@Μου έλεγε ο φίλος Γ.Ι., διδάσκων σε ΙΕΚ της πόλης, για την εμπειρία που ζει έντονα το τελευταίο τρίμηνο να τον πλησιάζουν νέα παιδιά, σπουδαστές του και όχι μόνο, και να του ζητούν δουλειά ή τη γνώμη του για το τι πρέπει να κάνουν στη ζωή τους.
@«Τους παρακινώ» μου λέει «να φύγουν στο εξωτερικό. Να σπουδάσουν, να δουλέψουν, να ζήσουν. Ούτως ή άλλως εδώ στην Ελλάδα ...
θα κάνουμε πολλά χρόνια να βγούμε από την κρίση και ακόμη περισσότερα για να γίνουμε κράτος –αν γίνουμε ποτέ».
@«Πόσo μάλλον στη Θεσσαλονίκη όπου έχει εκλείψει τελείως ο ανταγωνισμός εργασίας, λόγω της μειωμένης ζήτησης κατά πρώτο λόγο, και το σύστημα δεν λειτουργεί…»
@«Άσε», λέει, «που η πόλη μας έχει μείνει τόσο πίσω που χρειάζονται τουλάχιστον δέκα χρόνια, με αισιόδοξους υπολογισμούς, για να στρώσει η κατάσταση. Αν γίνουμε κράτος ποτέ…»
@«Μα…» του λέω «και τι θα απογίνει η Ελλαδίτσα μας αν φύγουν όλοι;», το σύνηθες δηλαδή επιχείρημα που ακούμε ως αντίλογο σ’ αυτή την προτροπή.
@«Η Ελλάδα έχει όλους εμάς να παλέψουμε» μου λέει, «άσε τα νέα παιδιά να άνουν την τύχη τους»…
Βέβαια, πουθενά δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Ποτέ δεν ήταν. Αγώνας χρειάζεται παντού. Όμως νοιώθει κανείς ότι στις χώρες της δυτικής Ευρώπης, για παράδειγμα, αν προσπαθήσεις θα τα καταφέρεις.
@Δεν είναι τυχαίο ότι σύμφωνα με ρεπορτάζ που διάβαζα στην κυριακάτικη «Καθημερινή» 30% περισσότερα ελληνόπουλα ενδιαφέρονται πλέον για σπουδές στο εξωτερικό, με βασική παράμετρο επιλογής την επαγγελματική αποκατάσταση.
@Για σκέψου το… Θα αμείβεσαι διπλά ή τριπλά, θα ζεις αξιοπρεπώς, θα πορεύεσαι καθαρά, χωρίς ρουσφέτια, γραφειοκρατία και Δημόσιο βαρύ κι ασήκωτο. Το μόνο που δεν θα ‘χεις θα είναι ο ήλιος ο ελληνικός. Αυτός που μας κρατά ακόμα ζωντανούς, κόντρα στην τρόικα και στο ΔΝΤ.
Καλή σας μέρα.
Γιάννης Κεσσόπουλος
www.karfitsa.gr
