«Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει, πατέρα;»

Γιατί υπάρχουν πολίτες που εκστασιάζονται για έναν πολιτικό; Τι είναι αυτό που κάνει έναν λαό να κόβει και το χέρι του για έναν ξένο; Αυτό που κάνουν οι ψηφοφόροι όταν νικάει το κόμμα τους είναι πολύ περίεργο. Γιατί χαίρονται; Γιατί χορεύουν και γλεντούν λες κι είναι στο γάμο της ξαδέλφης; Τι είναι αυτό που τους κάνει να ξεχνούν τα σημαντικότατα ...

προβλήματα τους και το άμεσο αύριο; Έχουν αναρωτηθεί πότε ήταν η τελευταία φορά που δεν πήγαν για δουλειά το πρωί επειδή ήταν ευτυχισμένοι για τον εαυτό τους;

Έχω χρόνια που δεν παρακολουθώ πολιτικούς και ειδικά κόμματα γιατί από την στιγμή που δεν υπάρχει ιδεολογικό εφικτό υπόβαθρο δεν βλέπω τον λόγο να υπάρχουν κόμματα. Αυτό που παρακολουθώ στις εκλογικές φιέστες είναι ο κόσμος. Τρελαίνομαι όταν οι κάμερες πηγαίνουν επάνω στα πρόσωπα που είναι ακίνητα λες και παρακολουθούν Κουροσάβα. Αμίλητοι να ακούνε αυτά που χρειάζονται μεταφραστή για να κατανοήσεις. Στην επικοινωνιακή σιωπή του λόγου του πολιτικού, ξαφνικά και συγχρονισμένα αρχίζουν οι ιαχές και οι καραμούζες. Η σιωπή κάποιες φορές σταματάει σε άσχετη λέξη, διότι ο πολιτικός δεν είναι και Λυσίας. Π.χ στην λέξη:«εγώ». Τι μπορείς να χειροκροτήσεις στην λέξη «εγώ»; Και όμως οι οπαδοί λες και βρίσκονται σε συναυλία των Iron Maiden χτυπιούνται και χοροπηδάνε. Πετάνε τα μωρά τους στον αέρα μόνο για ένα «εγώ». Φαντάσου τι θα γινόταν αν έκανε το λάθος και έλεγε «εμείς». Τέτοια λάθη όμως δεν γίνονται ούτε από ανόητους.

Μετά έρχεται η στιγμή που ο πολιτικός κατεβαίνει από το πατάρι (τώρα έγινε pontium) και μπαίνει μέσα στο πλήθος. Οι θαυμαστές των Beatles μπροστά τους δεν πιάνουν μία. Γρονθοκοπούνται στην κυριολεξία για να ακουμπήσουν τον «εγώ». Μάλιστα στην τελευταία φιέστα ο «εγώ» παραλίγο να ποδοπατηθεί από το πλήθος. Μάρτυρας η κάμερα. (Ελπίζω να μην το μοντάρουν για να ξαναδώ το επεισόδιο).

Όταν φεύγει ο «εγώ» και μένουν οι οπαδοί στα εκλογικά κέντρα αρχίζουν να χορεύουν. Ο πρώτος χορός είναι ο καλαματιανός και αμέσως ο επόμενος τσάμικος. Η σημαία του κόμματος στο ένα χέρι και το άλλο χέρι να κρατά αυτόν που πριν λίγο είχε γρονθοκοπήσει για να ακουμπήσει τον «εγώ». Ψάχνουν τις κάμερες να «τους τραβήξει» και παίρνουν εκείνο το ύφος του «καβάλα παν στην εκκλησιά καβάλα προσκυνάνε». Στο μισάωρο το γυρίζουν σε ένα εξευτελιστικό ποπ ελληνικό κομμάτι και «σηκώνουν τα χέρια ψηλά για να φθάσουν» δεν ξέρω τι.

Εκεί σταματάει δυστυχώς η λήψη και χάνω πολύ ενδιαφέροντα κομμάτια των νεοελλήνων οπαδών. Θα’ θελα μία κάμερα σε χώρους εργασίας την επόμενη ημέρα. Ειδικά σε δημόσια υπηρεσία όταν οι οπαδοί του «εγώ» ανταμώνουν τους οπαδούς «πρώην εγώ». Την έπαρση στο βλέμμα και τα τσιτάτα: «σας σκίσαμε», «σας φάγαμε», «τώρα θα δείτε πόσα απίδια παίρνει ο σάκος». Αυτά μόνο τα έχω ακούσει αλλά δεν τα έχω σε dvd όπως όλα τα προηγούμενα.

Χρήσιμη η τεχνολογία αυτές τις ημέρες. Μου αποδεικνύει κάθε φορά να μην αμφιβάλω για τα αυταπόδεικτα, ότι δηλαδή ο Δαρβίνος κάπου έκανε λάθος. Ο εγκέφαλος πραγματικά μεγάλωσε ποσοτικά αλλά κατά την εξελεγκτική πορεία μειώθηκε ποιοτικά.

http://simplemangreek.blogspot.com/2009/10/blog-post.html