14 Σεπτεμβρίου 1957, 54 χρόνια πριν.
Ο κύριος της φωτογραφίας, είναι ο Δημήτρης Βακόνδιος, πωλητής στο περίπτερο καφέδων και προϊόντων επεξεργασμένου γάλακτος του εισαγωγέα Ανδρέα Δρίτσα (ΑΝΔΡΕΑΣ ΔΡΙΤΣΑΣ ΚΑΙ ΥΙΟΣ Ο.Ε. - Ακτή Μιαούλη 3, Πειραιάς), που ήταν εκθέτης, στο περίπτερο 10 της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης και...
μη διαθέτοντας ζεστό νερό έβαλε στιγμιαίο καφέ σ' ένα ποτήρι με κρύο νερό, το κούνησε, ο αφρός ξεχείλισε, το κοστούμι γέμισε λεκέδες, αλλά γεννηθείτω... φραπές*
Από τότε ο φραπές (και όχι "φραπέ") αποτέλεσε τη δικαιολογία μιας κοινωνικής συνάντησης, ενός ραντεβού, δημιούργησε όμως στρατιές "αραχτών" που κάθονται με τις ώρες σε μια καρέκλα (που τον βρίσκουν τόσο χρόνο;). Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αρκεί να γίνεται σε ώρες χαλάρωσης... Το πρόβλημα είναι ότι τα τελευταία χρόνια, πολύς κόσμος έχει ......άπειρο χρόνο για χαλάρωση, λόγω ανεργίας και όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη.
*"Ο φραπές": (ελληνική λέξη! δεν θέλουμε Γαλλοκαγκουριές τύπου "ο φραπέ"-θηλυκό: φραπεδιά, πληθυντ.: φραπέδες ή φραπεδιές, υποκορ.: φραπεδάκι αλλά και φραπεδούμπα). Συνοδεύεται συνήθως από τη λέξη "χαλλλαρά", που σκωπτικά, χρησιμοποίησαν γύρω στο 1985 κάποιοι φοιτητές, στην οδό Μελενίκου και δεν εκφράζει φυσικά τη σημερινή Θεσσαλονίκη, που μόνο χαλαρή δεν είναι.
Τιμή και δόξα στον αγωνιστή Βακόνδιο
Η ελληνική "πατέντα" του φραπέ στα πέρατα του κόσμου. Έρημος Σαχάρα, Τυνησία.
Η πρώτη διαφήμιση του φραπέ, από την εταιρεία "Δρίτσας και υιός Ο.Ε."
Από τις πρώτες διαφημίσεις του φραπέ της Νεσκαφέ (1984)
http://taxalia.blogspot.com/
.png)
.jpg)
.jpg)
