Αν ο Βορίδης είχε φωτογραφηθεί όχι με τσεκούρι αλλά με μολότωφ θα ήταν ήρωας...

Του Χρήστου Νικολαίδη

Ξεσπούν από το πρωί οι γνωστοί ανησυχούντες για το μέλλον της ΝΔ, μετά την προσχώρηση των Βορίδη- Γεωργιάδη... Η γνωστή φωτογραφία του νυν υπουργού Μεταφορών να συμμετέχει (ως φοιτητής) σε επεισόδια στη Νομική Αθηνών, στις αρχές της δεκαετίες του '80 έχει δημοσιευθεί σήμερα τόσες φορές όσες δεν..
είχε δημοσιευθεί από την λήψη της έως χθες. Τα σχόλια πολλά αλλά πνιγηρώς ομοιόμορφα. Στη θέα τους θυμήθηκα μία φωτογραφία που προ διετίας είχε δημοσιευτεί στην "Ελευθεροτυπία" και "ΤΑ ΝΕΑ" με εγκωμιαστικά σχόλια. Είχε απαθανατίσει τον πρώην υπουργό Εξωτερικών Γιόσκα Φίσερ, ως φοιτητή, να πλακώνεται με δύο αστυνομικούς
Στο "πράσινο" ακροατήριο της Γερμανίας και το κεντροαριστερό της Ελλάδας η φωτογραφία αυτή...
ταυτίστηκε με παράσημο για τον ακροαριστερό νεαρό, που 30 χρόνια αργότερα συνετέλεσε όσο κανένας άλλος Ευρωπαίος στο βομβαρδισμό και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας...
Αυτό είναι το πρόβλημα με τον Βορίδη... Ότι πέρασε τη φάση της επαναστατημένης νεότητας στα Δεξιά του πολιτικού φάσματος και όχι στα Αριστερά, όπως η πλειονότητα του σημερινού πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου. Εάν ο κ. Μάκης τότε πετούσε μολότωφ στους "μπάτσους" αντί να πλακώνεται στα αμφιθέατρα με τους ακροαριστερούς, θα ήταν σήμερα επαινετός και μακριά από τις λοιδορίες του συστήματος...
Φυσικά, παρέλκει οποιαδήποτε πολιτική ανάλυση για το εάν ένας "τσεκουροφόρος φασίστας" χωράει σήμερα στη Νέα Δημοκρατία. Κατ' αρχάς επειδή η έννοια της πολιτικής βίας αλλά και η έννοια του ακροδεξιού έχουν λάβει πολύ διαφορετικά στίγματα στη σημερινή Ελλάδα. Ακροδεξιός θεωρείται ο χώρος που ευνοεί τη βία και τις "δυναμικές λύσεις" για την αντιμετώπιση απειλών, συνυφασμένος με ακραία ιδεολογικά ρεύματα και διώξεις εναντίον του "διαφορετικού", όπως για παράδειγμα του ξένου, του αλλόθρησκου κλπ., προς όφελος της ημέτερης φυλής, έθνους κλπ. Μπροστά στις οποίες αξίες και αρχές περιορίζεται η Δημοκρατία και οι προσωπικές ελευθερίες.
Στην Ελλάδα του 2012 με συνεχείς τις διώξεις εναντίον του μισθωτού, του συνταξιούχου ακόμη και με ακραία κρατική βία σε ορισμένες περιπτώσεις προς όφελος του "ημέτερου" πράσινου κομματικού στρατού, ή ακόμη χειρότερα προς όφελος συντεχνιών και φοροφυγάδων από σοσιαλιστές και προοδευτικούς σε Ελλάδα και Ευρώπη, τέτοιοι εξορκισμοί περιττεύουν... Όσο για τη Δημοκρατία και τις προσωπικές ελευθερίες ας μην γίνεται καλύτερα λόγος, μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο εξαθλίωσης.