Οι βαρύτατοι χαρακτηρισμοί μάλιστα δεν προήλθαν ούτε από κάποιον Κακαουνάκη ούτε από τον Τράγκα αλλά από τον Ν. Φελέκη του “Κόσμου του Επενδυτή”. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που ο Φελέκης έχασε την ψυχραιμία του δημοσίως όταν άκουσε έναν τριτοκοσμικό πολιτικό, να τον αποκαλεί “φίλο του ΠΑΣΟΚ”. Προφανώς με κριτηρια του 1985. Οφείλει βέβαια ο κύριος Φελέκης μία συγνώμμη γιατί αυτή η συμπεριφορά αδικεί και τον ίδιο, αλλά ο εκνευρισμός του ήταν δικαιολογημένος. Απόδειξη ότι ο κ. Σκυλακάκης άκουγε τις ύβρεις με μία έκδηλη μαζοχιστική ικανοποίηση.
Ο διασυρμός όμως δεν σταμάτησε εκεί. Προσπάθησε να διακόψει τη ροή της Φ. Πιπιλή όταν η τελευταία ανέφερε ότι “φαίνεται πως η οικογενειοκρατία φτάνει στο τέλος της”, υπερασπιζόμενος την οικογενειοκρατία στα κόμματα!
Τέλος, στο παράδειγμα της Πιπιλή ότι οι ψηφοφόροι της στην Αθήνα τείνουν να ψηφίσουν Σαμαρά, ανταπάντησε ότι και οι δικοί του, έχουν άλλη άποψη. Δικαίως η Πιπιλή τον αποστόμωσε λέγοντας πως στις Βρυξέλλες δεν ψηφίζουν για τη διαδοχή. Σάκος του μποξ δηλαδή που όμως δεν έβλαπτε τον εαυτό του αλλά την κυρία Μπακογιάννη.
Τέλος, προκαλεί έκπληξη ότι ενώ η κυρία Μπακογιάννη υποστηρίζεται από άξια στελέχη χωρίς “επιβαρυντικά” στην πορεία τους, μόνο ο Σκυλακάκης βγαίνει και μιλά για “αποστασίες”, όταν είναι ο μόνος αυτόκλητος υποστηρικτής της Μπακογιάννη με ιστορικό αποστασίας!
Είχαμε γράψει για τους καταστροφικούς εναγκαλισμούς για τη Ντόρα. Δυστυχώς, ο Σκυλακάκης αποδείχτηκε όχι απλώς καταστροφικός αλλά κινούμενος στα όρια της προβοκάτσιας.
Δεν υπάρχει κανένας να τον σταματήσει κυρία Μπακογιάννη; Πρωτίστως για το καλό της παράταξης!
