Παλιά ήταν θέμα της κουλτούρας μας, αλλά πλέον σύμφωνα με την Eurostat, μπορεί οι λόγοι για τους οποίους οι νέοι Έλληνες μένουν στο πατρικό τους να είναι πολλοί περισσότεροι.
Σύμφωνα με την Eurostat, οι νέοι στην Ελλάδα εγκαταλείπουν το πατρικό τους σπίτι κατά μέσο όρο σε ηλικία 30,7 ετών, καταγράφοντας μία από τις υψηλότερες ηλικίες στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κυριότερος λόγος, σύμφωνα με την έρευνα, είναι οι υψηλές τιμές στα κόστη διαβίωσης. Το 30,3% των νέων ηλικίας 15-29 ετών δαπανά τουλάχιστον το 40% του διαθέσιμου εισοδήματός του στην στέγαση, ποσοστό σημαντικά υψηλότερο από τον μέσο όρο της ΕΕ (9,7%).
Ωστόσο, σε ορισμένες χώρες, όπως η Δανία, η Ολλανδία, η Γερμανία, η Σουηδία και η Φινλανδία, είναι σύνηθες οι νέοι να αυτονομούνται νωρίς, συχνά αμέσως μετά το σχολείο και χωρίς καμία εργασιακή εμπειρία, από το πατρικό τους, με αποτέλεσμα το επιβαρυντικό κόστος της στέγης να είναι λίγο-πολύ αναμενόμενο.
Τι διαφορετικό έχουμε από αυτές τις χώρες; Όντως οι νέοι μένουν ακόμα με τους γονείς τους και γιατί δεν φεύγουν; Είναι θέμα επιλογής ή όντως δεν μπορούν. Μιλήσαμε με άτομα ηλικίας 22 έως 30 ετών για να μας απαντήσουν στις ερωτήσεις μας και να δούμε κατά πόσο η έρευνα ισχύει, αλλά και να εμβαθύνουμε στις εμπειρίες των νέων.
Τι είπε η Gen – Z
Μιλήσαμε με 4 άτομα ηλικίας 20 έως 25 ετών και μόνο το ένα από αυτά μένει μόνο του από τα 18 του, φυσικά με την βοήθεια των γονιών του, καθώς καλύπτουν όλα τα έξοδα του νοικοκυριού. Μπορεί τα εισοδήματα των 4 ατόμων να κυμαίνονται από 600, το άτομο που λαμβάνει αυτό τον μισθό έχει μερικής απασχόλησής εργασίας, πάνε στον βασικό και φτάνουν στα 850 ευρώ με πλήρη απασχόληση δεν μπορούν να συντηρήσουν μόνοι τους ένα νοικοκυριό.
Όπως αναφέρει το δεύτερο άτομο, ηλικίας 24 ετών,: «Παρά τη full-time δουλειά πάνω στον κλάδο μου, με σταθερό μισθό άνω του βασικού, οι ανάγκες για την ενοικίαση ενός σπιτιού και των εξόδων που προκύπτουν από αυτό, δεν είναι κάτι που μπορώ να υποστηρίξω. Οι τιμές των ενοικίων και των πάγιων εξόδων κάθε μήνα, θα με άφηναν με ελάχιστα ή, και το πιο πιθανό σενάριο, με καθόλου χρήματα στην άκρη. Οπότε, η επιλογή δεν θεωρείται βιώσιμη, εφόσον δεν υπάρχει σημαντικό κίνητρο για εμένα ή κάποια άλλη σοβαρή συνθήκη για να φύγω από το πατρικό μου.»
Το τρίτο άτομο, ηλικίας 20 ετών, ανέφερε και την αποταμίευση ως ένα εμπόδιο – στόχο που έχει: «Ακόμα κι αν μπορούσα, το εισόδημα από μια τέτοια δουλειά δεν θα ήταν αρκετό για να καλύψει ενοίκιο, λογαριασμούς και γενικά τα έξοδα του μήνα. Η συγκατοίκηση με τη μητέρα μου μου δίνει τη δυνατότητα να αποταμιεύω χρήματα, να κάνω ταξίδια και εκδρομές και γενικά να ζω πιο ξέγνοιαστα.»
Βέβαια το τρίτο άτομο μας επαναφέρει το ζήτημα της κουλτούρας καθώς μας λέει πως η μητέρας της πιστεύει ότι τα παιδιά πρέπει να φεύγουν από το σπίτι μόνο όταν πρόκειται να παντρευτούν. Άρα και να ήθελε να φύγει από το πατρικό της, η στήριξη θα υπήρχε μόνο όταν ήθελε να κάνει οικογένεια.
Άρα η έρευνα της Eurostat δεν απομακρύνετε και πολύ από την πραγματικότητα καθώς και τα 4 άτομα, ότι ηλικία και αν είχα ότι μισθό και αν έπαιρναν, μας είπαν πως με τις τωρινές τιμές των ενοικίων, δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα να έχουν δικό τους σπίτι και αναγκάζονται μετά τη ενηλικίωση τους να μένουν με τους γονείς τους.
Είναι εύκολη η συγκατοίκηση με την οικογένεια;
Βέβαια εμείς ρωτήσαμε αν αυτή η συγκατοίκηση μετά την ενηλικοποίηση είναι εύκολη και ομαλή. Όλοι μας είπαν πως δεν είναι και τόσο εύκολη. Το πέμπτο άτομο ηλικίας 25 ετών είπε πως η συγκατοίκηση με τους γονείς πλέον δεν αντέχεται. Το δεύτερο άτομο μας ανέφερε ότι υπάρχουν ακόμα δυσκολίες καθώς υπάρχει ανάγκη για προσωπικό χώρο και ιδιωτικότητα. Όμως προσπαθεί να απολαύσει την παρουσία των γονιών της όσο μπορεί γιατί ξέρει πως τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής της θα ζει μακριά τους. Το ίδιο ισχύει και για το τρίτο άτομο που λέει πως παρόλο που υπάρχει τριβή γιατί θέλει να έχει έλεγχο στην ζωή της, δεν μπορεί να φανταστεί να μην τη βλέπω καθημερινά.
Γιατί ακόμα οι Έλληνες μένουν ακόμα με τους γονείς μας; – Η άποψη των νέων
Όπως αναφέρει η έρευνα έχουμε την τρίτη χαμηλότερη θέση στην «ανεξαρτησία» μας από το σπίτι. Το πρώτο άτομο που μένει μόνο το μας αναφέρει: «Γιατί οι οικονομικές συνθήκες στην χώρα μας δεν ευνοούν στην γρήγορη απεξάρτηση από το οικογενειακό περιβάλλον. Οι χαμηλοί μισθοί και η ακρίβεια στα νοίκια & το σούπερ μάρκετ καθιστούν όλο και πιο αργή την μετάβαση από το πατρικό σπίτι στο πλέον ανεξάρτητο & «ενήλικο» σπίτι, σε μια ζωή χωρίς έξτρα υποστήριξη.»
Το δεύτερο και το τέταρτο άτομο φέρνει και αυτό το ζήτημα της κουλτούρας αλλά επικεντρώνεται στην έλλειψη επαρκούς εισοδήματος. Το τρίτο άτομο επισημαίνει την δυσανάλογη συνάρτηση χαμηλών μισθών και υψηλού κόστους ζωής αλλά επιμένει στο ότι οι οικογενειακοί δεσμοί στην ελληνική κοινωνία είναι πιο στενοί σε σχέση με άλλες χώρες, και οι γονείς συχνά έχουν ενεργό ρόλο στη ζωή των παιδιών τους και μετά την ενηλικίωση.
Βέβαια το δεύτερο άτομο μας παραθέτει και πληροφορίες από την Φιλανδία, μια από της χώρες που οι νέοι φεύγουν από τα 18 τους: «Θα ήθελα να σημειώσω ότι στη Φινλανδία, πολύ καλή μου φίλη συγκατοικεί από τα 18 της με τον σύντροφό της, και τους φάνηκε περίεργο το πώς διαχειριζόμαστε το θέμα στην Ελλάδα. Από την άλλη, το κράτος παρέχει επιδόματα στέγασης καλύπτοντας σχεδόν στο 100% το ενοίκιο σε φοιτητές της χώρας… Με αυτήν την προϋπόθεση, είναι όντως εφικτό και βιώσιμο να φύγεις σε νεαρή ηλικία και να μάθεις να ζεις ανεξάρτητος, από νωρίς».
Τι αλλάζει μετά τα 30 και οι Έλληνες φεύγουν από το πατρικό τους;
Και οι τέσσερεις συμφωνούν πως μετά τα 30 βγάζεις περισσότερα λεφτά όποτε μπορείς να μείνεις μόνος. Το δεύτερο άτομο φέρνει στην εξίσωση την συγκατοίκηση ή τον γάμο όποτε τα έξοδα να είναι χωρισμένα. Το πρώτο φέρνει τον φόβο για την μοναξιά όποτε υπάρχει το κίνητρο για να ανοίξεις τα φτερά σου προς την ανεξαρτησία.
Το τρίτο μας λέει πως: «Μετά τα τριάντα, οι ανάγκες για προσωπικό χώρο, ανεξαρτησία και ιδιωτικότητα μεγαλώνουν. Πολλοί νιώθουν την ανάγκη να δημιουργήσουν το δικό τους νοικοκυριό, να βάλουν όρια ή να ακολουθήσουν διαφορετικό τρόπο ζωής από εκείνον της οικογένειας. Είναι ένα φυσικό βήμα προς την ωρίμανση και την αυτονομία».
Βλέπουμε πως από όποια πλευρά και να το δούμε τα προβλήματα στην χώρα μας είναι δυο. Οι χαμηλοί μισθοί και τα τρομερά υψηλά ενοίκιά. Όσο και να δουλέψεις, που οι νεολαία δουλεύει είτε για λίγες ώρες, είτε οχτάωρο, δεν βγαίνει όταν είσαι 18 με 25 να ζήσεις μόνος σου, είναι πραγματικά αδύνατο. Μπορεί η συγκατοίκηση να είναι μια λύση, αλλά και πάλι τα έξοδα είναι πολλά. Η λύση σίγουρα δεν είναι και να δουλεύεις όλη σου την μέρα για να αποκτήσεις την ανεξαρτησία σου. Πότε θα βρούμε την λύση σαν χώρα όμως; Πότε θα γίνουμε και εμείς Φιλανδία;
