Η Ελληνικής καταγωγής, Arianna Huffington, η διασημότερη blogger της Αμερικής, είναι διαζευγμένη από τον σύζυγό της Michael, εδώ και 12 χρόνια. Χώρισε μετά από 11 χρόνια γάμου. Πρόσφατα, βρέθηκε στην Κρήτη, από όπου κατάγεται, με τον πρώην σύζυγο και τις δύο κόρες της.Τα υπέροχα τοπία του νησιού, την οδήγησαν να γράψει ένα εξομολογητικό κείμενο, εξόχως ενδιαφέρον για το κοινωνικό ζήτημα, που λέγεται "διαζύγιο με παιδιά".
Το κείμενό της, που είναι το πρώτο θέμα του blog Huffingtonpsot, είναι μια ηθογραφία της σύγχρονης Αμερικής.
Και η ίδια αντιλαμβάνεται, ότι η ελληνική κοινωνία, που είναι πιό οικογενειοκρατική και "παιδοκεντρική", έχει διαφορετική προσέγγιση στα θέματα αυτά και ίσως ξενίζουν οι απόψεις της.
Σε κάθε περίπτωση, το άρθρο της έχει μεγάλο κοινωνιολογικό ενδιαφέρον.
VACATION WITH MY EX
ΚΡΗΤΗ - Ο πρώην σύζυγός μου και εγώ πρόσφατα γιορτάσαμε την 12η μας επέτειο. Τόσα χρόνια είμαστε χωρισμένοι - ένα χρόνο περισσότερο από ό,τι ήμασταν παντρεμένοι !
Ακριβώς όπως ο γάμος, το διαζύγιο δεν είναι εύκολη υπόθεση και έτσι, και για μας δεν αποτελεί εξαίρεση. Αλλά ακόμη και αν δεν εχουμε πλέον έναν γάμο για να μας κρατήσει μαζί, είχαμε κάτι ακόμη πιο ισχυρό - τις κόρες μας. Και, ωθούμενη από την αμοιβαία μας αφοσίωση σε αυτές, έχουμε κάνει μια τεράστια προσπάθεια, ώστε... παρ' όλες τις δυσκολίες, να είμαστε φίλοι.
Σε αυτή την προσπάθεια συμπεριλαμβάνονται τα Χριστούγεννα και τα δώρα τους και τα γενέθλια των κοριτσιών μας, μαζί με την οικογένειά κάθε χρόνο. Και, σιγά-σιγά, με πολύ σκληρή δουλειά, έχουμε μεγαλώσει πιο κοντά και πιο κοντά. Πράγματι, πριν από μερικά χρόνια, σκεπτόμενη για το πως θα ήταν η 20η επέτειος του γάμου μας, φανταζόμουν ένα υπέροχο μπουκέτο από λουλούδια, που περιλαμβάνει είκοσι κίτρινα τριαντάφυλλα, να φτάνει στο σπίτι μου. Η εν λόγω κάρτα θα έλεγε, "Ευτυχισμένη 20η επέτειος. Θα είμαστε πάντα οι γονείς των δύο νέων γυναικών. Με αγάπη, Michael".
Αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά μετά το διαζύγιο μας, έχουμε προχωρήσει σε καλοκαιρινές διακοπές με την οικογένειά του.
Αυτό το είδος της συμπυκνωσης του χρόνου μαζί με τον πρώην, μπορεί συχνά να αποδειχθεί στρεσογόνο. Αλλά έχουμε μερικές υπέροχες στιγμές,ως τετράδα, τρώγοντας πρωινό, μεσημεριανό και δείπνο, εξερευνώντας την ιδιαίτερη ομορφιάς της Crete - Kriti για τους Έλληνες συναδέλφους μου. Η καθαρή άμμος, ο αέρας γεμάτος από άρωμα γιασεμιού, η κρυστάλλινη θάλασσα, τα μαγευτικά βουνά - και η ιστορία που αναπνέουμε σχεδόν σε κάθε βήμα μας. Η Κρήτη ήταν η πατρίδα του αρχαιότερου ελληνικού πολιτισμού, καθώς και της Αριάδνης (που βοήθησε τον Θησέα να σκοτώσει το Μινώταυρο και στη συνέχεια έγινε η νύφη του Διονύσου), και του Νίκου Καζαντζάκη (που μας έδωσε τον Ζορμπά).
Αυτό που κάνουμε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, όμως, είναι να μιλάμε. Σχετικά με τίποτα και τα πάντα. Έχουμε περάσει πολύ χρόνο σκαλίζοντας τις αναμνήσεις και κάνοντας νοερά ψυχικά ταξίδια στο μέλλον. Αυτές οι σκέψεις για το μέλλον έχουν τόσο πρακτικλες πτυχές (η νεότερη κόρη μας είναι στο τελευταίο έτος του γυμνασίου, που σημαίνει κι άλλο γύρο υποβολής αίτησης για το κολέγιο!), αλλά και φαντασιακά (περάσαμε πολύ χρόνο την προηγούμενη νύχτα, για παράδειγμα, να συζητάμε τα υπέρ και τα κατά της τελετής του γάμου το βράδυ και τα ονόματα των ακόμη μη γεννημένων εγγονών μας.
Ακόμη και στους πιο ευτυχισμένους γάμους, υπάρχουν λίγα πράγματα που κάνει ο ένας σύζυγος, τα οποία αφήνουν τον άλλο εκτός σχεδιασμού. Οι παρεξηγήσεις είναι δέκα φορές περισσότερες, όταν δεν είναι πια μαζί σαν ζευγάρι - και γι' αυτό καταβάλλουμε προσπάθεια για την αποφυγή τους, είναι ένα από τα μυστικά του καλού διαζυγίου.
Για παράδειγμα, ο Michael πραγματικά μισεί όταν είμαστε μαζί, να με βλέπει να τσεκάρω το Blackberry μου (e-mails κλπ) ή, Θεός φυλάξοι, να λάβω μια κλήση στο κινητό μου. Ειδικά όταν είμαστε έξω για φαγητό. Γι' αυτό και έχουν συμφωνήσει κατά 100 τοις εκατό, ότι κατά τη διάρκεια των γευμάτων, το Blackberry θα είναι κλειστό. Και ο πρώην σύζυγός μου δεν χαλάει τον κόσμο, αν καμιά φορά ξεχάσω το κινητό μου ανοιχτό, ειδικά αν δεν απαντάω στις κλήσεις !
Από την πλευρά μου, δεν ενοχλούμε πια, από τον τρόπο που αντιδρά όταν αργήσω έστω κι ένα λεπτό σε κάτι. Ακόμη και στις διακοπές (εγώ πάντα πίστευα δεν χρειάζεται να τηρούμε ένα αυστηρό χρονοδιάγραμμα, για τον Michael ήταν ένα από τα καθοριστικά χαρακτηριστικά των διακοπών μας!). Αυτό το ταξίδι ήταν διαφορετικό. Όταν άργησα λίγα λεπτά σε δείπνο τις προάλλες, δεν ήταν ολοφάνερη κολλημένος στο ρολόι του. Αντίθετα, με χαιρέτησε με ένα ζεστό χαμόγελο.
Ήταν σπουδαία. Και ιδιαίτερα, πολύ σπουδαία, για τα παιδιά μας, με τους γονείς τους που δεν πρέπει να είναι σε αντιπαράθεση μεταξύ τους, αλλά στην πραγματικότητα να απολαμβάνουν ο ένας, την παρέα του άλλου.
Τα παιδιά μας, μετά από όλα αυτά, είναι το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή μας - και στις περισσότερες των γονέων ζωές. Είναι ένα γεγονός που γίνεται ακόμα πιο αναπόφευκτο εδώ στην Ελλάδα, η οποία είναι μία χώρα, με τα παιδιά εντελώς στο κέντρο της κοινωνίας. Τα παιδιά εδώ αντιμετωπίζονται ως μικροί Θεοί, πλάσματα της λατρείας - λίγο totemic όντα, όλοι θέλουν να τα μιλάνε και να τα φροντίζουν. Έχουν φτάσει στο σημείο να αισθάνονται τόσο ξεχωριστά, ακόμη και με την παραμικρή αιτία για επίδειξη εκτίμησης και επαίνου.
Το γεγονός ότι ο Μιχαήλ και εγώ, έχουμε τα δύο κορίτσια (στην πραγματικότητα νέες γυναίκες σήμερα, στην πραγματικότητα), είναι μια υπόθεση, που υπερβαίνει όλα τα παράπονα που είχαμε με το πέρασμα των χρόνων.
Και ενώ εμείς δεν συμβιώνουμε ως ζευγάρι, τουλάχιστον συμβιώνουμε ως γονείς των κοριτσιών μας. Έχουμε φτάσει στο σημείο όπου πραγματικά τίποτα δεν αφήνουμε να μας απασχολεί - και αισθανόμαστε ότι είναι απόλυτα φυσικό να είμαστε σε θέση να καθίσουμε σε μια όμορφη παραλία ή να κάνουμε μια βόλτα στους πανέμορφους δρόμους του Αγίου Νικολάου μαζί.
"Θεέ μου," μας είπε η μικρότερη κόρη μας μια μέρα, "είναι δύσκολο να θυμόμαστε σαν παιδιά σας ότι είστε διαζευγμένοι."
Για κάποιο λόγο, ήνουν πολύ, πολύ χαρούμενη. Ένιωσα σαν να είχε φθάσει στο τέλος της μια μακρά και επίπονη διαδρομή. Και ήμασταν όλοι τόσο καλύτερα για την προσπάθεια που καταβάλλαμε.
Ελπίζω μόνο ότι, για το καλό των πάνω από ένα εκατομμύριο παιδιών το χρόνο, των οποίων οι γονείς παίρνουν διαζύγιο, όλο και περισσότερες οικογένειες θα απολαύσουν ένα ταξίδι το χρόνο μαζί.
Ακριβώς όπως ο γάμος, το διαζύγιο δεν είναι εύκολη υπόθεση και έτσι, και για μας δεν αποτελεί εξαίρεση. Αλλά ακόμη και αν δεν εχουμε πλέον έναν γάμο για να μας κρατήσει μαζί, είχαμε κάτι ακόμη πιο ισχυρό - τις κόρες μας. Και, ωθούμενη από την αμοιβαία μας αφοσίωση σε αυτές, έχουμε κάνει μια τεράστια προσπάθεια, ώστε... παρ' όλες τις δυσκολίες, να είμαστε φίλοι.
Σε αυτή την προσπάθεια συμπεριλαμβάνονται τα Χριστούγεννα και τα δώρα τους και τα γενέθλια των κοριτσιών μας, μαζί με την οικογένειά κάθε χρόνο. Και, σιγά-σιγά, με πολύ σκληρή δουλειά, έχουμε μεγαλώσει πιο κοντά και πιο κοντά. Πράγματι, πριν από μερικά χρόνια, σκεπτόμενη για το πως θα ήταν η 20η επέτειος του γάμου μας, φανταζόμουν ένα υπέροχο μπουκέτο από λουλούδια, που περιλαμβάνει είκοσι κίτρινα τριαντάφυλλα, να φτάνει στο σπίτι μου. Η εν λόγω κάρτα θα έλεγε, "Ευτυχισμένη 20η επέτειος. Θα είμαστε πάντα οι γονείς των δύο νέων γυναικών. Με αγάπη, Michael".
Αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά μετά το διαζύγιο μας, έχουμε προχωρήσει σε καλοκαιρινές διακοπές με την οικογένειά του.
Αυτό το είδος της συμπυκνωσης του χρόνου μαζί με τον πρώην, μπορεί συχνά να αποδειχθεί στρεσογόνο. Αλλά έχουμε μερικές υπέροχες στιγμές,ως τετράδα, τρώγοντας πρωινό, μεσημεριανό και δείπνο, εξερευνώντας την ιδιαίτερη ομορφιάς της Crete - Kriti για τους Έλληνες συναδέλφους μου. Η καθαρή άμμος, ο αέρας γεμάτος από άρωμα γιασεμιού, η κρυστάλλινη θάλασσα, τα μαγευτικά βουνά - και η ιστορία που αναπνέουμε σχεδόν σε κάθε βήμα μας. Η Κρήτη ήταν η πατρίδα του αρχαιότερου ελληνικού πολιτισμού, καθώς και της Αριάδνης (που βοήθησε τον Θησέα να σκοτώσει το Μινώταυρο και στη συνέχεια έγινε η νύφη του Διονύσου), και του Νίκου Καζαντζάκη (που μας έδωσε τον Ζορμπά).
Αυτό που κάνουμε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, όμως, είναι να μιλάμε. Σχετικά με τίποτα και τα πάντα. Έχουμε περάσει πολύ χρόνο σκαλίζοντας τις αναμνήσεις και κάνοντας νοερά ψυχικά ταξίδια στο μέλλον. Αυτές οι σκέψεις για το μέλλον έχουν τόσο πρακτικλες πτυχές (η νεότερη κόρη μας είναι στο τελευταίο έτος του γυμνασίου, που σημαίνει κι άλλο γύρο υποβολής αίτησης για το κολέγιο!), αλλά και φαντασιακά (περάσαμε πολύ χρόνο την προηγούμενη νύχτα, για παράδειγμα, να συζητάμε τα υπέρ και τα κατά της τελετής του γάμου το βράδυ και τα ονόματα των ακόμη μη γεννημένων εγγονών μας.
Ακόμη και στους πιο ευτυχισμένους γάμους, υπάρχουν λίγα πράγματα που κάνει ο ένας σύζυγος, τα οποία αφήνουν τον άλλο εκτός σχεδιασμού. Οι παρεξηγήσεις είναι δέκα φορές περισσότερες, όταν δεν είναι πια μαζί σαν ζευγάρι - και γι' αυτό καταβάλλουμε προσπάθεια για την αποφυγή τους, είναι ένα από τα μυστικά του καλού διαζυγίου.
Για παράδειγμα, ο Michael πραγματικά μισεί όταν είμαστε μαζί, να με βλέπει να τσεκάρω το Blackberry μου (e-mails κλπ) ή, Θεός φυλάξοι, να λάβω μια κλήση στο κινητό μου. Ειδικά όταν είμαστε έξω για φαγητό. Γι' αυτό και έχουν συμφωνήσει κατά 100 τοις εκατό, ότι κατά τη διάρκεια των γευμάτων, το Blackberry θα είναι κλειστό. Και ο πρώην σύζυγός μου δεν χαλάει τον κόσμο, αν καμιά φορά ξεχάσω το κινητό μου ανοιχτό, ειδικά αν δεν απαντάω στις κλήσεις !
Από την πλευρά μου, δεν ενοχλούμε πια, από τον τρόπο που αντιδρά όταν αργήσω έστω κι ένα λεπτό σε κάτι. Ακόμη και στις διακοπές (εγώ πάντα πίστευα δεν χρειάζεται να τηρούμε ένα αυστηρό χρονοδιάγραμμα, για τον Michael ήταν ένα από τα καθοριστικά χαρακτηριστικά των διακοπών μας!). Αυτό το ταξίδι ήταν διαφορετικό. Όταν άργησα λίγα λεπτά σε δείπνο τις προάλλες, δεν ήταν ολοφάνερη κολλημένος στο ρολόι του. Αντίθετα, με χαιρέτησε με ένα ζεστό χαμόγελο.
Ήταν σπουδαία. Και ιδιαίτερα, πολύ σπουδαία, για τα παιδιά μας, με τους γονείς τους που δεν πρέπει να είναι σε αντιπαράθεση μεταξύ τους, αλλά στην πραγματικότητα να απολαμβάνουν ο ένας, την παρέα του άλλου.
Τα παιδιά μας, μετά από όλα αυτά, είναι το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή μας - και στις περισσότερες των γονέων ζωές. Είναι ένα γεγονός που γίνεται ακόμα πιο αναπόφευκτο εδώ στην Ελλάδα, η οποία είναι μία χώρα, με τα παιδιά εντελώς στο κέντρο της κοινωνίας. Τα παιδιά εδώ αντιμετωπίζονται ως μικροί Θεοί, πλάσματα της λατρείας - λίγο totemic όντα, όλοι θέλουν να τα μιλάνε και να τα φροντίζουν. Έχουν φτάσει στο σημείο να αισθάνονται τόσο ξεχωριστά, ακόμη και με την παραμικρή αιτία για επίδειξη εκτίμησης και επαίνου.
Το γεγονός ότι ο Μιχαήλ και εγώ, έχουμε τα δύο κορίτσια (στην πραγματικότητα νέες γυναίκες σήμερα, στην πραγματικότητα), είναι μια υπόθεση, που υπερβαίνει όλα τα παράπονα που είχαμε με το πέρασμα των χρόνων.
Και ενώ εμείς δεν συμβιώνουμε ως ζευγάρι, τουλάχιστον συμβιώνουμε ως γονείς των κοριτσιών μας. Έχουμε φτάσει στο σημείο όπου πραγματικά τίποτα δεν αφήνουμε να μας απασχολεί - και αισθανόμαστε ότι είναι απόλυτα φυσικό να είμαστε σε θέση να καθίσουμε σε μια όμορφη παραλία ή να κάνουμε μια βόλτα στους πανέμορφους δρόμους του Αγίου Νικολάου μαζί.
"Θεέ μου," μας είπε η μικρότερη κόρη μας μια μέρα, "είναι δύσκολο να θυμόμαστε σαν παιδιά σας ότι είστε διαζευγμένοι."
Για κάποιο λόγο, ήνουν πολύ, πολύ χαρούμενη. Ένιωσα σαν να είχε φθάσει στο τέλος της μια μακρά και επίπονη διαδρομή. Και ήμασταν όλοι τόσο καλύτερα για την προσπάθεια που καταβάλλαμε.
Ελπίζω μόνο ότι, για το καλό των πάνω από ένα εκατομμύριο παιδιών το χρόνο, των οποίων οι γονείς παίρνουν διαζύγιο, όλο και περισσότερες οικογένειες θα απολαύσουν ένα ταξίδι το χρόνο μαζί.
Απόδοση: http://taxalia.blogspot.com
