Τα τελευταία χρόνια, όσο η κρίση του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος διογκώνεται, άλλο τόσο επιτείνονται οι «επιθέσεις φιλίας» όλων των πολιτικών δυνάμεων στην νεολαία. Οι κύκλοι κλείνουν, άλλοι προς το παρόν δεν φαίνεται να ανοίγουν κι έτσι τα μεταπολιτευτικά ζόμπι όλων των αποχρώσεων αναζητούν «φρέσκη σάρκα» για να εκθρέψουν τους σκουριασμένους πολιτικούς τους μηχανισμούς. Με τεχνικές δανεισμένες από τις επιστήμες του μάρκετινγκ και της διαφήμισης, έχουν ξεκινήσει μια επικοινωνιακή πορεία «προς τους νέους» προσπαθώντας να επιτύχουν ένα πολιτικό λίφτινγκ. Στόχος, να απαλλοτριώσουν τα νεανικά ακροατήρια, για να τα.. μεταβάλουν σ’ ένα προσωπείο ανανέωσης.
Στην πραγματικότητα όμως, γινόμαστε ο στόχος ενός πολιτικού σαφάρι. Ναι, η νεολαία –όπως και ο υπόλοιπος ελληνικός λαός– βλέπει την οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική και περιβαλλοντική κρίση να υπονομεύει καίρια το μέλλον της. Απέναντι σ’ αυτήν την πραγματικότητα, το μόνο που κάνουν όλοι είναι να υπόσχονται, όντας λαϊκιστικά συνεπείς, μπλε, πράσινες, πορτοκαλί ή οικολογικές θέσεις εργασίας. Ψεύδονται ασύστολα. Και τούτο όχι γιατί δεν θέλουν να τις βρουν, αλλά γιατί δεν μπορούν. Γιατί η αλήθεια είναι ότι η ανεργία, η ακρίβεια και τα λοιπά «προβλήματα της καθημερινότητας» είναι απόρροια ενός ευρύτερου αδιεξόδου που αφορά το μέλλον του τόπου κι όχι απλώς την «γενιά των 700» ή –αντίστοιχα– τις υπόλοιπες κοινωνικές κατηγορίες. Και πάνω σ’ αυτό δεν έχουν να πουν τίποτε. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι προτιμούν να μας προσεγγίζουν απλώς ως «αγωνιώδεις καταναλωτές» τάζοντάς μας ανύπαρκτες θέσεις και μισθούς, που θα μας επιτρέψουν να ονειρευτούμε μια θέση σ’ ένα καταναλωτικό όνειρο που απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο. Ενώ οι υπόλοιποι, επιδιώκουν να καρπωθούν την αγανάκτηση και την διαμαρτυρία, προτιμώντας μας βουβούς ή μηδενιστές, ώστε να μπορούν να μιλούν αυτοί για λογαριασμό μας από την τηλεόραση και να παίζουν τα δικά τους παιχνίδια στις πλάτες μας.
Η συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών πολιτικών σχηματισμών δεν έχουν θέση πάνω στην συνολική στρατηγική της Ελλάδας. Για το ότι δηλαδή, όσο περνάει ο καιρός, γινόμαστε όλο και πιο πολύ πολιτικά υποτελείς στις παγκόσμιες και τις περιφερειακές υπερδυνάμεις, τις ΗΠΑ, την Ε.Ε. και την Τουρκία – αλλά και για το ότι η παγκοσμιοποίηση μας έχει «αργεντινοποιήσει» μεταβάλλοντας μας σε μια «χώρα γκαρσονιών» που δεν παράγει τίποτε, ανίκανη να ορθώσει μια αποτελεσματική άμυνα απέναντι στην κρίση που δεν θα θίγει τα λαϊκά στρώματα. Ούτε για το ότι, έχουμε καταντήσει πλήρως απογυμνωμένοι από κοινότητες¸ αλληλεγγύη, αξίες και πρότυπα παιδείας – παράγοντες που θα επέτρεπαν στην αυτο-οργάνωση της κοινωνίας σε πλατιά κλίμακα, ώστε να αντιμετωπίσει από μόνη της την θύελλα της διάλυσης.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει διότι οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί έχουν διαβρώσει τόσο πολύ τις πολιτικές δυνάμεις, ώστε όλοι είναι δεμένοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αρκετά μαζί τους ώστε να μπορέσουν να τους αμφισβητήσουν. Γιατί, για παράδειγμα, ποιος θα πάει κόντρα σήμερα στην ολιγαρχία της τηλεόρασης; Ποιος θα τολμήσει να τα βάλει με τον Πρετεντέρη ή το Λαζόπουλο; Ελάχιστοι, κι αυτοί αποδεικνύονται τραγικά ανεπαρκείς στο να εμπνεύσουν και να δώσουν όραμα.
Υπό αυτές τις συνθήκες, ένα κίνημα νεολαίας δεν πρόκειται να υπάρξει και να καταστεί αυθεντικό, αν δεν είναι πραγματικά εναλλακτικό. Κι εναλλακτικό σημαίνει να αμφισβητήσει ριζικά τα ήθη, τις πρακτικές, τον λόγο και τις πολιτικές του θνήσκοντος πολιτικού και κοινωνικού καθεστώτος. Να συνδυάσει, τα προσωπικά αδιέξοδα με μια νέα αίσθηση συλλογικότητας, την αγωνία για δουλειά με μια νέα ευαισθησία για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον αυτού του τόπου* Και να δώσει απάντηση στα αδιέξοδα, όχι με υποσχέσεις αλλά εμπνέοντας ένα νέο, συνολικό όραμα για την εθνική ανεξαρτησία, την κοινωνική χειραφέτηση, την οικολογία και την άμεση δημοκρατία. Και σε οποιαδήποτε περίπτωση, η πολυθρύλητη «επιστροφή των νέων στην πολιτική» δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί με όρους υποταγής στις τρύπιες κομματικές σημαίες του παρελθόντος και αποδοχή των λαϊφστάιλ ιδεολογημάτων του συρμού, αλλά, αντίθετα, μέσα από την ριζική ανατροπή του πολιτικού λόγου και της ατζέντας που σήμερα κυριαρχεί.
Είμαστε σε θέση να ξεκινήσουμε προς αυτήν την κατεύθυνση; Ποιοι είναι οι όροι για μια τέτοια απόπειρα; Τι σημαίνουν όλα αυτά για την καθημερινότητά μας, μέσα σ’ αυτές τις άθλιες πόλεις, τα άθλια σχολεία και τις άθλιες σχολές; Μπορεί να γίνει πράξη έστω κι ένα ψίχουλο απ’ όλα αυτά;
Αυτά τα ερωτήματα θα μας απασχολήσουν στην 1η Πανελλαδική Συνάντηση των νέων του Άρδην και της Ρήξης, που θα πραγματοποιηθεί 16-19/07 στην Άνω Γατζέα του Πηλίου. Εκεί, μακριά από την κονσερβοποιημένη διασκέδαση, και τον τουρισμό των μεγάλων ξενοδοχείων και των Rooms to let, θα προσπαθήσουμε σε μια αυτό-οργανωμένη κατασκήνωση να προσεγγίσουμε μ’ αυτήν την ματιά, ό,τι καθημερινά μας απασχολεί…
———————————
Πρόγραμμα 1ης πανελλαδικής συνάντησης «για ένα εναλλακτικό κίνημα νεολαίας».
Θα πραγματοποιηθούν συζητήσεις, προβολές ντοκιμαντέρ, περιηγήσεις, μουσική και συντροφική κουζίνα.
Το πρόγραμμα των συζητήσεων περιλαμβάνει:
Πέμπτη 16/07
18:00: «Το αμερικάνικο όνειρο αλά ελληνικά», Η διάλυση των πόλεων & η κατάρα του αυτοκινήτου.
Παρασκευή 17/07
18:00: «Στο μυαλό είναι ο στόχος», Παρεμβαίνοντας στο παγκοσμιοποιημένο πανεπιστήμιο.
Σάββατο 18/07
18:00: «Να φύγουν όλοι», Για ένα κίνημα ενάντια στην εθνομηδενιστική-παρασιτική άρχουσα τάξη.
Για περισσότερες πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής στα τηλέφωνα: Αθήνα: 6972720422, Θεσ/νίκη: 6947219501 – 6973393122, Πάτρα: 6977510730
***
Οι εκδηλώσεις και οι προβολές, θα πραγματοποιηθούν στο Μουσείο της Ελιάς Πήλιον Όρος το οποίο βρίσκεται δίπλα από τον σιδηροδρομικό σταθμό της Άνω Γατζέας. Η κατασκήνωση θα γίνει πέριξ του μουσείου και του σταθμού…
Στην πραγματικότητα όμως, γινόμαστε ο στόχος ενός πολιτικού σαφάρι. Ναι, η νεολαία –όπως και ο υπόλοιπος ελληνικός λαός– βλέπει την οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική και περιβαλλοντική κρίση να υπονομεύει καίρια το μέλλον της. Απέναντι σ’ αυτήν την πραγματικότητα, το μόνο που κάνουν όλοι είναι να υπόσχονται, όντας λαϊκιστικά συνεπείς, μπλε, πράσινες, πορτοκαλί ή οικολογικές θέσεις εργασίας. Ψεύδονται ασύστολα. Και τούτο όχι γιατί δεν θέλουν να τις βρουν, αλλά γιατί δεν μπορούν. Γιατί η αλήθεια είναι ότι η ανεργία, η ακρίβεια και τα λοιπά «προβλήματα της καθημερινότητας» είναι απόρροια ενός ευρύτερου αδιεξόδου που αφορά το μέλλον του τόπου κι όχι απλώς την «γενιά των 700» ή –αντίστοιχα– τις υπόλοιπες κοινωνικές κατηγορίες. Και πάνω σ’ αυτό δεν έχουν να πουν τίποτε. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι προτιμούν να μας προσεγγίζουν απλώς ως «αγωνιώδεις καταναλωτές» τάζοντάς μας ανύπαρκτες θέσεις και μισθούς, που θα μας επιτρέψουν να ονειρευτούμε μια θέση σ’ ένα καταναλωτικό όνειρο που απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο. Ενώ οι υπόλοιποι, επιδιώκουν να καρπωθούν την αγανάκτηση και την διαμαρτυρία, προτιμώντας μας βουβούς ή μηδενιστές, ώστε να μπορούν να μιλούν αυτοί για λογαριασμό μας από την τηλεόραση και να παίζουν τα δικά τους παιχνίδια στις πλάτες μας.
Η συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών πολιτικών σχηματισμών δεν έχουν θέση πάνω στην συνολική στρατηγική της Ελλάδας. Για το ότι δηλαδή, όσο περνάει ο καιρός, γινόμαστε όλο και πιο πολύ πολιτικά υποτελείς στις παγκόσμιες και τις περιφερειακές υπερδυνάμεις, τις ΗΠΑ, την Ε.Ε. και την Τουρκία – αλλά και για το ότι η παγκοσμιοποίηση μας έχει «αργεντινοποιήσει» μεταβάλλοντας μας σε μια «χώρα γκαρσονιών» που δεν παράγει τίποτε, ανίκανη να ορθώσει μια αποτελεσματική άμυνα απέναντι στην κρίση που δεν θα θίγει τα λαϊκά στρώματα. Ούτε για το ότι, έχουμε καταντήσει πλήρως απογυμνωμένοι από κοινότητες¸ αλληλεγγύη, αξίες και πρότυπα παιδείας – παράγοντες που θα επέτρεπαν στην αυτο-οργάνωση της κοινωνίας σε πλατιά κλίμακα, ώστε να αντιμετωπίσει από μόνη της την θύελλα της διάλυσης.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει διότι οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί έχουν διαβρώσει τόσο πολύ τις πολιτικές δυνάμεις, ώστε όλοι είναι δεμένοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αρκετά μαζί τους ώστε να μπορέσουν να τους αμφισβητήσουν. Γιατί, για παράδειγμα, ποιος θα πάει κόντρα σήμερα στην ολιγαρχία της τηλεόρασης; Ποιος θα τολμήσει να τα βάλει με τον Πρετεντέρη ή το Λαζόπουλο; Ελάχιστοι, κι αυτοί αποδεικνύονται τραγικά ανεπαρκείς στο να εμπνεύσουν και να δώσουν όραμα.
Υπό αυτές τις συνθήκες, ένα κίνημα νεολαίας δεν πρόκειται να υπάρξει και να καταστεί αυθεντικό, αν δεν είναι πραγματικά εναλλακτικό. Κι εναλλακτικό σημαίνει να αμφισβητήσει ριζικά τα ήθη, τις πρακτικές, τον λόγο και τις πολιτικές του θνήσκοντος πολιτικού και κοινωνικού καθεστώτος. Να συνδυάσει, τα προσωπικά αδιέξοδα με μια νέα αίσθηση συλλογικότητας, την αγωνία για δουλειά με μια νέα ευαισθησία για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον αυτού του τόπου* Και να δώσει απάντηση στα αδιέξοδα, όχι με υποσχέσεις αλλά εμπνέοντας ένα νέο, συνολικό όραμα για την εθνική ανεξαρτησία, την κοινωνική χειραφέτηση, την οικολογία και την άμεση δημοκρατία. Και σε οποιαδήποτε περίπτωση, η πολυθρύλητη «επιστροφή των νέων στην πολιτική» δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί με όρους υποταγής στις τρύπιες κομματικές σημαίες του παρελθόντος και αποδοχή των λαϊφστάιλ ιδεολογημάτων του συρμού, αλλά, αντίθετα, μέσα από την ριζική ανατροπή του πολιτικού λόγου και της ατζέντας που σήμερα κυριαρχεί.
Είμαστε σε θέση να ξεκινήσουμε προς αυτήν την κατεύθυνση; Ποιοι είναι οι όροι για μια τέτοια απόπειρα; Τι σημαίνουν όλα αυτά για την καθημερινότητά μας, μέσα σ’ αυτές τις άθλιες πόλεις, τα άθλια σχολεία και τις άθλιες σχολές; Μπορεί να γίνει πράξη έστω κι ένα ψίχουλο απ’ όλα αυτά;
Αυτά τα ερωτήματα θα μας απασχολήσουν στην 1η Πανελλαδική Συνάντηση των νέων του Άρδην και της Ρήξης, που θα πραγματοποιηθεί 16-19/07 στην Άνω Γατζέα του Πηλίου. Εκεί, μακριά από την κονσερβοποιημένη διασκέδαση, και τον τουρισμό των μεγάλων ξενοδοχείων και των Rooms to let, θα προσπαθήσουμε σε μια αυτό-οργανωμένη κατασκήνωση να προσεγγίσουμε μ’ αυτήν την ματιά, ό,τι καθημερινά μας απασχολεί…
———————————
Πρόγραμμα 1ης πανελλαδικής συνάντησης «για ένα εναλλακτικό κίνημα νεολαίας».
Θα πραγματοποιηθούν συζητήσεις, προβολές ντοκιμαντέρ, περιηγήσεις, μουσική και συντροφική κουζίνα.
Το πρόγραμμα των συζητήσεων περιλαμβάνει:
Πέμπτη 16/07
18:00: «Το αμερικάνικο όνειρο αλά ελληνικά», Η διάλυση των πόλεων & η κατάρα του αυτοκινήτου.
Παρασκευή 17/07
18:00: «Στο μυαλό είναι ο στόχος», Παρεμβαίνοντας στο παγκοσμιοποιημένο πανεπιστήμιο.
Σάββατο 18/07
18:00: «Να φύγουν όλοι», Για ένα κίνημα ενάντια στην εθνομηδενιστική-παρασιτική άρχουσα τάξη.
Για περισσότερες πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής στα τηλέφωνα: Αθήνα: 6972720422, Θεσ/νίκη: 6947219501 – 6973393122, Πάτρα: 6977510730
***
Οι εκδηλώσεις και οι προβολές, θα πραγματοποιηθούν στο Μουσείο της Ελιάς Πήλιον Όρος το οποίο βρίσκεται δίπλα από τον σιδηροδρομικό σταθμό της Άνω Γατζέας. Η κατασκήνωση θα γίνει πέριξ του μουσείου και του σταθμού…
Πηγή: ΑΡΔΗΝ-ΡΗΞΗ
