Γράφει ο Γιάννης Η. Κάκανος
http://www.yanniskakanos.gr/
Από ένα άρθρο μου που έχει δημοσιευθεί στον τοπικό Τύπο των Χανίων και όχι μόνο, τον Σεπτέμβριο του 2002, αναδημοσιεύω τμήμα του, καθόσον οι Έλληνες της Μικράς Ασίας όπου κι αν πήγαν μετά την γενοκτονία… ,
http://www.yanniskakanos.gr/
Από ένα άρθρο μου που έχει δημοσιευθεί στον τοπικό Τύπο των Χανίων και όχι μόνο, τον Σεπτέμβριο του 2002, αναδημοσιεύω τμήμα του, καθόσον οι Έλληνες της Μικράς Ασίας όπου κι αν πήγαν μετά την γενοκτονία… ,
ξαναχτίσανε νοικοκυριά και προσφέρανε ανεκτίμητες υπηρεσίες στις κατά τόπους κοινωνίες που εγκαταστάθηκαν.
“Ναι, και αισθάνομαι περήφανος που κατάγομαι από την Μικρά Ασία όπου γεννήθηκε ο «μακαρίτης» ο πατέρας μου Ηλίας Κάκανος το 1906 ερχόμενος στο νομό μας σε ηλικία 16 ετών…
Στην Ελλάδα φτάνουν 1.500.000 Ρωμιοί, ξεριζωμένοι Μικρασιάτες, χωρίς δουλειά, χωρίς σπίτι. Ενάμισι εκατομμύριο αγωνίες και οικονομικά προβλήματα. Η μητέρα Ελλάδα τους αγκαλιάζει και αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι, δεν είναι περαστικοί…
Η τρισχιλιόχρονη δημιουργική πορεία τους, διακόπηκε βίαια με την μικρασιατική εκστρατεία. Βίος και πλούτη και εστίες μένουν πίσω. Στην καινούργια πατρίδα, τους περιμένει μια αντίξοη πραγματικότητα…
Το κράτος με τη βοήθεια του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών, την Επιτροπή Αποκαταστάσεως Προσφύγων, τη σύναψη δανείου υπό την επίβλεψη του Υπουργείου Γεωργίας και Οικονομικών, προσπαθεί να δρομολογήσει την εγκατάσταση των Προσφύγων σε όλη την Επικράτεια. Ο αγροτικός πληθυσμός κατανέμεται σύμφωνα με την εξειδίκευση του σε διάφορες περιοχές. Ο αριθμός των προσφύγων που προερχόταν από αστικές περιοχές της Μ. Ασίας, εγκαταστάθηκε στα αστικά κέντρα του Πειραιά, της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Καβάλας, του Βόλου και των Πατρών. Για την προσωρινή στέγαση τους, επιτάσσονται κτίρια, στήνονται αντίσκηνα, δημιουργούνται πρόχειρα καταλύματα… Πέρασαν μήνες, ώσπου, αυτό το «αλλοσούσουμο ανθρωπομάνι», αισθανθεί στοιχειωδώς ότι περιθάλπεται… Και πώς να ξεχάσει κανείς αυτή τη Σμύρνη, τη Φώκαια, την Πέργαμο, αυτά τα ξακουστά κέντρα πολιτισμού και οικονομίας και να συμφιλιωθεί με τη νέα πραγματικότητα;
Άνθρωποι που είχαν μάθει να ατενίζουν από ψηλά τις εύφορες πεδιάδες της Μικρά Ασίας, της πατρίδας τους, κάθονταν τώρα κατάχαμα και στριμωγμένοι…
Μετά τις πρώτες μεγάλες δυσκολίες, ακολουθεί η τοποθέτηση τους και η έναρξη των παραγωγικών δραστηριοτήτων τους. Όλοι οι Μικρασιάτες ήταν άνθρωποι έξυπνοι, νοικοκύρηδες, εργατικοί και φιλότιμοι. Ακόμα, τα κεφάλαια και η βιομηχανική-βιοτεχνική τους πείρα ωφέλησε τη νέα πατρίδα τους καθόσον στην δεκαετία 1922-1932 ο αριθμός των βιομηχανιών και βιοτεχνιών υπερδιπλασιάστηκε, αυξάνοντας έτσι την απασχόληση του εργατικού δυναμικού κατά 175%. Νέα ώθηση πήραν τα γράμματα και ο πολιτισμός. Σημαντικοί εκπρόσωποι είναι μεταξύ άλλων και οι εξής: Αθανασιάδης Τάσσος, ακαδημαϊκός από το Σαλιχλί και Βενέζης Ηλίας, λογοτέχνης από το Αϊβαλί…”
Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν ογδόντα επτά χρόνια!
Αξίζει όμως να καταγράψουμε λίγα συγκλονιστικά λόγια από το βιβλίο του κ. Μισαηλίδη «Πολεμικά Φύλλα» αφιερωμένο στον Ελληνισμό της Μικρά Ασίας ως εξής:
“Εμείς δεν νικηθήκαμε
Τα έδωκεν όλα ο Ελληνικός λαός που αρματώθηκε για να διεκδικήσει την παλιά και αιώνια κληρονομιά του.
Το εγερτήριο σάλπισμα αντήχησε, πέρα σ’ όλη την Πολιτεία κι έφτασε να ξεσηκώσει όλη τη Φυλή στο Μεγάλο και στον Ιερό Αγώνα.
Στο πέρασμα του αρματωμένοι Ελληννόκοσμου σκίρτησεν κι η σκλάβα Φυλή και πρόσμενε με τις αλυσίδες σφιγμένες. Κι ήρθεν η ώρα του λυτρωμού. Κι ήρθεν ο Λυτρωμός. Η Φυλή Αη Γεώργιος Καβαλάρης πάτησε το θεριό με τη λόγχη της.
Τι έπαθε ύστερα ο αρματωμένος Ελληνόκοσμος; Κουράστηκε στον δεκάχρονο αγώνα; Ποιος το λέγει αυτό; Όχι, δεν κουράστηκε, δεν απόκαμε, δεν λιγοψύχησε. Τον πρόδωκαν.
Τον πρόδωκαν κι ήρθαν ύστερα με προσπάσθεια να συκοφαντήσουν τον Ελληνικό στρατό, πως, δεν ήθελε να πολεμήσει”.
Τελειώνοντας, παραθέτω συμπληρωματικά του άρθρου, τα παρακάτω ιστορικά στοιχεία : Στις 15 Νοεμβρίου του 1922 και περί ώρα 11.30 π.μ., εκτελέστηκαν στο Γουδί οι παρακάτω αναφερόμενοι έξι πολιτικοί που καταδικάσθηκαν ως υπεύθυνοι της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Με τον όρο Δίκη των έξι έχει καταγραφεί στην ελληνική ιστορία η δίκη ενώπιον έκτακτου στρατοδικείου στο οποίο παραπέμφθηκαν απο την επαναστατική επιτροπή για να τιμωρηθούν οι θεωρούμενοι ως υπεύθυνοι για τις συνέπειες της Μικρασιατικής εκστρατείας, κοινώς για την Μικρασιατική καταστροφή: Γεώργιος Χατζανέστης, διοικητής της στρατιάς της Μικράς Ασίας, Δημήτριος Γούναρης, πρώην πρωθυπουργός, Μιχαήλ Γούδας, υποναύαρχος και πρώην υπουργός, Ξενοφών Στρατηγός, υποστράτηγος και πρώην υπουργός, Νικόλαος Στράτος, πρώην πρωθυπουργός, Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, πρώην πρωθυπουργός, Νικόλαος Θεοτόκης και Γεώργιος Μπαλτατζής, υπουργοί επί των στρατιωτικών και οικονομικών στην κυβέρνηση Γούναρη αντίστοιχα.
Αν και οι κατηγορούμενοι ήταν οκτώ, η ονομασία δίκη των έξι δόθηκε λόγω των έξι εκτελέσεων που τελικώς αποφασίστηκαν και πραγματοποιήθηκαν την ίδια σχεδόν ημέρα στο Γουδή…
“Ναι, και αισθάνομαι περήφανος που κατάγομαι από την Μικρά Ασία όπου γεννήθηκε ο «μακαρίτης» ο πατέρας μου Ηλίας Κάκανος το 1906 ερχόμενος στο νομό μας σε ηλικία 16 ετών…
Στην Ελλάδα φτάνουν 1.500.000 Ρωμιοί, ξεριζωμένοι Μικρασιάτες, χωρίς δουλειά, χωρίς σπίτι. Ενάμισι εκατομμύριο αγωνίες και οικονομικά προβλήματα. Η μητέρα Ελλάδα τους αγκαλιάζει και αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι, δεν είναι περαστικοί…
Η τρισχιλιόχρονη δημιουργική πορεία τους, διακόπηκε βίαια με την μικρασιατική εκστρατεία. Βίος και πλούτη και εστίες μένουν πίσω. Στην καινούργια πατρίδα, τους περιμένει μια αντίξοη πραγματικότητα…
Το κράτος με τη βοήθεια του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών, την Επιτροπή Αποκαταστάσεως Προσφύγων, τη σύναψη δανείου υπό την επίβλεψη του Υπουργείου Γεωργίας και Οικονομικών, προσπαθεί να δρομολογήσει την εγκατάσταση των Προσφύγων σε όλη την Επικράτεια. Ο αγροτικός πληθυσμός κατανέμεται σύμφωνα με την εξειδίκευση του σε διάφορες περιοχές. Ο αριθμός των προσφύγων που προερχόταν από αστικές περιοχές της Μ. Ασίας, εγκαταστάθηκε στα αστικά κέντρα του Πειραιά, της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Καβάλας, του Βόλου και των Πατρών. Για την προσωρινή στέγαση τους, επιτάσσονται κτίρια, στήνονται αντίσκηνα, δημιουργούνται πρόχειρα καταλύματα… Πέρασαν μήνες, ώσπου, αυτό το «αλλοσούσουμο ανθρωπομάνι», αισθανθεί στοιχειωδώς ότι περιθάλπεται… Και πώς να ξεχάσει κανείς αυτή τη Σμύρνη, τη Φώκαια, την Πέργαμο, αυτά τα ξακουστά κέντρα πολιτισμού και οικονομίας και να συμφιλιωθεί με τη νέα πραγματικότητα;
Άνθρωποι που είχαν μάθει να ατενίζουν από ψηλά τις εύφορες πεδιάδες της Μικρά Ασίας, της πατρίδας τους, κάθονταν τώρα κατάχαμα και στριμωγμένοι…
Μετά τις πρώτες μεγάλες δυσκολίες, ακολουθεί η τοποθέτηση τους και η έναρξη των παραγωγικών δραστηριοτήτων τους. Όλοι οι Μικρασιάτες ήταν άνθρωποι έξυπνοι, νοικοκύρηδες, εργατικοί και φιλότιμοι. Ακόμα, τα κεφάλαια και η βιομηχανική-βιοτεχνική τους πείρα ωφέλησε τη νέα πατρίδα τους καθόσον στην δεκαετία 1922-1932 ο αριθμός των βιομηχανιών και βιοτεχνιών υπερδιπλασιάστηκε, αυξάνοντας έτσι την απασχόληση του εργατικού δυναμικού κατά 175%. Νέα ώθηση πήραν τα γράμματα και ο πολιτισμός. Σημαντικοί εκπρόσωποι είναι μεταξύ άλλων και οι εξής: Αθανασιάδης Τάσσος, ακαδημαϊκός από το Σαλιχλί και Βενέζης Ηλίας, λογοτέχνης από το Αϊβαλί…”
Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν ογδόντα επτά χρόνια!
Αξίζει όμως να καταγράψουμε λίγα συγκλονιστικά λόγια από το βιβλίο του κ. Μισαηλίδη «Πολεμικά Φύλλα» αφιερωμένο στον Ελληνισμό της Μικρά Ασίας ως εξής:
“Εμείς δεν νικηθήκαμε
Τα έδωκεν όλα ο Ελληνικός λαός που αρματώθηκε για να διεκδικήσει την παλιά και αιώνια κληρονομιά του.
Το εγερτήριο σάλπισμα αντήχησε, πέρα σ’ όλη την Πολιτεία κι έφτασε να ξεσηκώσει όλη τη Φυλή στο Μεγάλο και στον Ιερό Αγώνα.
Στο πέρασμα του αρματωμένοι Ελληννόκοσμου σκίρτησεν κι η σκλάβα Φυλή και πρόσμενε με τις αλυσίδες σφιγμένες. Κι ήρθεν η ώρα του λυτρωμού. Κι ήρθεν ο Λυτρωμός. Η Φυλή Αη Γεώργιος Καβαλάρης πάτησε το θεριό με τη λόγχη της.
Τι έπαθε ύστερα ο αρματωμένος Ελληνόκοσμος; Κουράστηκε στον δεκάχρονο αγώνα; Ποιος το λέγει αυτό; Όχι, δεν κουράστηκε, δεν απόκαμε, δεν λιγοψύχησε. Τον πρόδωκαν.
Τον πρόδωκαν κι ήρθαν ύστερα με προσπάσθεια να συκοφαντήσουν τον Ελληνικό στρατό, πως, δεν ήθελε να πολεμήσει”.
Τελειώνοντας, παραθέτω συμπληρωματικά του άρθρου, τα παρακάτω ιστορικά στοιχεία : Στις 15 Νοεμβρίου του 1922 και περί ώρα 11.30 π.μ., εκτελέστηκαν στο Γουδί οι παρακάτω αναφερόμενοι έξι πολιτικοί που καταδικάσθηκαν ως υπεύθυνοι της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Με τον όρο Δίκη των έξι έχει καταγραφεί στην ελληνική ιστορία η δίκη ενώπιον έκτακτου στρατοδικείου στο οποίο παραπέμφθηκαν απο την επαναστατική επιτροπή για να τιμωρηθούν οι θεωρούμενοι ως υπεύθυνοι για τις συνέπειες της Μικρασιατικής εκστρατείας, κοινώς για την Μικρασιατική καταστροφή: Γεώργιος Χατζανέστης, διοικητής της στρατιάς της Μικράς Ασίας, Δημήτριος Γούναρης, πρώην πρωθυπουργός, Μιχαήλ Γούδας, υποναύαρχος και πρώην υπουργός, Ξενοφών Στρατηγός, υποστράτηγος και πρώην υπουργός, Νικόλαος Στράτος, πρώην πρωθυπουργός, Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, πρώην πρωθυπουργός, Νικόλαος Θεοτόκης και Γεώργιος Μπαλτατζής, υπουργοί επί των στρατιωτικών και οικονομικών στην κυβέρνηση Γούναρη αντίστοιχα.
Αν και οι κατηγορούμενοι ήταν οκτώ, η ονομασία δίκη των έξι δόθηκε λόγω των έξι εκτελέσεων που τελικώς αποφασίστηκαν και πραγματοποιήθηκαν την ίδια σχεδόν ημέρα στο Γουδή…
