Λόγια, λόγια, λόγια.
Κουβέντες αριστερά, κουβέντες δεξιά, λόγια ατάκτως ερριμμένα.
Λέξεις που ίπτανται, λέξεις που σέρνονται, λέξεις πεταμένες στο πάτωμα, λέξεις σκόρπιες και ανάκατες. Λόγια του αέρα, λόγια της γης, λόγια του χαμού, λόγια της προσμονής. Κάποια με ενθουσιασμό και εκείνη την έπαρση της νιότης, κάποια άλλα με την απογοήτευση που φέρνει η αδήριτη φθορά του χρόνου. Λόγια που ξέφτισαν καθώς ξεφτίζει το πάθος και η ελπίδα του ανθρώπου που μεγαλώνει. Λόγια που πετιούνται χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ. Λέξεις πολυφορεμένες που έχασαν το νόημά τους γιατί πρώτα από όλα εμείς οι ίδιοι χάσαμε την ευλάβειά μας απέναντί τους, λέξεις αποστεωμένες και παραδομένες στον ανηλεή ήλιο τού υλιστικού καύσωνα μιας ανέγγιχτης ευδαιμονίας, λέξεις παραδομένες στο ξεροβόρι του πνευματικού χειμώνα και της αβελτηρίας, κουβέντες στεγνωμένες γιατί πρώτα από όλα εμείς οι ίδιοι δεν ακούσαμε τον ποιητή που μας έλεγε ότι και οι λέξεις φλέβες είναι και μέσα τους αίμα τρέχει - ώσπου στο τέλος γίναμε σωστοί διαβόλοι επειδή και πάλι δεν ακούσαμε τον ποιητή που μας έλεγε ότι όταν βρει τους αγγέλους θα τους μιλήσει ελληνικά γιατί οι άγγελοι συνεννούνται μεταξύ τους με μουσική.
Λόγια σαθρά, λόγια ρηχά, λόγια θολά που δεν μπορούν να χτίσουν τίποτε γιατί χάθηκαν και οι μάστορες που πελεκάνε το νου και λαξεύουν τη γλώσσα. Λόγια άχρηστα γιατί δεν έχουμε παρά να στοχαστούμε πώς η αφεντιά μας ασέλγησε στις λέξεις. Οι λέξεις είναι η ομορφιά μας και η δύναμή μας και το γέλιο και η χαρά και το παιχνίδι και το χάδι και το φιλί και η ανάσα μας. Οι λέξεις είναι ο θυμός μας και ο φόβος και η γαλήνη και ο αγώνας και το κουράγιο και η προσδοκία μας. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να ανεβούμε στον ουρανό και τα αστέρια, και να περιδιαβούμε τους κάμπους και τις πεδιάδες και τις πολιτείες και τα κάστρα και τη θάλασσα με τις δαντέλες της. Γιατί η γλώσσα μας είναι όλα εκείνα που είδαμε και όλα εκείνα που θέλουμε να ταξιδέψουμε. Η γλώσσα μας είναι η ζωή μας.
Λόγια απερίγραπτα που δεν μπορούν να περιγράψουν τίποτε, γιατί πρώτα από όλα εμείς οι ίδιοι δεν ξέρουμε τι θέλουμε να περιγράψουμε, και πώς να ξέρουμε άλλωστε - αφού δεν μπορούμε καν να κοιτάξουμε προς τον συνάνθρωπό μας, αφού τελικά καταντήσαμε να μην μπορούμε να κοιτάξουμε ούτε μέσα μας.
Χάσαμε την ποίηση, χάσαμε το μέτρο, χάσαμε την μελωδία, χάσαμε την αρμονία, την ομορφιά. Χάσαμε το ΕΥ ώσπου χάσαμε τον εαυτό μας. Καταφρονέσαμε το ευγενές γιατί βολευτήκαμε στο εύκολο. Περιγελάσαμε την ευθύτητα και γίναμε εύκαμπτοι. Υπήρξαμε εύανδροι και εύβουλοι και καταντήσαμε άνανδροι και άβουλοι. Ξεδιάντροποι και καταγέλαστοι λογοπλόκοι ως άλλοι γελωτοποιοί μεσαιωνικών βασιλιάδων χορεύουν εκστασιασμένοι με λεκτικές ακροβασίες, επιδεικνύοντας και πουλώντας λεκτικούς νεωτερισμούς σαν πλανόδιοι έμποροι ειδών προικός, σμήνος από κοράκια βουτηγμένα στο βούρκο της ευτέλειας και της απαιδευσιάς, γύπες που εφορμούν στο ετοιμοθάνατο γλωσσικό μας σαρκίο, στρατός ολόκληρος γλωσσικών και νοηματικών γενίτσαρων, εφιαλτικά τάγματα εφόδου, απόπατοι εδώ κι εκεί, σωστοί βάρβαροι.
Αφού δεν ακούσαμε τον ποιητή ας ακούσουμε τουλάχιστον τον σοφό: Ζούμε σε έναν φλύαρο κόσμο. Λόγια, λόγια και πάλι λόγια. Κι ανάμεσα στα λόγια ο λόγος δε βρίσκεται πουθενά. Ο λόγος ο άχραντος, ο παρθενικός, ο ζωντανός, ο καίριος, ο λυτρωτικός. Με λόγια είναι πλασμένες οι μέρες μας, οι στοχασμοί μας, τα βιβλία μας, με λόγια είναι οι ψυχές μας γεμάτες. Πρέπει λοιπόν να την ξανακάνουμε την πορεία τη δύσκολη από τα λόγια ίσαμε το λόγο και να ξαναβρεθούμε λευτερωμένοι στις κορφές όπου φυσάει ο αέρας της αληθινής δημιουργίας.
Μας έλειψε ανάμεσα στα βιβλία η μεγάλη χαρά του απροσδόκητου. Σταματούμε στην πρώτη σελίδα και είναι σαν να διαβάσαμε και τη στερνή. Φτηνοί άνθρωποι, φτηνά γραψίματα, ελάχιστες παρηγοριές εδώ κι εκεί, και λίγο μας απομένει πια για να χάσουμε τη συνείδηση του ιστορικού γίγνεσθαι μέσα στην ακαταπόνητη αυτεπανάληψη.
Τι απέμεινε άραγε;
Θα ξαναβρούμε το Λόγο; αλλιώς δεν υπάρχει λόγος να ζούμε…
http://kommatoskylo.blogspot.com/2009/12/blog-post.html
Κουβέντες αριστερά, κουβέντες δεξιά, λόγια ατάκτως ερριμμένα.
Λέξεις που ίπτανται, λέξεις που σέρνονται, λέξεις πεταμένες στο πάτωμα, λέξεις σκόρπιες και ανάκατες. Λόγια του αέρα, λόγια της γης, λόγια του χαμού, λόγια της προσμονής. Κάποια με ενθουσιασμό και εκείνη την έπαρση της νιότης, κάποια άλλα με την απογοήτευση που φέρνει η αδήριτη φθορά του χρόνου. Λόγια που ξέφτισαν καθώς ξεφτίζει το πάθος και η ελπίδα του ανθρώπου που μεγαλώνει. Λόγια που πετιούνται χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ. Λέξεις πολυφορεμένες που έχασαν το νόημά τους γιατί πρώτα από όλα εμείς οι ίδιοι χάσαμε την ευλάβειά μας απέναντί τους, λέξεις αποστεωμένες και παραδομένες στον ανηλεή ήλιο τού υλιστικού καύσωνα μιας ανέγγιχτης ευδαιμονίας, λέξεις παραδομένες στο ξεροβόρι του πνευματικού χειμώνα και της αβελτηρίας, κουβέντες στεγνωμένες γιατί πρώτα από όλα εμείς οι ίδιοι δεν ακούσαμε τον ποιητή που μας έλεγε ότι και οι λέξεις φλέβες είναι και μέσα τους αίμα τρέχει - ώσπου στο τέλος γίναμε σωστοί διαβόλοι επειδή και πάλι δεν ακούσαμε τον ποιητή που μας έλεγε ότι όταν βρει τους αγγέλους θα τους μιλήσει ελληνικά γιατί οι άγγελοι συνεννούνται μεταξύ τους με μουσική.
Λόγια σαθρά, λόγια ρηχά, λόγια θολά που δεν μπορούν να χτίσουν τίποτε γιατί χάθηκαν και οι μάστορες που πελεκάνε το νου και λαξεύουν τη γλώσσα. Λόγια άχρηστα γιατί δεν έχουμε παρά να στοχαστούμε πώς η αφεντιά μας ασέλγησε στις λέξεις. Οι λέξεις είναι η ομορφιά μας και η δύναμή μας και το γέλιο και η χαρά και το παιχνίδι και το χάδι και το φιλί και η ανάσα μας. Οι λέξεις είναι ο θυμός μας και ο φόβος και η γαλήνη και ο αγώνας και το κουράγιο και η προσδοκία μας. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να ανεβούμε στον ουρανό και τα αστέρια, και να περιδιαβούμε τους κάμπους και τις πεδιάδες και τις πολιτείες και τα κάστρα και τη θάλασσα με τις δαντέλες της. Γιατί η γλώσσα μας είναι όλα εκείνα που είδαμε και όλα εκείνα που θέλουμε να ταξιδέψουμε. Η γλώσσα μας είναι η ζωή μας.
Λόγια απερίγραπτα που δεν μπορούν να περιγράψουν τίποτε, γιατί πρώτα από όλα εμείς οι ίδιοι δεν ξέρουμε τι θέλουμε να περιγράψουμε, και πώς να ξέρουμε άλλωστε - αφού δεν μπορούμε καν να κοιτάξουμε προς τον συνάνθρωπό μας, αφού τελικά καταντήσαμε να μην μπορούμε να κοιτάξουμε ούτε μέσα μας.
Χάσαμε την ποίηση, χάσαμε το μέτρο, χάσαμε την μελωδία, χάσαμε την αρμονία, την ομορφιά. Χάσαμε το ΕΥ ώσπου χάσαμε τον εαυτό μας. Καταφρονέσαμε το ευγενές γιατί βολευτήκαμε στο εύκολο. Περιγελάσαμε την ευθύτητα και γίναμε εύκαμπτοι. Υπήρξαμε εύανδροι και εύβουλοι και καταντήσαμε άνανδροι και άβουλοι. Ξεδιάντροποι και καταγέλαστοι λογοπλόκοι ως άλλοι γελωτοποιοί μεσαιωνικών βασιλιάδων χορεύουν εκστασιασμένοι με λεκτικές ακροβασίες, επιδεικνύοντας και πουλώντας λεκτικούς νεωτερισμούς σαν πλανόδιοι έμποροι ειδών προικός, σμήνος από κοράκια βουτηγμένα στο βούρκο της ευτέλειας και της απαιδευσιάς, γύπες που εφορμούν στο ετοιμοθάνατο γλωσσικό μας σαρκίο, στρατός ολόκληρος γλωσσικών και νοηματικών γενίτσαρων, εφιαλτικά τάγματα εφόδου, απόπατοι εδώ κι εκεί, σωστοί βάρβαροι.
Αφού δεν ακούσαμε τον ποιητή ας ακούσουμε τουλάχιστον τον σοφό: Ζούμε σε έναν φλύαρο κόσμο. Λόγια, λόγια και πάλι λόγια. Κι ανάμεσα στα λόγια ο λόγος δε βρίσκεται πουθενά. Ο λόγος ο άχραντος, ο παρθενικός, ο ζωντανός, ο καίριος, ο λυτρωτικός. Με λόγια είναι πλασμένες οι μέρες μας, οι στοχασμοί μας, τα βιβλία μας, με λόγια είναι οι ψυχές μας γεμάτες. Πρέπει λοιπόν να την ξανακάνουμε την πορεία τη δύσκολη από τα λόγια ίσαμε το λόγο και να ξαναβρεθούμε λευτερωμένοι στις κορφές όπου φυσάει ο αέρας της αληθινής δημιουργίας.
Μας έλειψε ανάμεσα στα βιβλία η μεγάλη χαρά του απροσδόκητου. Σταματούμε στην πρώτη σελίδα και είναι σαν να διαβάσαμε και τη στερνή. Φτηνοί άνθρωποι, φτηνά γραψίματα, ελάχιστες παρηγοριές εδώ κι εκεί, και λίγο μας απομένει πια για να χάσουμε τη συνείδηση του ιστορικού γίγνεσθαι μέσα στην ακαταπόνητη αυτεπανάληψη.
Τι απέμεινε άραγε;
Θα ξαναβρούμε το Λόγο; αλλιώς δεν υπάρχει λόγος να ζούμε…
http://kommatoskylo.blogspot.com/2009/12/blog-post.html
