Σύντομο ανέκδοτο: "Μήπως εργάζεσαι;"

Στην Ελλάδα του 2011 και στην εποχή του ΔΝΤ έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε ανέκδοτο το δικαίωμα στην απασχόληση. Όχι στην ημιαπασχόληση ή στη "μαύρη" εργασία, αυτές ζουν και βασιλεύουν, αλλά στην κανονική εργασία, στο πατροπαράδοτο 8ωρο. Σήμερα προνομιούχοι θεωρούνται αυτοί που...
κάθε πρωί πηγαίνουν στη δουλειά τους και εργάζονται κανονικά. Τα χρήματα που παίρνουν περνούν σε δεύτερη φάση. Είναι καλά με τον εαυτό τους γιατί συνεχίζουν να πηγαίνουν στο μεροκάματο. Και ας είναι της πείνας. Πλέον δεν ακούς κανέναν να ρωτά: "Τι δουλειά κάνεις;" αλλά "μήπως δουλεύεις;". Και όταν ο άλλος απαντά "ναι" αισθάνεται ένοχος, το λέει διστακτικά.
Τώρα που καλοκαίριασε κάθε πρωί βλέπεις όλο και περισσότερους άνδρες να πίνουν τον καφέ (της παρηγοριάς) στα μπαλκόνια των σπιτιών τους. Το παλαιό σλόγκαν "μα καλά αυτός δεν έχει δουλειά;" έχει αντικατασταθεί από το "ένας ακόμα άνεργος ή ημιαπασχολούμενος".  Μια ματιά να ρίξει κανείς στο μικρόκοσμό του θα διαπιστώσει, δυστυχώς, ότι η ανεργία έχει χτυπήσει κάθε ελληνικό νοικοκυριό. Οι εργασιακές σχέσεις έχουν αλλάξει προς το χειρότερο και αν μελετήσει κανείς προσεκτικά τα νούμερα και τους αριθμούς θα διαπιστώσει ότι δεν λένε ψέματα.
Η κατάσταση έχει βγει εκτός ελέγχου. Πλέον κυριαρχούν οι ελαστικές μορφές απασχόλησης και η εκ περιτροπής εργασία. Τα γραφεία του ΟΑΕΔ έχουν γεμίσει. Αυτοί που παίρνουν το επίδομα ανεργίας τείνουν να γίνουν πλειοψηφία. Οι εργοδότες από την άλλη βρήκαν την ευκαιρία να βγάλουν τα απωθημένα χρόνων,  τα ασφαλιστικά ταμεία χάνουν εισφορές και οι κυβερνώντες πετούν... χαρταετό. Γνωστή η καραμέλα: "Δεν φταίμε εμείς αλλά οι άλλοι, μαζί τα φάγαμε" και πάει λέγοντας. Για αυτήν την ανάπτυξη και την προοπτική μιλάμε;
Εδώ φτάσαμε στο σημείο να βλέπουμε τις Κυριακάτικες εφημερίδες να κρεμιούνται στο περίπτερο την... Πέμπτη, λόγω της απεργίας των δημοσιογράφων, και να μην κουνιέται φύλο. Και όλα αυτά χάρη στη μονομερή απόφαση του κάθε εργοδότη. Οι μεγαλοσυνδικαλιστές, όλοι αυτοί που βάζουν την κομματική γραμμή και το προσωπικό τους συμφέρον πάνω από τους αγώνες τους, λούφαξαν. Ακούν και υπακούν γιατί είναι στρατευμένοι στον κομματικό μηχανισμό. Παίρνουν χαρτάκι από τους από... πάνω,  για το τι πρέπει να κάνουν και τι να πουν. Για το πως να χειραγωγήσουν δηλαδή το πλήθος.
Φταίμε όμως και εμείς γιατί όταν μας δίνεται η ευκαιρία δεν σηκώνουμε ανάστημα. Παραμένουμε... ραγιάδες και λέμε "έχει ο Θεός". Ή μήπως έτσι θέλουν να μας κάνουν; Βέβαια, ακόμα και αν τολμήσεις να ψελίσεις ότι διαφωνείς με την απόφαση αυτού που σε πληρώνει, όταν σε πληρώνει και ανεξάρτητα των χρημάτων που σου δίνει, το μόνο που ακούς είναι "αν σ'αρέσει μένεις. Αν δεν σ'αρέσει φεύγεις". Και που να πας;  Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Για πόσο άραγε;

PYRSOS