Σου έγραψα ήδη αλλά γράφω και πάλι, όχι τυχαία αλλά από ανάγκη. Δεν ξέρω ακόμα αν έλαβες την πρώτη μου επιστολή. Σημασία έχει το θέμα και θα σου πω και πάλι τα ίδια με τον ίδιο τρόπο, όπως έλεγε ο αγαπημένος μας Σωκράτης. Δεν είναι τυπικό. Ξέρεις ότι δεν είμαστε τυπολάτρες. Η Καρυάτιδα είναι μία πολλαπλότητα πλέον και όχι μόνο ένα αρχιτεκτονικό στήριγμα. Αντιπροσωπεύει περισσότερα απ’ ό,τι βλέπεις. Όλοι κοιτάζουν το άγαλμα αλλά δεν ακούν τη σύνθεση. Δεν είναι μια μελωδία του παρελθόντος αλλά μια μνήμη του μέλλοντος. Και κάθε λεπτό που παραμένει μόνη της στην ομίχλη του Λονδίνου είναι μια πρόσθετη κατηγορία. Πολεμήσαμε μαζί άλλες βαρβαρότητες, γιατί λοιπόν ν’ αφήσουμε αυτήν την εκκρεμότητα μεταξύ μας; Είναι ο ίδιος ήλιος της δικαιοσύνης που μας κοιτάζει. Ζούμε για το ίδιο φως. Αλλιώς δεν θα είχε νόημα ο αγώνας μας ενάντια του σκοταδιού. Η αρπαγή της δεν άλλαξε την τυφλή δικαιοσύνη. Βέβαια ένα έγκλημα δίχως τιμωρία είναι ένα έγκλημα; Μπορεί να μην είναι για την κοινωνία, αλλά εσύ ξέρεις την αλήθεια! Δεν κατηγορώ το λαό. Καταδικάζω την πράξη. Όμως δεν πρέπει κι εσύ να την καταδικάσεις; Δεν πρέπει να αναγκάσουμε τους φανατικούς της λήθης να την απελευθερώσουν; Σκέφτηκες ποτέ αν η Καρυάτιδα που βρίσκεται στην πατρίδα σου είχε όνομα, ποιο θα ήταν; Δεν θα ήταν η Ελένη πάντως και φαντάζομαι πως το αντιλαμβάνεσαι. Όχι, το όνομά της θα ήταν Ειρήνη και μη σκέφτεσαι το έργο του Αριστοφάνη μόνο αλλά την ιδέα. Η Ειρήνη στην ανθρωπότητα αλλά η πατρίδα της είναι στην Ελλάδα. Αυτό δεν είναι μόνο ένα δικαίωμα μα η ύπαρξή της. Κι εσύ που ξέρεις από κοντά και βιωματικά το νόημα της Διεθνούς Αμνηστίας, μπορείς να με καταλάβεις ۤ γι’ αυτό είμαι σίγουρος. Χρειαζόμαστε όμως και την υλοποίηση της ιδέας, δεν αρκεί να συμφωνούμε. Πρέπει να δώσουμε την ελευθερία στην Ειρήνη. Και η ελευθερία της βρίσκεται στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Πώς θα ένιωθες μπροστά στο κενό της την ώρα της επίσκεψής σου; Ένα ράγισμα, μία πληγή δεν θα είχες στο πνεύμα σου απέναντι στις άλλες πέντε Καρυάτιδες; Δεν είσαι ένοχος εσύ, το επαναλαμβάνω. Τότε γιατί νιώθεις άβολα; Η απουσία της δεν είναι το κενό της ομορφιάς, αλλά η υπενθύμιση της αρπαγής, του εγκλήματος δίχως τιμωρία. Και αυτό πώς θα το αντέξεις, φίλε μου; Μίλα στους δικούς σου, το χρειαζόμαστε όλοι.
Ο Έλληνας φίλος σου.
|
