Πας πολιτικός απατεών μέχρις αποδείξεως του εναντίου [τεκμήριο ενοχής]

Την 04.10.2009 ο κυρίαρχος ελληνικός λαός, στο όνομα του οποίου υποτίθεται ότι ασκούνται όλες οι εκ του Συντάγματος και μόνον πηγάζουσες εξουσίες, εξέλεξε κυβέρνηση. Κριτική στην επιλογή αυτή δεν χωρεί. Έτσι ήθελε, έτσι απεφάσισε, έτσι εξακολουθεί και σήμερα να θέλει, όπως επιβεβαιώνουν οι δημοσκοπήσεις.
Αίφνης, όμως, η κυβέρνησή του, δια στόματος προβεβλημένων στελεχών της, αναζητεί[;] χείρα βοηθείας από αυτούς που ο λαός δεν επέλεξε να τον κυβερνήσουν, επικαλούμενη την κρισιμότητα των περιστάσεων, την οποία, προφανώς, αδυνατεί να ...
διαχειρισθεί, μολονότι άλλα διεκήρυσσε τόσο προεκλογικώς όσο και μέχρι προ ολίγων ημερών.
Από την άλλη μεριά, εκείνοι, τους οποίους ο λαός έταξε στα έδρανα της μείζονος αντιπολίτευσης, δεν έχουν μέχρι στιγμής καταδικάσει απερίφραστα το «Μνημόνιο» που αποτελεί την αιχμή της πολιτικής της εκλεγμένης νόμιμης κυβέρνησης. Αντιθέτως, έχουν δηλώσει ότι, όταν έλθουν στην εξουσία, θα τηρήσουν τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας, άρα και αυτές που ανέλαβε η εκλεγμένη κυβέρνηση δια του «Μνημονίου». Επαίρονται, μάλιστα, για τη συναινετική τους διάθεση, αφού διατυμπανίζουν πως έχουν ψηφίσει τα μισά από τα νομοσχέδια που επέβαλε το «Μνημόνιο» δείχνοντας, έτσι, έμπρακτα τον μνημονιακό προσανατολισμό τους που έρχεται σε μετωπική σύγκρουση με την αντιμνημονιακή τους ρητορική.


Κι’ έτσι, διερωτώμαι: εγώ τί θα πρέπει να πιστέψω πάλι; Ποιόν να εμπιστευθώ, όταν ακούγοντας οποιονδήποτε πολιτικό αναζητώ πλέον αυτομάτως τις προθέσεις του σε ό,τι είναι αντίθετο προς τα λεγόμενά του; Γιατί όταν ακούω στελέχη της συμπολίτευσης να ζητούν «οικουμενική» κυβέρνηση, δεν πιστεύω πως θέλουν το καλό μου, αλλ’ απλώς την καθυστέρηση των εκλογών, ώστε να γαντζωθούν όσο περισσότερο γίνεται στις έδρες τους; Για ένα πολύ απλό λόγο. Διότι επί 50 χρόνια

-Έχω βαρεθεί να ακούω προεκλογικές υποσχέσεις περί αξιοκρατίας, για να βλέπω στη συνέχεια την εκάστοτε κυβέρνηση να παρακάμπτει ή χειραγωγεί το ΑΣΕΠ διορίζοντας τα «δικά της» παιδιά και να την κατηγορούν άλλα δικά της παιδιά ότι διορίζει μη δικά της παιδιά

-Έχω βαρεθεί να βλέπω να αλλάζει το σύστημα της παιδείας με κάθε αλλαγή κυβέρνησης, ακόμη δε και με την αλλαγή υπουργού στους κόλπους της ίδιας κυβέρνησης

-Έχω βαρεθεί να βλέπω ουρές ασθενών ηλικιωμένων να ξεροσταλιάζουν έξω από τα ιατρεία και τις υπηρεσίες του ΙΚΑ και των δημόσιων νοσοκομείων, κάπου κάπου δε να έρχεται στο νου μου μία μινιατούρα-πρωθυπουργός την ώρα που εγκαινίαζε το τηλεφωνικό κέντρο για να κλείνουν οι ασφαλισμένοι ραντεβού μετά από έξη μήνες

-Έχω βαρεθεί να παρακολουθώ τις προεκλογικές επισκέψεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στα δημόσια νοσοκομεία για να συναντήσει ράντζα και κατσαρίδες, οι οποίες αναμένουν υπομονετικά μέχρι να τις επισκεφθεί ο ίδιος ή ο νέος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατά την επόμενη προεκλογική αναμέτρηση

-Έχω βαρεθεί να βλέπω τις μεν μούρες όσων κυβέρνησαν στις περιόδους 1981-1989 και 1993-2004 να δηλώνουν σήμερα αντιεξουσιαστές και να επαγγέλλονται την «επανάσταση του αυτονόητου» για να σώσουν την Ελλάδα που ο ίδιοι ρήμαξαν και εξακολουθούν να ρημάζουν, τις δε μούρες όσων κυβέρνησαν στις περιόδους 1990-1993 και 2004-2009 να επαγγέλλονται την δια της αναπτύξεως ανάταση της χώρας που οι ίδιοι καταπόντισαν και ετοιμάζονται να ξανακαταποντίσουν

-Έχω βιώσει την παραγραφή των αδικημάτων των επίορκων υπουργών ελέω του κατάπτυστου άρθρου 86 του Συντάγματος που ψήφισε και η ΝΔ εν αγαστή συμπνοία με το ΠΑΣΟΚ σε χρόνο ανύποπτο για τον λαό, στον οποίο έλεγαν ότι έτσι δεν θα επαναληφθεί το «βρώμικο ΄89», αλλά πολύ ύποπτο για τους ίδιους τους πολιτικούς που γνώριζαν ότι έπρεπε εγκαίρως να προετοιμάσουν την άφεση των αμαρτιών, στις οποίες θα άρχιζαν να επιδίδονται από το 1997 και μετά

-Έχω βιώσει την ατιμωρησία των επίορκων δημόσιων λειτουργών με βάση κομματικά κριτήρια ή την ευθέως εκφρασθείσα ή εικαζομένη βούληση θεσμικών ή εξωθεσμικών οργάνων

-Έχω βιώσει τον «Ανένδοτο αγώνα», το «1-1-4», την «Αποστασία», το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», το «Η Κύπρος είναι μακρυά», το «Καραμανλής ή τανκς», το «Ανήκομεν εις την Δύσιν», την ηθική [μήπως και φυσική;] εξόντωση του μοναδικού αντιστασιακού Αλέκου Παναγούλη από τους χαμαιλεοντίζοντες δημοκράτες, το «Βυθίσατε το Χόρα», την «Αλλαγή εδώ και τώρα», το «Όχι και δωράκι 500 εκ. δραχμών», το σκάνδαλο «Κοσκωτά», την αθώωση του Ανδρέα με ψήφους 7-6, την παραπομπή του Μητσοτάκη και την αναστολή της δίωξής του, το ξεπούλημα της «ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ», την παράδοση του ΟΤΕ από την «Οικουμενική κυβέρνηση» στη SIEMENS και στους περί αυτήν κρατικοδίαιτους εργολάβους, τη ντροπή των «Ιμίων», τη «Συμφωνία της Μαδρίτης», την παράδοση «Οτσαλάν», τα αυθαίρετα του υπουργού Σουφλιά και του μετέπειτα Προέδρου της Βουλής Πετσάλνικου, την απασχόληση ανασφάλιστου αλλοδαπού από τον υπουργό Μαγγίνα που στέγαζε την οικογένειά του σε έπαυλη, η οποία είχε λάβει άδεια χρήσης ως αναψυκτηρίου, το «Σεμνά και ταπεινά», την αυτομόληση στο στρατόπεδο των νταβατζήδων, το Βατοπέδι, το φαγοπότι των Ολυμπιακών Αγώνων, το «Νόμιμον είναι και ηθικόν», την αλαζονεία του «Άλλη ερώτηση», το σκάνδαλο «SIEMENS», τις υποβρυχιακές μίζες, την υποστήριξη προς τον καταδικασμένο περιφερειάρχη Ψωμιάδη, ώστε να μην εφαρμοσθεί ο νόμος, το «Λεφτά υπάρχουν» και πριν αλέκτορα λαλήσαι τρις το «Δεν υπάρχει σάλιο», την κατάληψη της χώρας μου από τους κάθε λογής παρείσακτους αλλοδαπούς που έχουν αποθρασυνθεί σε σημείο, ώστε να έχουν απαιτήσεις και όχι αιτήματα συνεπικουρούμενοι από αλληλέγγυους ανεγκέφαλους που βλέπουν την πραγμάτωση των διεθνιστικών ονείρων τους στην παγκοσμιοποίηση, τις συνεχείς υποχωρήσεις στα εθνικά θέματα [Σκόπια, Θράκη, Αιγαίο, Κύπρος, Καστελλόριζο], την κατάντια υπουργών που εν μέσω φτώχειας, δυστυχίας και απόγνωσης της πλειονότητας των πολιτών καταδέχονται να ασχοληθούν και να απασχολήσουν δημόσιους υπαλλήλους με την είσπραξη € 29 που ξόδεψαν για καφέ στο αεροδρόμιο, και βεβαίως το και «Μνημόνιο» αποκληθέν βοθρόλυμα ως επιστέγασμα του κατεξευτελισμού της πατρίδας - για το οποίο μόνο μία φτηνή δικαιολογία άκουσα: «Μαζί τα φάγαμε» - ως προάγγελλο του ξεπουλήματος στην ημεδαπή και αλλοδαπή τοκογλυφική αλητοκρατία των μόχθων και του ιδρώτα του 99% του ελληνικού λαού.

Ο πολιτικός λόγος είναι ανύπαρκτος. Ουδείς αφουγκράζεται τις αγωνίες του πολλαπλώς καταπιεσμένου ελληνικού λαού. Απλώς όλοι συντηρούν το σύστημα και αναμένουν τη σειρά τους να αναρριχηθούν στην εξουσία, αφού θα έχουν υποβληθεί επιτυχώς στις εξετάσεις, τις οποίες διοργανώνει επί ωριαίας βάσεως η υπερατλαντική συμμαχία. Για να κάνουν τί; Για να καταλάβουν με τις δικές τους κομματικές ορδές το κράτος χάριν αυτών τούτων των ορδών και όχι του λαού. Για να με κάνουν να συνεχίσω να βιώνω όλα όσα προανέφερα. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία, λοιπόν, ότι το πολυδιαφημιζόμενο «Ζάππειο ΙΙ» [όπως λέμε «Playstation 3», «Windows 7»] θα είναι ένα ακόμη φληνάφημα που θα μου εξασφαλίσει τη μέχρι θανάτου, στην κυριολεξία, επανάληψη αυτών των βιωμάτων. Ένα γιγαντιαίο «ΘΑ» διανθισμένο με κοινότοπες αοριστολογίες, του οποίου δεν έχω ανάγκη. Έχω κορεσθεί από δαύτο.

Γι’ αυτό και πιστεύω ακράδαντα ότι στην πολιτική ισχύει πλέον ένα και μόνον αξίωμα: «Κάθε πολιτικός είναι απατεώνας και εν δυνάμει ποινικώς υπόδικος μέχρις αποδείξεως του εναντίου».

Εύχομαι ειλικρινώς να με διαψεύσουν οι πολιτικοί, έστω και την ύστατη στιγμή, ώστε να αναγκασθώ να ζητήσω συγγνώμη για τις άθλιες σκέψεις μου. Μέχρι τότε, όμως, εγώ θα θυμάμαι μόνο δύο φράσεις πολιτικών:

α] του Γεωργίου Παπανδρέου, ο οποίος το 1964 είπε «Εάν η Τουρκία ανοίξη την θύραν του φρενοκομείου, θα εισέλθωμεν και ημείς» και

β] του τελευταίου Έλληνα Ηγέτη Τάσσου Παπαδόπουλου, ο οποίος, λίγο πριν απευθύνει το συγκλονιστικό διάγγελμά του για το ανεκδιήγητο Σχέδιο Ανάν - που ήταν για την Κύπρο ό,τι είναι για την Ελλάδα το Μνημόνιο - είπε στους συνεργάτες του που διερωτήθηκαν μήπως είναι υπέρ το δέον οξύς: «Και τι θα μας κάνουν; Θα μας βομβαρδίσουν;».

Θα ήταν ατόπημά μου, πάντως, αν μέσα σ’ όλη τη μαυρίλα έκλεινα τούτο το σημείωμα χωρίς να αναφερθώ στον Πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, άρα Πρόεδρό μου, Ιωάννη Αδαμόπουλο, ο οποίος, κληθείς από τον δουλικώς συμπεριφερόμενο Γ.Γ. του Υπουργείου Δικαιοσύνης να μετάσχει σε σύσκεψη μετά των εκπροσώπων της Τρόικα, αρνήθηκε δηλώνοντας: «Εγώ συνομιλώ μόνο με θεσμικά όργανα της χώρας μου. Και θεσμικό όργανο για μένα είναι ο Υπουργός Δικαιοσύνης».

Σωτήριος Καλαμίτσης

Δικηγόρος