Η Τζούλια και οι άλλοι

Του Αργύρη Αργυριάδη
www.argiriadis.gr

Η ΝΔ πραγματοποίησε το 8ο συνέδριό της στα 36 χρόνια ιστορίας της. Δυστυχώς, τα κόμματα στην Ελλάδα αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι τις συλλογικές διαδικασίες με αποτέλεσμα τα συνέδρια να γίνονται σπανιότερα ακόμη και από τις κοινοβουλευτικές εκλογές. Τα συνέδρια, βέβαια, συνήθως προσπαθούν κάτι να συμβολίσουν. Να ταυτιστούν με μια πολιτική αλλαγή. Παλιότερα, μάλιστα, δίδονταν σημασία και στα ψηφίσματά τους, στα οποία...

θεωρητικά συμπυκνώνονταν οι ιδεολογικές διαφοροποιήσεις και αποδεικνυόταν η πολιτική κυριαρχία κάποιας ομάδας ή τάσης.

Σήμερα, τα παραπάνω σπανίζουν. Όχι γιατί καταργήθηκαν οι τάσεις ή οι ομάδες, αλλά μάλλον γιατί απαξιώθηκε συλλήβδην το πολιτικό υποκείμενο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το τελευταίο συνέδριο της ΝΔ. Εκεί που λογικά τα στελέχη του κόμματος και οι απλοί πολίτες περίμεναν να ακούσουν την «εναλλακτική πρόταση» για την έξοδο από την κρίση, αρκέστηκαν στα ζηλόφθονα σχόλια για το χαζοχαρούμενο χαριεντισμό της Τζούλιας με τον υιό Ζαγορίτη, εντός και εκτός Πολεμικού Μουσείου. Με αυτόν τον τρόπο, όμως, όχι μόνον δεν παράγεται πολιτική, αλλά τα ποσοστά της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποκλείεται να παρακολουθήσουν το ΦΠΑ που τραβάει τη δική του ανηφόρα.

Τι μας νοιάζουν, όμως, τα ποσοστά της ΝΔ; Πράγματι, προσωπικά δεν με ενδιαφέρουν. Με ενδιαφέρει, όμως, η πρωτογενής παραγωγή πολιτικής. Περαιτέρω, πρέπει να μας απασχολεί η επίλυση των συλλογικών προβλημάτων, η σύνθεση των απόψεων και όχι η αποσύνθεση του πολιτικού συστήματος. Στο πλαίσιο αυτό πρέπει να μας ενδιαφέρει και ο Κουβέλης και το ΚΚΕ και ο Τσίπρας και ο Καρατζαφέρης.

Δυστυχώς, όμως, μάλλον μας ενδιαφέρει περισσότερο η Τζούλια. Είτε γιατί προκαλεί είτε γιατί τη γουστάρουμε είτε γιατί την απεχθανόμαστε. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι παρουσιάζεται πιο αυθεντική από άλλα «δημόσια πρόσωπα». Κυνηγάει το χρήμα και δεν επιθυμεί να «σώσει τον κόσμο». Αντίθετα, το τελευταίο διάστημα γεμίσαμε από εθνοσωτήρες που αποδείχθηκαν εραστές του πλούτου και κατ’ επέκταση του εαυτού τους…

Σε μια κοινωνία, λοιπόν, που η έννοια της συλλογικότητας τείνει προς ιστορική εξαφάνιση, η πολιτική πρέπει να δώσει νέες απαντήσεις. Τόσο για το άτομο όσο και για την κοινωνία. Και στα συνέδρια, δυστυχώς, δεν τίθενται ούτε οι ερωτήσεις ….


Το ανωτέρω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αγγελιοφόρος» την Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010.