"Η πορτοκαλιά του πολιτισμού "
Του Χρήστου Μάτη
Υποψήφιου Βουλευτή των Οικολόγων –Πράσινων στην Α’ Θεσσαλονίκης
Διαβάζω και ακούω με πολύ ενδιαφέρον να έρχονται στο προσκήνιο ως θέμα προς συζήτηση, οι απόψεις των Οικολόγων –Πράσινων για το θέμα του ονόματος, με το οποίο θα αναγνωριστεί επισήμως η γειτονική χώρα και διάφορα άλλα θέματα, τα οποία ανάγονται στις σχέσεις ανάμεσα στην Αθήνα και τα Σκόπια.
Το γεγονός δεν με εκπλήσσει, διότι στις ευρωεκλογές του 2009, ήταν το μοναδικό θέμα που απασχόλησε τα μέσα ενημέρωσης στην προεκλογική εκστρατεία του κόμματος.
Τότε ουσιαστικά αναγκαστήκαμε να προσπαθούμε να αποδείξουμε, ότι δεν είμαστε ένα μονοθεματικό κόμμα. Όχι, όμως, για το περιβάλλον, που κάποιοι θα περίμεναν, αλλά για τα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής, τα λεγόμενα «εθνικά θέματα».
Τα «εθνικά θέματα» :
Προσωπικά αδυνατώ να κατανοήσω τι σημαίνει «εθνικά θέματα». Η εντύπωση μου ήταν ότι πρόκειται για θέματα, για τα οποία στο εσωτερικό της χώρας υπάρχει μία συντριπτική πολιτική συναίνεση, ως προς τον εθνικό στόχο.
Είναι προφανές ότι αυτό δεν ισχύει. Πώς μπορεί να είναι έτσι, όταν μέσα σε 15 χρόνια η Ελλάδα άλλαξε θέση και από το καμία χρήση του όρου «Μακεδονία» πήγε στη σύνθετη ονομασία, δηλαδή με χρήση του όρου Μακεδονία;
Είναι προφανές ότι ο χειρισμός των ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής, γίνεται με καθαρά εσωτερικά κριτήρια. Δεν υπάρχουν εθνικοί στόχοι, στόχοι της τρέχουσας πολιτικής υπάρχουν.
Άλλωστε το ίδιο συνέβη και σε άλλα «εθνικά» ζητήματα. Το 1953 άλλαξαν τα μουσουλμανικά σχολεία της Θράκης και ονομάστηκαν επισήμως τουρκικά, με τον τότε γενικό διοικητή Θράκης να αλλάζει την πρώτη πινακίδα. Το 1974 έγινε το ακριβώς αντίθετο.
«Πατριωτικοί κύκλοι» καταγγέλλουν ότι κύκλοι της μειονότητας επιδίδονται σε μία συστηματική προσπάθεια εκτουρκισμού των Πομάκων στη Θράκη. Δεν καταλαβαίνουν ότι έτσι παραδέχονται ότι στη Θράκη υπάρχουν ΚΑΙ τούρκοι, (τουρκογενείς, όπως τους έλεγε ο Μητσοτακης το 1993);
Στην Κύπρο η Ελλάδα διεκδικούσε το 1965 την «Ένωση» και το 1974 υποστήριζε την ανεξαρτησία.
Η αξιοπιστία μιας μονοεδρικής
Το συγκεκριμένο έλλειμμα δεν είναι ζήτημα έλλειψης σχεδιασμού, αλλά ένταξης του σχεδιασμού σε μικροκομματικές στρατηγικές. Όμως, σε κάθε περίπτωση, τα κράτη έχουν συνέχεια και πρέπει να αποτελούν αξιόπιστους εταίρους. Η αξιοπιστία της χώρας στο διεθνή της περίγυρο είναι σημαντικότερη από τη μονοεδρική της Ζακύνθου.
Οι Οικολόγοι –Πράσινοι σήμερα, αλλά και πολλά από τα στελέχη του κόμματος, τις απόψεις των οποίων γνώριζα πριν από την ίδρυση του κόμματος, είχαν ταχθεί υπέρ της αναζήτησης συναινετικής λύσης. Συμμερίζομαι την άποψη.
Όχι γιατί δεν μας αρέσουν οι καυγάδες, άλλωστε πολιτική και προώθηση ιδεών χωρίς συγκρούσεις δεν γίνεται, αλλά γιατί αυτό κρίναμε ότι είναι το μακροπρόθεσμο συμφέρον της χώρας. Γιατί είναι προς το συμφέρον της χώρας να υπάρξει λύση στη διαδικασία που γίνεται στο πλαίσιο του ΟΗΕ. Έχουμε ξοδέψει ένα τεράστιο διπλωματικό και πολιτικό κεφάλαιο χωρίς αντίκρισμα για να προωθούμε μία άποψη, η οποία δεν έγινε κατανοητή από τα 2/3 των μελών του ΟΗΕ.
Είναι βαθιά πεποίθηση μου, ότι η κακή επικοινωνία μιας ιδέας, δεν αποτελεί πρόβλημα για όσους δεν την κατανοούν, αλλά για όσους την προωθούν. Καλά, οι ΗΠΑ, η Ρωσία ή η Βρετανία δούλεψαν με βάση τα συμφέροντα τους. Αναρωτήθηκε κανείς γιατί η Ζιμπάμπουε ή η Ναμίμπια προτίμησαν την αλήθεια των Σκοπίων και όχι αυτή που τους έλεγε η Ελλάδα;
Δυστυχώς το θέμα του ονόματος αποτέλεσε την αφορμή ανατροπών στο πολιτικό σύστημα και έγινε αντικείμενο χυδαίας πολιτικής εκμετάλλευσης, με στόχο την αλλαγή των εσωτερικών μας πολιτικών ισορροπιών. Κάποιοι προσπάθησαν να κάνουν και κόμμα, αλλά απέτυχαν και στη συνέχεια ξέχασαν και το θέμα. Σήμερα οι πλέον «πατριώτες» είναι αυτοί που δηλώνουν ανενδοίαστα ότι «χάσαμε το όνομα». Είναι οι ίδιοι που χαρακτηρίζουν εύκολα τους αντιπάλους τους μειοδότες ή υποχωρητικούς.
Εμείς και οι «άλλοι»
Αυτοί δηλητηρίασαν την ελληνική κοινή γνώμη απέναντι σε ένα λαό, για τον οποίο δυστυχώς ξέρουμε πλέον ελάχιστα πράγματα. Όπως και εκείνος ξέρει ελάχιστα για μας, γατί και αυτός είχε παρόμοια ακούσματα. Η διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη στον ΟΗΕ έδινε χρόνο και θα μπορούσε να αποτελέσει μία θαυμάσια ευκαιρία να γνωριστούμε. Να τους εξηγήσουμε ποιο είναι το πρόβλημά μας μαζί τους και να μάθουμε ποιο είναι το δικό τους μαζί μας. Πέρασαν 15 χρόνια και η ευκαιρία απομακρύνεται όλο και πιο πολύ. Η εκατέρωθεν εμπιστοσύνη απέχει πολύ και δεν βλέπω κανέναν να την προωθεί με ανταλλαγές. Πολιτιστικές, εμπορικές, επιχειρηματικές. Σε όλα κυριαρχεί η καχυποψία.
Η ζωή στον Άρη
Τώρα κάνουμε μία ολόκληρη συζήτηση για το κατά πόσο υπάρχει μειονότητα στην Ελλάδα ή όχι. Όπως έλεγε ο αείμνηστος Αριστόβουλος Μάνεσης, στην εισαγωγή του πανεπιστημιακού συγγράμματός του, σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, Δημοκρατία είναι η δυνατότητα της μειοψηφίας να έχει την άποψη της.
Τον τελευταίο καιρό, σε πολλά πάνελ στα οποία συμμετέχει εκπρόσωπος των Οικολόγων- Πράσινων, δέχεται τη μόνιμη ερώτηση αν «υπάρχει μακεδονική μειονότητα;».
Προσωπική μου άποψη είναι ότι η απάντηση στο ερώτημα έχει την ίδια αξία που θα είχε η απάντηση στην ερώτηση «υπάρχει ζωή στον Άρη;».
Τα κόμματα δεν είναι για να κρίνουν συνειδήσεις. Είναι για να προτείνουν πολιτικές. Το κοινοβούλιο ψηφίζει νόμους. Οι έλληνες πολίτες υποχρεούνται να τηρούν τους νόμους.
Το ενδεχόμενο να ανήκει κάποιος σε οποιουδήποτε είδους μειονότητα δεν του εξασφαλίζει ούτε περισσότερα, ούτε λιγότερα δικαιώματα, από όσα έχουν οι υπόλοιποι πολίτες, ούτε τον εξαιρεί από τις υποχρεώσεις, που έχει απέναντι στο ελληνικό κράτος.
Τα κόμματα πρέπει να ελέγχουν, ότι δεν υπάρχει κανένα δικαίωμα έλληνα πολίτη, το οποίο να καταπατείται.
Η δίγλωσση πολιτική
Διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον την κριτική που ασκείται στο Μιχάλη Τρεμόπουλο, με αφορμή την παρουσία του στην επανέκδοση του Αλφαμπετσάρ.
Μπορεί κάποιος να διαφωνεί ότι η γλώσσα αυτή ονομάζεται μακεδονική. Υπάρχει, όμως, κάποιος που αμφισβητεί ότι στην Βόρεια Ελλάδα, υπάρχουν έλληνες πολίτες, που ομιλούν και μία άλλη γλώσσα; Επισήμως το ελληνικό κράτος τους αποκαλούσε δίγλωσσους.
Το βασικό ζήτημα είναι, ότι αυτοί οι άνθρωποι δικαιούνται να έχουν τη συνέχεια της γλώσσας τους. Δικαιούνται να έχουν τη συνέχεια των πατροπαράδοτων πολιτιστικών τους ιδιαιτεροτήτων. Να μη διδάσκεται η γλώσσα αυτών των ελλήνων πολιτών, επειδή διαφωνούμε στο πώς να λέγεται; Ας λέγεται ντόπια…
Τι έκανε το ελληνικό κράτος, για να το διασφαλίσει αυτό;
Είχε την υποχρέωση να το κάνει και νομίζω ότι κανένας δεν το αμφισβητεί αυτό.
Οι διάφοροι φίλοι…
Διαβάζω εδώ και χρόνια, ότι στη χώρα μας ζουν έλληνες πολίτες, που χαρακτηρίζονται φιλοσκοπιανοί. Όπως υπάρχουν και φιλοαμερικάνοι και φιλορώσοι. Κάποιοι έλεγαν να στηριχτούμε στη Ρωσία για βοήθεια στο θέμα του ονόματος, αν και η Ρωσία ήταν από τις πρώτες χώρες, που αναγνώρισαν τη «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Παλαιότερα υπήρχαν πολιτικά κόμματα, που ήταν επισήμως κινεζόφιλα.
Κανένας δε μπορεί να τιμωρηθεί σε αυτήν την χώρα για τις προτιμήσεις του, ακόμη και αν δεν μας αρέσουν ή είναι ανόητες, αλλά μόνο αν έχει διαπράξει αδικήματα που προβλέπονται στον ποινικό κώδικα.
Αν υπάρχουν στοιχεία ή έστω ενδείξεις, ότι έλληνες πολίτες επιδιώκουν την απόσπαση τμήματος της ελληνικής επικράτειας και την προσάρτηση του σε ένα άλλο κράτος, θα πρέπει να διωχθούν για προδοσία. Όποιος έχει στοιχεία, ότι αυτό συμβαίνει και δεν τα καταθέτει στον εισαγγελέα, είναι συνένοχος και θα πρέπει να κατηγορηθεί για υπόθαλψη εγκληματίου.
Ακούω για διάφορες περιπτώσεις ανθρώπων, που χρηματοδοτούνται από γειτονικές χώρες και έχουν πλουτίσει. «Πόθεν έσχες» δεν ισχύει σε αυτή την χώρα; Δηλαδή ενεργοποιούνται νόμοι, που ανασύρονται από συρτάρια, σε άλλες και άλλες περιπτώσεις, αλλά δεν ενεργοποιείται ο συγκεκριμένος εδώ; Αν κάποιος εισαγγελέας έχει στοιχεία ή έστω υπόνοιες για περίεργους πλουτισμούς και δεν ερευνά το θέμα, είναι υπόλογος.
Είναι δυνατόν η ΕΥΠ να μπορεί να εντοπίσει τους κακοποιούς μέσα από τις φυλακές και να μη μπορεί να τεκμηριώσει μια τόσο σοβαρή απειλή για τη χώρα;
Η ουσία και η διαδικασία
Μπορεί οι απόψεις μου να φαίνεται ότι μένουν επί της διαδικασίας και δε μπαίνουν στην ουσία. Αυτή, όμως, είναι η ουσία. Ζούμε σε κράτος δικαίου και πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για αυτό. Να τριγυρίζουμε στα καφενεία και στις τηλεοπτικές εκπομπές και να λέμε πολλά, για λίγες ψήφους, είναι ανέξοδο.
Εγώ ξέρω, ότι έξω από τη Φλώρινα, στην πρώτη επίσκεψη Καραμανλή στις Πρέσπες το 1997 ή 1998, είχα ένα τροχαίο ατύχημα με κάποιον έλληνα πολίτη, με τον οποίο δεν μπορούσα να συνεννοηθώ. Δε μιλούσε ελληνικά και δεν μιλούσα τη γλώσσα του. Επιλύσαμε την υπόθεση συμβιβαστικά, με μεταφραστή τυχαίο περαστικό, αλλά αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν πηγαίναμε στο δικαστήριο. Πως θα υπεράσπιζε το δίκιο του;
Ας αφήσουμε λοιπόν τις βαθιές συζητήσεις και τις βαθυστόχαστες αναλύσεις και ας φροντίσουμε, οι έλληνες πολίτες, να βελτιώσουμε τη ζωή και την καθημερινότητα μας.
Όλοι οι έλληνες πολίτες, ανεξαρτήτως διαφορετικοτήτων, όπως προβλέπει το σύνταγμα.
Ό,τι ζητήματα υπάρχουν με έλληνες πολίτες, πρέπει να τα λύνουμε εδώ, στο εσωτερικό της χώρας. Έχουμε ένα δημοκρατικό και φιλελεύθερο δικαιϊκό σύστημα. Δε χρειαζόμαστε εξωτερικές παρεμβάσεις για να το λειτουργήσουμε. Δε θέλω να τις έχουμε.
Το νανούρισμα
Διάβασα στο http://taxalia.blogspot.com/2009/09/blog-post_9092.html μία από τις πιο ενδιαφέρουσες και συγκινησιακά φορτισμένες προσεγγίσεις στο θέμα. Ας φροντίσουμε να βελτιώσουμε τη ζωή των ελλήνων πολιτών, τη ζωή μας. Το χρωστάμε στη γιαγιά του συγγραφέα του άρθρου και στα νανουρίσματα που του έλεγε, σε όποια γλώσσα και αν τα έλεγε. Αν ζει, θα ήθελα να την ακούσω να το τραγουδάει.
Εγώ δε δίνω σε κανέναν λογαριασμό, όταν προσπαθώ να νανουρίσω τις κόρες μου, τραγουδώντας τη Μαργαρίτα του Μίκη Θεοδωράκη.
Ας φυτέψουμε όλοι οι καλοπροαίρετοι πολίτες αυτής της χώρας την πορτοκαλιά του πολιτισμού… Όλοι μαζί!
Υποψήφιου Βουλευτή των Οικολόγων –Πράσινων στην Α’ Θεσσαλονίκης
Διαβάζω και ακούω με πολύ ενδιαφέρον να έρχονται στο προσκήνιο ως θέμα προς συζήτηση, οι απόψεις των Οικολόγων –Πράσινων για το θέμα του ονόματος, με το οποίο θα αναγνωριστεί επισήμως η γειτονική χώρα και διάφορα άλλα θέματα, τα οποία ανάγονται στις σχέσεις ανάμεσα στην Αθήνα και τα Σκόπια.
Το γεγονός δεν με εκπλήσσει, διότι στις ευρωεκλογές του 2009, ήταν το μοναδικό θέμα που απασχόλησε τα μέσα ενημέρωσης στην προεκλογική εκστρατεία του κόμματος.
Τότε ουσιαστικά αναγκαστήκαμε να προσπαθούμε να αποδείξουμε, ότι δεν είμαστε ένα μονοθεματικό κόμμα. Όχι, όμως, για το περιβάλλον, που κάποιοι θα περίμεναν, αλλά για τα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής, τα λεγόμενα «εθνικά θέματα».
Τα «εθνικά θέματα» :
Προσωπικά αδυνατώ να κατανοήσω τι σημαίνει «εθνικά θέματα». Η εντύπωση μου ήταν ότι πρόκειται για θέματα, για τα οποία στο εσωτερικό της χώρας υπάρχει μία συντριπτική πολιτική συναίνεση, ως προς τον εθνικό στόχο.
Είναι προφανές ότι αυτό δεν ισχύει. Πώς μπορεί να είναι έτσι, όταν μέσα σε 15 χρόνια η Ελλάδα άλλαξε θέση και από το καμία χρήση του όρου «Μακεδονία» πήγε στη σύνθετη ονομασία, δηλαδή με χρήση του όρου Μακεδονία;
Είναι προφανές ότι ο χειρισμός των ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής, γίνεται με καθαρά εσωτερικά κριτήρια. Δεν υπάρχουν εθνικοί στόχοι, στόχοι της τρέχουσας πολιτικής υπάρχουν.
Άλλωστε το ίδιο συνέβη και σε άλλα «εθνικά» ζητήματα. Το 1953 άλλαξαν τα μουσουλμανικά σχολεία της Θράκης και ονομάστηκαν επισήμως τουρκικά, με τον τότε γενικό διοικητή Θράκης να αλλάζει την πρώτη πινακίδα. Το 1974 έγινε το ακριβώς αντίθετο.
«Πατριωτικοί κύκλοι» καταγγέλλουν ότι κύκλοι της μειονότητας επιδίδονται σε μία συστηματική προσπάθεια εκτουρκισμού των Πομάκων στη Θράκη. Δεν καταλαβαίνουν ότι έτσι παραδέχονται ότι στη Θράκη υπάρχουν ΚΑΙ τούρκοι, (τουρκογενείς, όπως τους έλεγε ο Μητσοτακης το 1993);
Στην Κύπρο η Ελλάδα διεκδικούσε το 1965 την «Ένωση» και το 1974 υποστήριζε την ανεξαρτησία.
Η αξιοπιστία μιας μονοεδρικής
Το συγκεκριμένο έλλειμμα δεν είναι ζήτημα έλλειψης σχεδιασμού, αλλά ένταξης του σχεδιασμού σε μικροκομματικές στρατηγικές. Όμως, σε κάθε περίπτωση, τα κράτη έχουν συνέχεια και πρέπει να αποτελούν αξιόπιστους εταίρους. Η αξιοπιστία της χώρας στο διεθνή της περίγυρο είναι σημαντικότερη από τη μονοεδρική της Ζακύνθου.
Οι Οικολόγοι –Πράσινοι σήμερα, αλλά και πολλά από τα στελέχη του κόμματος, τις απόψεις των οποίων γνώριζα πριν από την ίδρυση του κόμματος, είχαν ταχθεί υπέρ της αναζήτησης συναινετικής λύσης. Συμμερίζομαι την άποψη.
Όχι γιατί δεν μας αρέσουν οι καυγάδες, άλλωστε πολιτική και προώθηση ιδεών χωρίς συγκρούσεις δεν γίνεται, αλλά γιατί αυτό κρίναμε ότι είναι το μακροπρόθεσμο συμφέρον της χώρας. Γιατί είναι προς το συμφέρον της χώρας να υπάρξει λύση στη διαδικασία που γίνεται στο πλαίσιο του ΟΗΕ. Έχουμε ξοδέψει ένα τεράστιο διπλωματικό και πολιτικό κεφάλαιο χωρίς αντίκρισμα για να προωθούμε μία άποψη, η οποία δεν έγινε κατανοητή από τα 2/3 των μελών του ΟΗΕ.
Είναι βαθιά πεποίθηση μου, ότι η κακή επικοινωνία μιας ιδέας, δεν αποτελεί πρόβλημα για όσους δεν την κατανοούν, αλλά για όσους την προωθούν. Καλά, οι ΗΠΑ, η Ρωσία ή η Βρετανία δούλεψαν με βάση τα συμφέροντα τους. Αναρωτήθηκε κανείς γιατί η Ζιμπάμπουε ή η Ναμίμπια προτίμησαν την αλήθεια των Σκοπίων και όχι αυτή που τους έλεγε η Ελλάδα;
Δυστυχώς το θέμα του ονόματος αποτέλεσε την αφορμή ανατροπών στο πολιτικό σύστημα και έγινε αντικείμενο χυδαίας πολιτικής εκμετάλλευσης, με στόχο την αλλαγή των εσωτερικών μας πολιτικών ισορροπιών. Κάποιοι προσπάθησαν να κάνουν και κόμμα, αλλά απέτυχαν και στη συνέχεια ξέχασαν και το θέμα. Σήμερα οι πλέον «πατριώτες» είναι αυτοί που δηλώνουν ανενδοίαστα ότι «χάσαμε το όνομα». Είναι οι ίδιοι που χαρακτηρίζουν εύκολα τους αντιπάλους τους μειοδότες ή υποχωρητικούς.
Εμείς και οι «άλλοι»
Αυτοί δηλητηρίασαν την ελληνική κοινή γνώμη απέναντι σε ένα λαό, για τον οποίο δυστυχώς ξέρουμε πλέον ελάχιστα πράγματα. Όπως και εκείνος ξέρει ελάχιστα για μας, γατί και αυτός είχε παρόμοια ακούσματα. Η διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη στον ΟΗΕ έδινε χρόνο και θα μπορούσε να αποτελέσει μία θαυμάσια ευκαιρία να γνωριστούμε. Να τους εξηγήσουμε ποιο είναι το πρόβλημά μας μαζί τους και να μάθουμε ποιο είναι το δικό τους μαζί μας. Πέρασαν 15 χρόνια και η ευκαιρία απομακρύνεται όλο και πιο πολύ. Η εκατέρωθεν εμπιστοσύνη απέχει πολύ και δεν βλέπω κανέναν να την προωθεί με ανταλλαγές. Πολιτιστικές, εμπορικές, επιχειρηματικές. Σε όλα κυριαρχεί η καχυποψία.
Η ζωή στον Άρη
Τώρα κάνουμε μία ολόκληρη συζήτηση για το κατά πόσο υπάρχει μειονότητα στην Ελλάδα ή όχι. Όπως έλεγε ο αείμνηστος Αριστόβουλος Μάνεσης, στην εισαγωγή του πανεπιστημιακού συγγράμματός του, σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, Δημοκρατία είναι η δυνατότητα της μειοψηφίας να έχει την άποψη της.
Τον τελευταίο καιρό, σε πολλά πάνελ στα οποία συμμετέχει εκπρόσωπος των Οικολόγων- Πράσινων, δέχεται τη μόνιμη ερώτηση αν «υπάρχει μακεδονική μειονότητα;».
Προσωπική μου άποψη είναι ότι η απάντηση στο ερώτημα έχει την ίδια αξία που θα είχε η απάντηση στην ερώτηση «υπάρχει ζωή στον Άρη;».
Τα κόμματα δεν είναι για να κρίνουν συνειδήσεις. Είναι για να προτείνουν πολιτικές. Το κοινοβούλιο ψηφίζει νόμους. Οι έλληνες πολίτες υποχρεούνται να τηρούν τους νόμους.
Το ενδεχόμενο να ανήκει κάποιος σε οποιουδήποτε είδους μειονότητα δεν του εξασφαλίζει ούτε περισσότερα, ούτε λιγότερα δικαιώματα, από όσα έχουν οι υπόλοιποι πολίτες, ούτε τον εξαιρεί από τις υποχρεώσεις, που έχει απέναντι στο ελληνικό κράτος.
Τα κόμματα πρέπει να ελέγχουν, ότι δεν υπάρχει κανένα δικαίωμα έλληνα πολίτη, το οποίο να καταπατείται.
Η δίγλωσση πολιτική
Διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον την κριτική που ασκείται στο Μιχάλη Τρεμόπουλο, με αφορμή την παρουσία του στην επανέκδοση του Αλφαμπετσάρ.
Μπορεί κάποιος να διαφωνεί ότι η γλώσσα αυτή ονομάζεται μακεδονική. Υπάρχει, όμως, κάποιος που αμφισβητεί ότι στην Βόρεια Ελλάδα, υπάρχουν έλληνες πολίτες, που ομιλούν και μία άλλη γλώσσα; Επισήμως το ελληνικό κράτος τους αποκαλούσε δίγλωσσους.
Το βασικό ζήτημα είναι, ότι αυτοί οι άνθρωποι δικαιούνται να έχουν τη συνέχεια της γλώσσας τους. Δικαιούνται να έχουν τη συνέχεια των πατροπαράδοτων πολιτιστικών τους ιδιαιτεροτήτων. Να μη διδάσκεται η γλώσσα αυτών των ελλήνων πολιτών, επειδή διαφωνούμε στο πώς να λέγεται; Ας λέγεται ντόπια…
Τι έκανε το ελληνικό κράτος, για να το διασφαλίσει αυτό;
Είχε την υποχρέωση να το κάνει και νομίζω ότι κανένας δεν το αμφισβητεί αυτό.
Οι διάφοροι φίλοι…
Διαβάζω εδώ και χρόνια, ότι στη χώρα μας ζουν έλληνες πολίτες, που χαρακτηρίζονται φιλοσκοπιανοί. Όπως υπάρχουν και φιλοαμερικάνοι και φιλορώσοι. Κάποιοι έλεγαν να στηριχτούμε στη Ρωσία για βοήθεια στο θέμα του ονόματος, αν και η Ρωσία ήταν από τις πρώτες χώρες, που αναγνώρισαν τη «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Παλαιότερα υπήρχαν πολιτικά κόμματα, που ήταν επισήμως κινεζόφιλα.
Κανένας δε μπορεί να τιμωρηθεί σε αυτήν την χώρα για τις προτιμήσεις του, ακόμη και αν δεν μας αρέσουν ή είναι ανόητες, αλλά μόνο αν έχει διαπράξει αδικήματα που προβλέπονται στον ποινικό κώδικα.
Αν υπάρχουν στοιχεία ή έστω ενδείξεις, ότι έλληνες πολίτες επιδιώκουν την απόσπαση τμήματος της ελληνικής επικράτειας και την προσάρτηση του σε ένα άλλο κράτος, θα πρέπει να διωχθούν για προδοσία. Όποιος έχει στοιχεία, ότι αυτό συμβαίνει και δεν τα καταθέτει στον εισαγγελέα, είναι συνένοχος και θα πρέπει να κατηγορηθεί για υπόθαλψη εγκληματίου.
Ακούω για διάφορες περιπτώσεις ανθρώπων, που χρηματοδοτούνται από γειτονικές χώρες και έχουν πλουτίσει. «Πόθεν έσχες» δεν ισχύει σε αυτή την χώρα; Δηλαδή ενεργοποιούνται νόμοι, που ανασύρονται από συρτάρια, σε άλλες και άλλες περιπτώσεις, αλλά δεν ενεργοποιείται ο συγκεκριμένος εδώ; Αν κάποιος εισαγγελέας έχει στοιχεία ή έστω υπόνοιες για περίεργους πλουτισμούς και δεν ερευνά το θέμα, είναι υπόλογος.
Είναι δυνατόν η ΕΥΠ να μπορεί να εντοπίσει τους κακοποιούς μέσα από τις φυλακές και να μη μπορεί να τεκμηριώσει μια τόσο σοβαρή απειλή για τη χώρα;
Η ουσία και η διαδικασία
Μπορεί οι απόψεις μου να φαίνεται ότι μένουν επί της διαδικασίας και δε μπαίνουν στην ουσία. Αυτή, όμως, είναι η ουσία. Ζούμε σε κράτος δικαίου και πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για αυτό. Να τριγυρίζουμε στα καφενεία και στις τηλεοπτικές εκπομπές και να λέμε πολλά, για λίγες ψήφους, είναι ανέξοδο.
Εγώ ξέρω, ότι έξω από τη Φλώρινα, στην πρώτη επίσκεψη Καραμανλή στις Πρέσπες το 1997 ή 1998, είχα ένα τροχαίο ατύχημα με κάποιον έλληνα πολίτη, με τον οποίο δεν μπορούσα να συνεννοηθώ. Δε μιλούσε ελληνικά και δεν μιλούσα τη γλώσσα του. Επιλύσαμε την υπόθεση συμβιβαστικά, με μεταφραστή τυχαίο περαστικό, αλλά αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν πηγαίναμε στο δικαστήριο. Πως θα υπεράσπιζε το δίκιο του;
Ας αφήσουμε λοιπόν τις βαθιές συζητήσεις και τις βαθυστόχαστες αναλύσεις και ας φροντίσουμε, οι έλληνες πολίτες, να βελτιώσουμε τη ζωή και την καθημερινότητα μας.
Όλοι οι έλληνες πολίτες, ανεξαρτήτως διαφορετικοτήτων, όπως προβλέπει το σύνταγμα.
Ό,τι ζητήματα υπάρχουν με έλληνες πολίτες, πρέπει να τα λύνουμε εδώ, στο εσωτερικό της χώρας. Έχουμε ένα δημοκρατικό και φιλελεύθερο δικαιϊκό σύστημα. Δε χρειαζόμαστε εξωτερικές παρεμβάσεις για να το λειτουργήσουμε. Δε θέλω να τις έχουμε.
Το νανούρισμα
Διάβασα στο http://taxalia.blogspot.com/2009/09/blog-post_9092.html μία από τις πιο ενδιαφέρουσες και συγκινησιακά φορτισμένες προσεγγίσεις στο θέμα. Ας φροντίσουμε να βελτιώσουμε τη ζωή των ελλήνων πολιτών, τη ζωή μας. Το χρωστάμε στη γιαγιά του συγγραφέα του άρθρου και στα νανουρίσματα που του έλεγε, σε όποια γλώσσα και αν τα έλεγε. Αν ζει, θα ήθελα να την ακούσω να το τραγουδάει.
Εγώ δε δίνω σε κανέναν λογαριασμό, όταν προσπαθώ να νανουρίσω τις κόρες μου, τραγουδώντας τη Μαργαρίτα του Μίκη Θεοδωράκη.
Ας φυτέψουμε όλοι οι καλοπροαίρετοι πολίτες αυτής της χώρας την πορτοκαλιά του πολιτισμού… Όλοι μαζί!
...
Σχόλιο taxalia/s: Θα μπορούσα να τοποθετηθώ, με χιλιάδες αράδες, αλλά όπως σας είπα και στην προσωπική μας επικοινωνία, το θέμα έχει εξαντληθεί σε επίπεδο συζήτησης. Ένα μικρό σχόλιο μόνο, σε σχέση με το "Αυτοί (οι Ελληνες) δηλητηρίασαν την ελληνική κοινή γνώμη απέναντι σε ένα λαό, για τον οποίο δυστυχώς ξέρουμε πλέον ελάχιστα πράγματα", που γράφετε στο άρθρο σας. Σας το είπα και προσωπικά: δεν δηλητηρίασαν οι Έλληνες, την ελληνική κοινή γνώμη, αλλά οι Γρούγιοι και οι φυγάδες ΝΟΦίτες από το Τορόντο και τη Μελβούρνη, τη σλαβική κοινή γνώμη. Οι Έλληνες αδιαφορούσαν.
Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω επαναφέροντας στη μνήμη, χιλιάδες ντοκουμέντα και άρθρα του μίσους εναντίον της Ελλάδας, από ....τις αφίσες του Atanas Botev, μέχρι τα δισεκατομμύρια FUCK GREECE, ούτε το SOLUN, WILL BE THE CAPITAL OF MACEDONIA AGAIN.
Και κάνετε μεγάλο λάθος, δακτυλοδείχνοντας τους Έλληνες ως ενόχους της έντασης. Προσφέρετε καύσιμα στον Σλαβομακεδονικό ακραίο, βάρβαρο, αναχρονιστικό, χυδαίο, απεχθή εθνικισμό.
