Βλέπουμε ότι αρχίζει ένας γόνιμος προβληματισμός πάνω στα εθνικά ζητήματα μέσα σε ευρύτερους κοινωνικούς και πολιτικούς κύκλους. Παραθέτουμε ένα απόσπασμα («εθνικό»-«διεθνικό») από το κείμενο-«μανιφέστο» της ομάδας ΡΕΣΑΛΤΟ, γραμμένο πριν από την έκδοση του περιοδικού, αρχές 2000.
Ολόκληρο το κείμενο εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2903
«Εθνικό» και «διεθνικό»
Οι κοσμοπολίτες «αριστεροί» συγχέουν το διεθνισμό (όχι χωρίς ιδεολογική και πολιτική ιδιοτέλεια) με την κατηγορηματική άρνηση του εθνικού ζητήματος. Οι πολιτικά αφελείς παρασύρονται από το κουδούνισμα των λέξεων και με μια θεοκρατική προσήλωση υποκλίνονται στη λέξη «διεθνισμός» αφορίζοντας το «σκιάχτρο» του «εθνικού». Η τυπική αυτή αντιπαράθεση διεθνικού-εθνικού δεν βγάζει πουθενά. Για έναν επαναστάτη κομμουνιστή (που ασφαλώς γνωρίζει ότι ο σοσιαλισμός έχει διεθνή διάσταση και όχι εθνική) η τυπική αντιπαράθεση των ζητημάτων είναι μέγα πολιτικό λάθος. Οι επαναστάτες διεθνιστές και όχι οι κοσμοπολίτες διεθνιστές γνωρίζουν ότι ο διεθνισμός προϋποθέτει τη σχέση ανάμεσα σε διά-φορα έθνη και όχι την άρνηση της εθνικής ταυτότητας.
Η αντιπαράταξη του εθνικού με το διεθνικό είναι ένα απλουστευτικό, αντιδιαλεκτικό και ανιστόρητο σχήμα. Η πάλη των τάξεων μέσα στον καπιταλισμό προϋποθέτει την ύπαρξη της εθνικής ταυτότητας. Γι αυτό οι κλασικοί του μαρξισμού (από τον Μαρξ έως τον Λένιν και Τρότσκι) είχαν προσδιορίσει ότι η πάλη των τάξεων ξεκινάει σε εθνικό επίπεδο και ότι ο στρατηγικός ορίζοντάς της ήταν η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας σε εθνικό επίπεδο. Φυσικά δεν έμειναν εκεί. Όριζαν ότι η εθνική διάσταση της πάλης για την εξουσία συνδέεται με την περιφερειακή και παγκόσμια διάσταση του προβλήματος. Για τους κλασικούς του μαρξισμού ανάμεσα στο εθνικό και διεθνικό υπάρχει μια διαλεκτική σχέση και όχι αντιπαράταξη..
Οι σημερινοί όμως «αριστεροί διεθνιστές» γνωρίζουν από διαλεκτική όσο ένας τυφλός από χρώματα. Δεν θέλουν όμως να διδαχτούν και από την ιστορία. Και η ιστορία διδάσκει: οι «εθνικοί» πόλεμοι, οι διαιρέσεις και τα αιματοκυλίσματα των λαών δεν συνιστούν το αναπόφευκτο και θλιβερό επακόλουθο της αναγνώρισης του εθνικού ζητήματος, αλλά ακριβώς το αντίθετο, είναι ο καρπός της άρνησης και της ένοχης και της χυδαίας υποτίμησης του ίδιου του εθνικού ζητήματος.
Το εθνικό και το διεθνικό είναι δύο συστατικά του επαναστατικού κινήματος που δεν αντιπαρατίθενται, όπως ακριβώς δεν αντιπαρατίθεται η μεταρρύθμιση στην επανάσταση. Για τους επαναστάτες κομμουνιστές ο πρακτικός αγώνας για κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, για τη βελτίωση της θέσης του εργαζόμενου λαού και μέσα στα πλαίσια ακόμα του σημερινού καθεστώτος, για δημοκρατικούς θεσμούς, αποτελεί το μοναδικό δρόμο «χειραγώγησης» της ταξικής πάλης και επίτευξης του τελικού σκοπού, που είναι η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο και η κατάργηση της καπιταλιστικής εξουσίας.
Το ίδιο, ο αγώνας σε εθνικό επίπεδο (που συμπεριλαμβάνει και την υπεράσπιση της εθνικής υπόστασης, των εθνικών ελευθεριών και της ιστορίας ενός λαού) είναι το μέσο για την επίτευξη του διεθνισμού. Εθνικό και διεθνικό συνδέονται με έναν άρρηκτο δεσμό. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι η αντιπαράταξη του εθνικού με το διεθνικό, αλλά αν το εθνικό θα έχει προλεταριακό χαρακτήρα ή μικροαστικό. Αν δηλαδή η εθνική διάσταση της πάλης θα συνδέεται με τη σοσιαλιστική επανάσταση και τη διεθνή διάσταση ή θα περιορίζεται στα εθνικά πλαίσια και στις εθνικές ουτοπίες. Η τυπική αντιπαράθεση μας οδηγεί σε ένα από τα παρακάτω δύο πολιτικά σφάλματα:
Πρώτο: Να εγκαταλείψουμε τον τελικό, ταξικό, ιστορικό στόχο και το εθνικό από μέσο να το μετατρέψουμε σε υπέρτατο σκοπό, το ίδιο όπως οι ρεφορμιστές αναγάγουν τις μεταρρυθμίσεις σε υπέρτατο σκοπό.
Δεύτερο: Να εγκαταλείψουμε κάθε αγώνα στα εθνικά ζητήματα και στο όνομα ενός αφηρημένου «διεθνισμού» να τα στιγματίζουμε ως «εθνικισμό» κλπ. Αυτό δηλαδή που κάνουν οι κοσμοπολίτες «αριστεροί» και οι διεθνιστικές σέχτες. Αυτό όμως θέλει και η Νέα Τάξη, ακριβώς γιατί αυτός ο «διεθνισμός» χρησιμοποιείται σαν άλλοθι για παθητικότητα, παραίτηση, ακόμα και προσαρμογή στις επιταγές της «Νέας Εποχής». Αυτός ο «διεθνισμός» είναι ο διεθνισμός του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, δηλαδή ο κοσμοπολιτισμός που συνίσταται στην εκμηδένιση και πολτοποίηση της ιστορίας και του πολιτισμού, στην επιβολή μιας «ενιαίας ταυτότητας» και μιας «ενιαίας σκέψης».
Οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» της «Νέας Εποχής» αυτό ακριβώς κάνουν. Ταυτίζουν τον κοσμοπολιτισμό με το διεθνισμό. Ο κοσμοπολιτισμός, όμως, ως ιδεολογία του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου, δεν αποτελεί μόνο την άρνηση και το μεγαλύτερο εχθρό της εθνικής οντότητας, αλλά και του διεθνισμού, ο οποίος απορρέει από την ανάγκη συμφιλίωσης και αλληλεγγύης των λαών, στη βάση της βουλητικής αυτενέργειας και του σεβασμού της εθνικής ταυτότητας. Ποτέ ο διεθνισμός δεν αρνήθηκε τα εθνικά ζητήματα και την εθνική ταυτότητα.
Αντίθετα, είναι ο ιμπεριαλιστικός κοσμοπολιτισμός που περιφρονεί τα εθνικά ζητήματα και προκαλεί τους «εθνικούς πολέμους». Σήμερα η κοσμοπολίτικη «Αριστερά», στο όνομα του αντιεθνικισμού όχι μόνο δεν διακρίνει τον πλανητικό μιλιταριστικό εθνικισμό, αλλά του παρέχει και ισχυρό ιδεολογικό άλλοθι. Γι αυτό είναι καταδικασμένη με αφανισμό…
Ολόκληρο το κείμενο εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2903
«Εθνικό» και «διεθνικό»
Οι κοσμοπολίτες «αριστεροί» συγχέουν το διεθνισμό (όχι χωρίς ιδεολογική και πολιτική ιδιοτέλεια) με την κατηγορηματική άρνηση του εθνικού ζητήματος. Οι πολιτικά αφελείς παρασύρονται από το κουδούνισμα των λέξεων και με μια θεοκρατική προσήλωση υποκλίνονται στη λέξη «διεθνισμός» αφορίζοντας το «σκιάχτρο» του «εθνικού». Η τυπική αυτή αντιπαράθεση διεθνικού-εθνικού δεν βγάζει πουθενά. Για έναν επαναστάτη κομμουνιστή (που ασφαλώς γνωρίζει ότι ο σοσιαλισμός έχει διεθνή διάσταση και όχι εθνική) η τυπική αντιπαράθεση των ζητημάτων είναι μέγα πολιτικό λάθος. Οι επαναστάτες διεθνιστές και όχι οι κοσμοπολίτες διεθνιστές γνωρίζουν ότι ο διεθνισμός προϋποθέτει τη σχέση ανάμεσα σε διά-φορα έθνη και όχι την άρνηση της εθνικής ταυτότητας.
Η αντιπαράταξη του εθνικού με το διεθνικό είναι ένα απλουστευτικό, αντιδιαλεκτικό και ανιστόρητο σχήμα. Η πάλη των τάξεων μέσα στον καπιταλισμό προϋποθέτει την ύπαρξη της εθνικής ταυτότητας. Γι αυτό οι κλασικοί του μαρξισμού (από τον Μαρξ έως τον Λένιν και Τρότσκι) είχαν προσδιορίσει ότι η πάλη των τάξεων ξεκινάει σε εθνικό επίπεδο και ότι ο στρατηγικός ορίζοντάς της ήταν η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας σε εθνικό επίπεδο. Φυσικά δεν έμειναν εκεί. Όριζαν ότι η εθνική διάσταση της πάλης για την εξουσία συνδέεται με την περιφερειακή και παγκόσμια διάσταση του προβλήματος. Για τους κλασικούς του μαρξισμού ανάμεσα στο εθνικό και διεθνικό υπάρχει μια διαλεκτική σχέση και όχι αντιπαράταξη..
Οι σημερινοί όμως «αριστεροί διεθνιστές» γνωρίζουν από διαλεκτική όσο ένας τυφλός από χρώματα. Δεν θέλουν όμως να διδαχτούν και από την ιστορία. Και η ιστορία διδάσκει: οι «εθνικοί» πόλεμοι, οι διαιρέσεις και τα αιματοκυλίσματα των λαών δεν συνιστούν το αναπόφευκτο και θλιβερό επακόλουθο της αναγνώρισης του εθνικού ζητήματος, αλλά ακριβώς το αντίθετο, είναι ο καρπός της άρνησης και της ένοχης και της χυδαίας υποτίμησης του ίδιου του εθνικού ζητήματος.
Το εθνικό και το διεθνικό είναι δύο συστατικά του επαναστατικού κινήματος που δεν αντιπαρατίθενται, όπως ακριβώς δεν αντιπαρατίθεται η μεταρρύθμιση στην επανάσταση. Για τους επαναστάτες κομμουνιστές ο πρακτικός αγώνας για κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, για τη βελτίωση της θέσης του εργαζόμενου λαού και μέσα στα πλαίσια ακόμα του σημερινού καθεστώτος, για δημοκρατικούς θεσμούς, αποτελεί το μοναδικό δρόμο «χειραγώγησης» της ταξικής πάλης και επίτευξης του τελικού σκοπού, που είναι η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο και η κατάργηση της καπιταλιστικής εξουσίας.
Το ίδιο, ο αγώνας σε εθνικό επίπεδο (που συμπεριλαμβάνει και την υπεράσπιση της εθνικής υπόστασης, των εθνικών ελευθεριών και της ιστορίας ενός λαού) είναι το μέσο για την επίτευξη του διεθνισμού. Εθνικό και διεθνικό συνδέονται με έναν άρρηκτο δεσμό. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι η αντιπαράταξη του εθνικού με το διεθνικό, αλλά αν το εθνικό θα έχει προλεταριακό χαρακτήρα ή μικροαστικό. Αν δηλαδή η εθνική διάσταση της πάλης θα συνδέεται με τη σοσιαλιστική επανάσταση και τη διεθνή διάσταση ή θα περιορίζεται στα εθνικά πλαίσια και στις εθνικές ουτοπίες. Η τυπική αντιπαράθεση μας οδηγεί σε ένα από τα παρακάτω δύο πολιτικά σφάλματα:
Πρώτο: Να εγκαταλείψουμε τον τελικό, ταξικό, ιστορικό στόχο και το εθνικό από μέσο να το μετατρέψουμε σε υπέρτατο σκοπό, το ίδιο όπως οι ρεφορμιστές αναγάγουν τις μεταρρυθμίσεις σε υπέρτατο σκοπό.
Δεύτερο: Να εγκαταλείψουμε κάθε αγώνα στα εθνικά ζητήματα και στο όνομα ενός αφηρημένου «διεθνισμού» να τα στιγματίζουμε ως «εθνικισμό» κλπ. Αυτό δηλαδή που κάνουν οι κοσμοπολίτες «αριστεροί» και οι διεθνιστικές σέχτες. Αυτό όμως θέλει και η Νέα Τάξη, ακριβώς γιατί αυτός ο «διεθνισμός» χρησιμοποιείται σαν άλλοθι για παθητικότητα, παραίτηση, ακόμα και προσαρμογή στις επιταγές της «Νέας Εποχής». Αυτός ο «διεθνισμός» είναι ο διεθνισμός του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, δηλαδή ο κοσμοπολιτισμός που συνίσταται στην εκμηδένιση και πολτοποίηση της ιστορίας και του πολιτισμού, στην επιβολή μιας «ενιαίας ταυτότητας» και μιας «ενιαίας σκέψης».
Οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» της «Νέας Εποχής» αυτό ακριβώς κάνουν. Ταυτίζουν τον κοσμοπολιτισμό με το διεθνισμό. Ο κοσμοπολιτισμός, όμως, ως ιδεολογία του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου, δεν αποτελεί μόνο την άρνηση και το μεγαλύτερο εχθρό της εθνικής οντότητας, αλλά και του διεθνισμού, ο οποίος απορρέει από την ανάγκη συμφιλίωσης και αλληλεγγύης των λαών, στη βάση της βουλητικής αυτενέργειας και του σεβασμού της εθνικής ταυτότητας. Ποτέ ο διεθνισμός δεν αρνήθηκε τα εθνικά ζητήματα και την εθνική ταυτότητα.
Αντίθετα, είναι ο ιμπεριαλιστικός κοσμοπολιτισμός που περιφρονεί τα εθνικά ζητήματα και προκαλεί τους «εθνικούς πολέμους». Σήμερα η κοσμοπολίτικη «Αριστερά», στο όνομα του αντιεθνικισμού όχι μόνο δεν διακρίνει τον πλανητικό μιλιταριστικό εθνικισμό, αλλά του παρέχει και ισχυρό ιδεολογικό άλλοθι. Γι αυτό είναι καταδικασμένη με αφανισμό…
