Σαν παραμορφωτικός φακός και μέσο διαστρέβλωσης της Ιστορίας λειτουργεί η επιλεκτική μνήμη του Αλέξη Τσίπρα όπως προκύπτει και από την τελευταία προδημοσίευση του βιβλίου του, που αναφέρεται στο πώς έλαβε την απόφαση για τη διενέργεια δημοψηφίσματος και τι ακολούθησε.
Ο πολιτικός που έπαιξε την τύχη της χώρας του στα …ζάρια για να παραμείνει στην εξουσία, όσο έμεινε, δεν θυμάται στο βιβλίο του ότι το δημοψήφισμα διεξήχθη με τις τράπεζες κλειστές. Δεν θυμάται τους συνταξιούχους που έκλαιγαν από απόγνωση έξω από τα ΑΤΜ. Δεν θυμάται το κλίμα διχασμού και την ένταση η οποία επικρατούσε στον κόσμο. Δεν θυμάται τον φόβο που προκάλεσε στους πολίτες, ιδιαιτέρως στους μεσαίους, τους μικρομεσαίους και τους αδύναμους, που υποτίθεται ότι ήθελε να προστατεύσει. Δεν θυμάται τους Ελληνες που έτρεχαν στα super market.
Δεν θυμάται ούτε το σκοπίμως παραπλανητικό δίλημμα που τέθηκε στους πολίτες. Δεν θυμάται ότι επιχείρησε για πολλοστή φορά να παραπλανήσει τους Ελληνες, στην τελευταία του ομιλία πριν από το δημοψήφισμα πως το «όχι» δεν θα σήμαινε ρήξη με την Ευρώπη. Και όταν βγήκε το «όχι» φοβήθηκε και έκανε πίσω, υπογράφοντας το χειρότερο, 3ο Μνημόνιο, ακριβώς επειδή κατάλαβε ότι η εφαρμογή του «όχι» ήταν ρήξη με την Ευρώπη.
Στο βιβλίο του, ο Α. Τσίπρας θριαμβολογεί επειδή με το δημοψήφισμα κατάφερε να βρει τρόπο να αποφύγει τις ευθύνες του για την καταστροφική διαχείριση των πρώτων μηνών του 2015 και να ρίξει την ευθύνη για τη συνέχεια στους πολίτες. Θριαμβολογεί επειδή «έμεινε άφωνη η Μέρκελ» και από τα όσα ακολούθησαν δεν θυμάται τι είχαν πει οι Ολάντ, Ομπάμα για τη δειλή του ντρίπλα, αλλά θυμάται ότι προσπαθούσαν ως την τελευταία στιγμή να σώσουν την Ελλάδα.
«Συζητήσαμε τη δυσκολία να ψηφίσει η Βουλή την πρόταση των Θεσμών και αποφασίσαμε να ζητήσουμε από το Eurogroup μια σύντομη επέκταση μερικών ημερών για να αποφασίσει πρώτα ο ελληνικός λαός στις 5 Ιουλίου. Είναι κάτι που σας είχα υπαινιχθεί στις πρόσφατες συζητήσεις μας στις Βρυξέλλες. Ο λαός είναι κυρίαρχος να αποφασίσει και η απόφασή του ίσως μας δώσει τη δυνατότητα να προχωρήσουμε μπροστά…». Απόλυτη σιωπή. Αφού δεν είχα ανταπόκριση, βρήκα την ευκαιρία να συνεχίσω: «Αυτή είναι η εξέλιξη των πραγμάτων. Βεβαίως είμαι υπό πίεση, αλλά αυτή είναι η ζωή, αυτή είναι η δημοκρατία και άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Θα σεβαστούμε την απόφαση του ελληνικού λαού, είτε μας αρέσει είτε όχι» γράφει ο Τσίπρας στο βιβλίο του και συνεχίζει: «Η Μέρκελ μετά τον πρώτο αιφνιδιασμό δεν έχασε χρόνο. Πήγε κατευθείαν στο ψητό: Τι θα πεις στον ελληνικό λαό, Αλέξη; Θα τους προτείνεις να ψηφίσουν “ΝΑΙ”;» Δεν ήταν ώρα για υπεκφυγές. Της απάντησα καθαρά: «Δεν έχω το δικαίωμα να ζητήσω από τον ελληνικό λαό να εγκρίνει μια πρόταση που τη θεωρώ αδιέξοδη και άδικη. Oποια κι αν είναι η απόφασή του λαού, πάντως, θα τη σεβαστώ». «Η Μέρκελ έμεινε άφωνη». Ο κ. Τσίπρας γράφει για την κινητοποίηση που ακολούθησε. Την πρωτοβουλία του τότε Γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολάντ, το τηλεφώνημα του τότε υπουργού Οικονομικών της Γαλλίας, Εμμανουέλ Μακρόν, στον Γιάνη Βαρουφάκη. Το τηλεφώνημα του Ολάντ στον ίδιο. Το τηλεφώνημα στο οποίο προσπαθούσε να πείσει τον Γάλλο πρόεδρο ότι το δημοψήφισμα δεν ήταν επιλογή ρήξης, αλλά «συνέχεια της διαπραγμάτευσης με άλλους όρους».
Δέκα χρόνια μετά, μετά το 3ο αχρείαστο και ακριβότερο Μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας επιμένει να ισχυρίζεται στο βιβλίο του ότι το δημοψήφισμα προκάλεσε την πρωτοβουλία Ολάντ και «δημιουργούσε τη βάση εκκίνησης της επόμενης ημέρας».
«Επιτέλους, ναι, γιατί το καίριο για μένα ήταν η προοπτική διεξόδου. Δηλαδή το όποιο κείμενο συμφωνίας να συνοδεύεται από ρητή δέσμευση για αναδιάρθρωση του χρέους, ώστε αυτό να καταστεί πραγματικά βιώσιμο, και από επαρκή χρηματοδότηση για τις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας» γράφει ακόμα, ισχυριζόμενος ότι το δημοψήφισμα δημιούργησε μία νέα πρόταση που «είχε σημαντικές διαφορές από το αρχικό».
Δέκα χρόνια μετά, αναφέρεται σε ένα κείμενο, ένα draft που ποτέ δεν ίσχυσε, σαν να ήταν πρόταση που δήθεν έγινε στην ελληνική πλευρά, κάτι που δεν έγινε ποτέ.
Παραμύθια… καταστροφής
«Οπως ανέμενα, ωστόσο, κι εκείνη η πρωτοβουλία Ολάντ έπεσε στο κενό. Ο Γάλλος πρόεδρος ήταν ο συνοδηγός στην ευρωπαϊκή κούρσα. Οδηγός ήταν η Μέρκελ, έχοντας στο πίσω κάθισμα να την επιτηρεί και να την περιορίζει στους ελιγμούς τον Σόιμπλε. Ετσι, λίγες ώρες αφότου ο Ρέγκλινγκ έλαβε την επιστολή Τσακαλώτου, η Μέρκελ δήλωσε ότι δεν θα υπάρξουν νέες διαπραγματεύσεις για πρόγραμμα βοήθειας προς την Ελλάδα, πριν από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Το ίδιο ακριβώς είχε πει και σε μένα το ίδιο πρωί, όταν σε τηλεφωνική μας επικοινωνία την ενημέρωσα για την επίσημη πρότασή μας προς τον EMS. Λίγο αργότερα, το Eurogroup συνεδρίασε εκτάκτως μέσω τηλεδιάσκεψης για να εξετάσει το ελληνικό αίτημα. Παρόλο που οι Γάλλοι και μια σειρά από χώρες συντάχθηκαν με την πρότασή μας, τελικά αποφάσισε ό,τι περίπου η Γερμανίδα Καγκελάριος είχε δηλώσει δημόσια λίγες ώρες νωρίτερα. Δηλαδή να αναβληθεί οποιαδήποτε απόφαση μέχρι τη διεξαγωγή του ελληνικού δημοψηφίσματος» σημειώνει και καταλήγει: «Ωστόσο, ουδέν κακόν αμιγές καλού. Γιατί όλες αυτές οι πυρετώδεις διεργασίες προετοίμασαν τη βάση επανεκκίνησης της διαπραγμάτευσης την επόμενη ημέρα υπό καλύτερους όρους. Με την προϋπόθεση, βεβαίως, ότι θα κερδίζαμε το δημοψήφισμα. Κάτι που δεν ήταν καθόλου σίγουρο εκείνες τις ώρες. Με δύο λόγια, και μόνο η αναγγελία του δημοψηφίσματος λειτούργησε ως καταλύτης για νέες καλύτερες συνθήκες στη διαδικασία της διαπραγμάτευσης».
ΤΙ… ΔΕΝ ΘΥΜΑΤΑΙ
-Δεν θυμάται τους συνταξιούχους που έκλαιγαν από απόγνωση και απογοήτευση έξω από τα ΑΤΜ.
-Δεν θυμάται το κλίμα διχασμού και την ένταση η οποία επικρατούσε στον κόσμο
– Δεν θυμάται ότι επιχείρησε να παραπλανήσει τους Ελληνες, στην τελευταία του ομιλία πριν το δημοψήφισμα πως το «όχι» δεν θα σήμαινε ρήξη με την Ε.Ε.
-Δεν θυμάται τον φόβο που προκάλεσε στους πολίτες, ιδιαιτέρως στους μεσαίους, τους μικρομεσαίους και τους αδύναμους που υποτίθεται ότι ήθελε να προστατεύσει.
-Δεν θυμάται τους Ελληνες που έτρεχαν στα super market
et.gr
%20(5).jpg)
.jpg)
