H αχρειότητα και οι τυχάρπαστοι της εξουσίας

Πηγή:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3916

O κυνισμός, η απληστία, οι μνησίκακες ονειροπολήσεις και ο νοσηρός ναρκισσισμός, αποτελούν τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία των τυχάρπαστων της εξουσίας.

Η «εκσυγχρονιστική» αχρειότητα ανύψωσε σε καθεστώς τον κομπασμό της...

ανοησίας και της αυθάδειας των τυχάρπαστων: Το καθεστώς των επιπλέοντων φελλών.

Έτσι πλημμύρισε το πολιτικό, πνευματικό και δημοσιογραφικό μας σύμπαν από τους τενεκεδένιους θορύβους των κενών δοχείων.

Όσο πιο τενεκές ήταν ο τυχάρπαστος τόσο και ο θόρυβος έπρεπε να είναι πιο δυνατός. Ο «συναγωνισμός» μεταξύ των «τενεκέδων» πήρε θηριώδεις διαστάσεις: Οι πλέον «προικισμένοι» θορυβοποιοί αφομοίωσαν τάχιστα τους νόμους της αγοράς και πλάσαραν με μεγάλη επιτυχία τον εαυτό τους, το «εγώ» τους, σαν κερδοφόρο «εμπόρευμα».

Στη συνομοταξία αυτή είναι π.χ. ο Ανδρουλάκης και άλλοι της «αριστεράς πολυτελείας» και των «επιδοτήσεων». Αυτοί διέθεταν μια ανταλλακτική αξία πολύ μεγάλη: την «χρηματιστηριακή αξία» της λέξης «αριστερά»!!!

Κάποιοι άλλοι φουκαράδες (του «εκσυγχρονιστικού» φυράματος) προσπάθησαν να αποκτήσουν τη «φήμη» αυτής της «ανταλλακτικής αξίας», με σκανδαλώδεις θορύβους και υστερικές εμμονές εναντίον της Εκκλησίας και των εθνικών συμβόλων.

Σε αυτή την κατηγορία των τυχάρπαστων της εξουσίας βρίσκονται πολλοί νεόπλουτοι της εξουσίας: ολόκληρο το φάσμα της μικροαστικής εξαθλίωσης και της κενοδοξίας του ξεπεσμένου «σοσιαλισμού» του ΠΑΣΟΚ.

Ένα από τα χαρακτηριστικότερα δείγματα αυτών των τυχάρπαστων θορυβοποιών είναι ο Σιφουνάκης. Ένας «φελλός» που επέπλευσε λόγω της υστερίας του εναντίον της Ορθοδοξίας και των εθνικών συμβόλων: το νεοταξικό «εμπόρευμα» που πουλάει και αυτό σήμερα…

Αν ξετυλίξει κανείς την ιστορία του «κοινωνικού» ξεπεσμού και της μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ θα μείνει εμβρόντητος μπροστά σε τέτοιου είδους συμπτώματα αποκρουστικού πολιτικού αμοραλισμού, αχαλίνωτης διπροσωπίας και βροντώδους ανοησίας…

Ο Σιφουνάκης, λοιπόν, σήμερα, από το θώκο της κυβερνητικής εξουσίας, μιλάει σαν σερίφης, κατηγορώντας τους άλλους που τον καταγγέλλουν και κριτικάρουν σαν σερίφηδες, αποκαλύπτοντας έτσι όχι μόνο την πολιτική του μηδαμινότητα, αλλά κάτι ακόμα χειρότερο: την εξουσιαστική αυθάδεια της πολιτικής ανοησίας του.

Θαυμάστε το αλαζονικό «ήθος» και «ύφος» αυτού του κομπασμού της πολιτικής βλακείας:

1). Τον καταγγέλλει ένας επιχειρηματίας για σκανδαλώδη διαπλοκή, για καταστρατήγηση και αυτών των βασικών κανόνων της καπιταλιστικής λογικής και ο Σιφουνάκης όχι μόνο δεν απαντά στις ντοκουμενταρισμένες καταγγελίες, αλλά αλαλάζει αφοριστικά.

2). Για να επικαλύψει αυτούς τους πολιτικάντικους θεατρινισμούς καταφεύγει σε ταχυδακτυλουργίες του τύπου:

α). «Στη δημοκρατία ο λαός επιλέγει με την ψήφο του τους εκπροσώπους του. Οι εκπρόσωποι του λαού δρουν πολιτικά και οι επιχειρηματίες επιχειρηματικά…»

β). «Ο επιχειρηματίας που για εταιρικά ή προσωπικά του συμφέροντα μέσω τηλεόρασης απευθύνεται στο λαό, παραπέμπει στο μακαρίτη προκαθήμενο με κοσμική πλέον περιβολή…».

Παρατήρηση πρώτη:

Ο Σιφουνάκης είναι τόσο πολιτικά κενός που αγνοεί ή θέλει να αγνοεί το πολιτικό αλφάβητο: ότι οι παραγωγοί της Πολιτικής δεν είναι οι εκάστοτε διαχειριστές της κυβέρνησης: Αυτοί δεν παράγουν πολιτική, απλώς είναι «λογιστές» της Πολιτικής…

Πολιτική παράγουν οι κοινωνικές δυνάμεις της κοινωνίας και μέσα σε αυτές είναι και οι καπιταλιστικές δυνάμεις: Το κεφάλαιο και οι επιχειρηματίες.

Πολιτική παράγει ο Βγενόπουλος, έστω και αν αυτή η πολιτική βρίσκεται σε ασυμφιλίωτη σύγκρουση με την Πολιτική της Εργασίας και εμείς είμαστε εχθρικοί σε αυτή την πολιτική.

Ο Σιφουνάκης, που κατηγορεί τον Βγενόπουλο, σαν σερίφη, είναι τόσο πολιτικά αδαής, που δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι ο επιχειρηματίας παράγει πολιτική και φυσικά αφορίζει τον Βγενόπουλο σαν επιχειρηματία: ΟΧΙ βεβαίως από την πλευρά των συμφερόντων της Εργασίας, αλλά από την πλευρά της «διαχείρισης» των κυβερνητικών εξαρτήσεων και της λαμογιάς.

Χρησιμοποιεί θορυβώδεις δημαγωγικές κορώνες για να αποκρύψει τις κυβερνητικές ατασθαλίες, να παρακάμψει και συσκοτίσει το ζήτημα (δεν μας λέει τίποτα πάνω στις καταγγελίες του Βγενόπουλου) και το σπουδαιότερο: Δεν αποκαλύπτει συγκεκριμένα το γιατί η πρόταση του Βγενόπουλου είναι επιζήμια κοινωνικά και πολιτικά για τον ελληνικό λαό.

Παρατήρηση δεύτερη:

Ο Σιφουνάκης το μόνο που υπερασπίζεται δεν είναι η ΠΟΛΙΤΙΚΗ (αυτή είναι η ολική και συνθετική δράση των οικονομικών παραγόντων και πολιτικών υποκειμένων της κοινωνίας), αλλά το ΜΟΝΟΠΩΛΙΟ των «επαγγελματιών πολιτικών» και των «μεταπρατών» της εξουσίας.

Δεν μπορεί να καταλάβει ο άμοιρος ότι επαγγελματίας μεταπράτης των συμφερόντων είναι και ΟΧΙ ο πρωτογενής παράγοντας της Πολιτικής.

Δεν γνωρίζει επίσης ούτε την πολιτική αριθμητική. Αν τη γνώριζε θα διαπίστωνε ότι η κυβέρνησή του εξελέγη από το νόμο της αδράνειας (καμία κοινωνική δυναμική δεν έχει) και αποτελεί δραματική μειοψηφία μέσα στην ελληνική κοινωνία.

Μια ματιά και σε αυτά να νόθα εκλογικά αποτελέσματα, με το συνυπολογισμό της τεράστιας ΑΠΟΧΗΣ, δείχνει ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι απέναντι στην κυβέρνηση.

Ας μη κομπάζουν, σαν Σερίφηδες λοιπόν. Ο ελληνικός λαός τους επιφυλάσσει μεγάλες και οδυνηρές εκπλήξεις…

Παρατήρηση Τρίτη

Ο Σιφουνάκης, βεβαίως, αυτογελοιοποιείται όταν λέει ότι ο «πολιτικός» απαντάει «πολιτικά».

Αυτογελοιοποιείται γιατί ο ίδιος δεν απαντά πολιτικά, αλλά με κούφιες, δημαγωγικές φρασούλες του Τύπου: «Στη δημοκρατία ο λαός επιλέγει με την ψήφο του τους εκπροσώπους του…»!!!

Είναι αυτή πολιτική απάντηση; Ή κούφια ρητορεία;

Πού υπάρχει, έστω και ίχνος πολιτικής απάντησης στις καταγγελίες του Βγενόπουλου;

Ο Σιφουνάκης, «μοχθεί» για το ακαταλόγιστο…

Τελευταία παρατήρηση.

Εκεί, όμως, που αποκαλύπτει την αυθάδεια και την υστερία του τυχάρπαστου της εξουσίας είναι η κουτοπόνηρη μετάθεση του ζητήματος στο λίβελο εναντίον του Χριστόδουλου.

Τι σχέση μπορεί να έχει με το συγκεκριμένο πολιτικό ζήτημα ο μακαριστός Χριστόδουλος;

Απλώς, ο Σιφουνάκης εδώ εμπορεύεται το φρενοβλαβές μένος του εναντίον της Εκκλησίας: Αυτό, το οποίο του έδωσε μια πολιτική και τηλεοπτική υπόσταση στο σύμπαν των τυχάρπαστων…