Η επέκταση των ψηφιακών εφαρμογών, ιδίως στις συναλλαγές του πολίτη με το δημόσιο, είναι μια από τις σημαντικότερες αλλαγές των τελευταίων ετών. Και σίγουρα είναι προς το καλύτερο, καθώς σημαίνει ότι ο εφιάλτης της «ουράς στο δημόσιο» έχει περιοριστεί σημαντικά.
Αλλά και πέρα από τις συναλλαγές μας με το δημόσιο, βλέπουμε πλήθος ψηφιακών εφαρμογών που αλλάζουν τη ζωή μας. Σκεφτείτε μόνο πόσα πράγματα μπορούμε να κάνουμε με το κινητό μας
Όμως, την ίδια στιγμή είναι λάθος να πιστέψουμε ότι οι ψηφιακές εφαρμογές είναι πανάκεια.
Να το πω απλά με ένα παράδειγμα που μου είναι οικείο: προσπαθούμε να είμαστε το πιο προηγμένο τεχνολογικά site. Αυτό μας δίνει τεράστιες δυνατότητες. Όμως, στο τέλος της ημέρας εάν έχουμε κύρος και απήχηση είναι γιατί προσφέρουμε καλή δημοσιογραφία. Η τεχνολογία βοηθά, αλλά είναι υποστηρικτική, δεν είναι η ουσία. Χωρίς καλούς δημοσιογράφους αυτό το site δεν θα ήταν τίποτα το ουσιαστικό.
Το σκεφτόμουν αυτό κοιτώντας τις εξαγγελίες για το ψηφιακό σχολείο.
Λέω προκαταβολικά ότι φυσικά και δεν είμαι αντίθετος στο να αξιοποιηθεί η ψηφιακή τεχνολογία στο σχολείο. Προσφέρει τεράστιες δυνατότητες πρόσβασης στη γνώση και στην πληροφορία. Λύνει πραγματικά τα χέρια του δασκάλου ως προς ορισμένα ζητήματα.
Όμως, το πρόβλημα του ελληνικού σχολείου σήμερα δεν είναι πρωτίστως η έλλειψη ψηφιακής τεχνολογίας. Τα βασικά προβλήματα είναι άλλα, εάν βεβαίως ο στόχος παραμένει η ισότητα και η παροχή ποιοτικής εκπαίδευσης σε όλα τα παιδιά.
Είναι η έλλειψη προσωπικού, ώστε να μην χρειάζονται χιλιάδες προσλήψεις αναπληρωτών για να καλυφθούν κενά.
Είναι το γεγονός ότι δεν μπορούμε να μειώσουμε ακόμη περισσότερο τον αριθμό των μαθητών ανά τάξη στοιχείο που από μόνο του αναβαθμίζει το παρεχόμενο μάθημα, αλλά χρειάζεται ακόμη περισσότερους εκπαιδευτικούς.
Είναι το συνολικότερο πρόβλημα ότι το σχολείο εδώ και δεκαετίες δεν είναι η μόνη (συχνά ούτε η βασική) πηγή γνώσης για μαθητές που ζουν εξαρχής μέσα στο διαδίκτυο.
Είναι τα αναλυτικά προγράμματα που εξακολουθούν να χρειάζονται εκσυγχρονισμό, το ίδιο και τα σχολικά βιβλία.
Είναι η ανάγκη να μπορούμε πιο εύκολα και με την κατάλληλη στήριξη να ενσωματώνουμε στη σχολική τάξη τις μαθήτριες και τους μαθητές που δεν έχουν τα ελληνικά ως μητρική γλώσσα.
Είναι η αναμέτρηση με μια βία που γεννιέται εκτός σχολείου, αλλά αφήνει το αποτύπωμά της και εντός του.
Είναι η αντιμετώπιση των χρόνιων ελλειμμάτων στο εκπαιδευτικό έργο που προσφέρει το δημόσιο σχολείο, ώστε να μην χρειάζεται τα παιδιά να καταφεύγουν σε φροντιστήριο.
Πολλά από αυτά έχουν να κάνουν με αλλαγές στο περιεχόμενο, άλλα στις εκπαιδευτικές πρακτικές ώστε να είναι προσαρμοσμένες στις ανάγκες των μαθητών.
Σε κάποιες πλευρές οι νέες ψηφιακές τεχνολογίες μπορεί να είναι βασικός τρόπος για την πρόσβαση στη γνώση.
Όμως, την ανάγκη για περισσότερους και καλύτερα καταρτισμένους εκπαιδευτικούς σε όλες τις βαθμίδες, ώστε να έχουμε και καλύτερη αναλογία εκπαιδευτικών προς μαθητές μέσα στην τάξη (και όχι απλώς στους στατιστικούς πίνακες) και καλύτερη και πιο εξατομικευμένη εκπαίδευση ώστε κανένα παιδί να μη «μένει πίσω», δεν μπορεί να την αντικαταστήσει κανένας διαδραστικός ψηφιακός πίνακας, καμιά πλατφόρμα και κανένα ψηφιακό φροντιστήριο.
Γι’ αυτό και θα ήταν επικίνδυνη αυταπάτη να πιστέψει κανείς ότι σήμερα αντί για περισσότερους διορισμούς εκπαιδευτικών που θα είναι μέσα στην τάξη και πάνω από τον μαθητή, αρκεί να έχουμε περισσότερους υπολογιστές και ψηφιακές πλατφόρμες.
Οι ψηφιακές πλατφόρμες δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τους εκπαιδευτικούς, το μάθημα, την αλληλεπίδραση και άμεση επικοινωνία, την παιδαγωγική ικανότητα, τη μεταδοτικότητα, το καλογραμμένο σχολικό βιβλίο και το αναλυτικό πρόγραμμα που πατάει πάνω στις ανάγκες του μαθητή.
Σε τελική ανάλυση ο στόχος είναι ένα σχολείο που θα κάνει το φροντιστήριο περιττό, είτε ψηφιακό είτε παραδοσιακό.
in.gr
