Μιχαλολιάκος: Ασύμμετρος και ...επικός!

Ανακοίνωσε και επίσημα χθες το βράδυ την υποψηφιότητα του για τον δήμο Πειραιά, ο γραμματέας Αυτοδιοίκησης και βουλευτής της Α' Πειραιά Βασίλης Μιχαλολιάκος, δίνοντας παράλληλα και μία ...ασύμμετρη απάντηση στους επικριτές του όλον αυτόν τον καιρό।
Πως το έκανε αυτό; Δίνοντας ένα ηχηρό χτύπημα σε αυτούς που θεωρούσαν ότι...
η υποψηφιότητα του είναι αποτέλεσμα σκοπιμοτήτων ή ...αποτυχίας।
Ο Μιχαλολιάκος λοιπόν, είναι ο μόνος υποψήφιος νυν βουλευτής, που παραιτείται από την υποψηφιότητα του πριν ανοίξουν οι κάλπες! Είθισται βλεπετε όλοι να περιμένουν την εκλογή τους και μετά να δηλώνουν παραίτηση। Με αυτή την απόφαση μπορεί ο Μιχαλολιάκος να παίρνει ένα μεγάλο ρίσκο αλλά ταυτόχρονα κλείνει τα στόματα όλων των επικριτών του και δίνει δυναμική στην υποψηφιότητα του αν κρίνουμε και από την πολύ μεγάλη χθεσινή συγκέντρωση που έγινε σε εποχές απαξίωσης της πολιτικής και των πολιτικών

Εκτός λοιπόν από το ότι προτίμησε τους πολίτες αντί για τα τηλεπαράθυρα των οκτώ για να ανακοινώσει την υποψηφιότητα του, έβγαλε και μία ομιλία ...επική, με όμορφες αναφορές στην πατρίδα και την οικογένεια του। Έκανε μάλιστα ένα λογοπαίγνιο με σαφείς αιχμές στην προσέγγιση γνωστού στελέχους του Υπουργείου Παιδείας που αναρωτιόταν "Τι είναι η Πατρίδα μας"। Δείτε πως ο Μιχαλολιάκος όρισε την πατρίδα στη χθεσινή του ομιλία:

Υπάρχει και η Πατρίδα.

Υπάρχουν και οικογένειες που έδωσαν παιδιά στην Πατρίδα.

Στη Μικρασία, στο Σαγγάριο, στην Πίνδο, στο Καλπάκι, το Τεπελένι, στην Κύπρο μας και στα Ίμια.

Χρωστάμε και σ’αυτούς.

Φίλες και Φίλοι

Έβγαλα το σχολείο περπατώντας 2 ώρες να πάω και 2 ώρες να γυρίσω ,

τρώγοντας στο διάλειμμα ότι μας είχε ετοιμάσει η μάνα μας

και επιστρέφαμε το βράδυ σπίτι,

όταν δεν είχαμε αναλάβει κάποια δουλειά,

χωρίς μερικές φορές να βρίσκουμε εκεί τους γονείς μας.

Τους βοηθούσαμε κι εμείς,

όχι μόνο όταν δεν είχαμε σχολείο

ή στις διακοπές

και γνωρίσαμε έτσι τι σημαίνει σκληρή δουλειά

και πως βγαίνει το ψωμί.

Αλλά έτσι γνωρίσαμε τη μοναδική γεύση,

αυτή, του τίμιου ψωμιού,

που βγαίνει από τον ιδρώτα του προσώπου σου.

Γνωρίσαμε και τον τόπο μας,

πέτρα την πέτρα

πιθαμή προς πιθαμή,

βράχο το βράχο.

Μας πόνεσε και μας κούρασε.

Και όσο περισσότερο μας πονούσε και μας κούραζε

τόσο περισσότερο τoν αγαπούσαμε,

τόσο περισσότερο δενόμαστε μαζί τoυ.

Και έτσι καταλάβαμε ότι η Πατρίδα δεν είναι κάτι αφηρημένο.

Είναι ο τόπος που μας γέννησε,

είναι και ο τόπος που μας έθρεψε,

είναι και ο τόπος που θάψαμε τους γονείς μας

τους παππούδες μας

και τους αγαπημένους μας,

είναι και το δέντρο και ο βράχος,

είναι και η θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα,

είναι οι συγγενείς, οι συγχωριανοί και οι φίλοι.

Όταν είχε ανάγκη κάποιος, όλοι τρέχαμε να τον βοηθήσουμε.

Να χτίσει το σπίτι του ή να σκάψει τη στέρνα του.

Να τον βοηθήσουμε από το υστέρημά μας,

όταν αντιμετώπιζε πρόβλημα υγείας

και έπρεπε να ανέβη στην Αθήνα ή τον Πειραιά.

Κι ήταν οι γονείς μου πρώτοι μεταξύ άλλων,

που έτρεχαν να βοηθήσουν,

ακόμη κι αν αυτό που έδιναν θα έλλειπε από τα παιδιά τους,

που πάντοτε έλλειπε.

ΚΙ ΕΤΣΙ ΒΙΩΣΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.

Τη βίωσα ως ανάγκη προσφοράς.

Από μικρό παιδί ένοιωσα,

ότι δεν ανήκω μόνο στον εαυτό μου.

Ότι ανήκω μου και στην Πατρίδα και τους ανθρώπους.

Πως, ότι και να κάνω στη ζωή μου, πάντα θα χρωστάω και στους άλλους ανθρώπους,

Πάντα θα χρωστάω και στην Πατρίδα.

Αυτός, είναι ο μοναδικός λόγος,

που με οδήγησε στην πολιτική.