Συμπεράσματα από την ένοπλη συμμετοχή μου στον ΕΜΦΥΛΙΟ 1945-1950.
Όχι, κομμουνιστής δεν είμαι, ποτέ μου δεν υπήρξα, όπως ποτέ τους δεν υπήρξανε κομμουνιστές το 90% όσων Ελλήνων χαρακτηρίστηκαν έτσι από τις αρχές ασφαλείας της εποχής εκείνης –ύστερα βέβαια από σατανική «υπόδειξη» του Τσώρτσιλ-.
Άλλωστε, ενώ στην ΕΠΟΝ , το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ στεγάστηκαν εκατομμύρια Ελλήνων, τα ποσοστά του ΚΚΕ - από τη μέρα της...
ιδρύσεώς του μέχρι και σήμερα δεν ξεπεράσανε ποτέ το 5-6-7 ή το 8% .Ούτε δεξιός, ούτε κεντρώος είμαι, όπως σας είπα και στον πρόλογο. Ολόκληρη η «παρέα» των μεταπολεμικών μεγάλων ονομάτων της πολιτικής -με κορυφαίους τους ηγέτες του (κατ‘ επίφασιν λεγομένου) κεντρώου χώρου, Γεώργιο Παπανδρέου, Θεμιστοκλή Σοφούλη , Νικόλαο Πλαστήρα κ.α.- συνέβαλε συνεργαζόμενη με τους δυτικούς συμμάχους, στην παρ‘ ολίγον διάλυση της χώρας.
Αναλυτικότερα:
Ο Γεώργιος Παπανδρέου με πρωταγωνιστικό ρόλο και πλήρη επίγνωση των συνεπειών των πράξεών του, οι άλλοι δύο ’έντεχνα εξωθούμενοι από τους επαγγελματίες της πολιτικής. Ειδικότερα, ο Θεμιστοκλής Σοφούλης έγινε το μοιραίο θύμα της ξενοκρατίας , γιατί του φόρτωσαν μία πρωθυπουργία χειρότερη κι‘ από σταυρό μαρτυρίου. Κάτω από την κάλυψη της προσωπικότητάς του, συντελέσθηκαν τα πιο ειδεχθή εγκλήματα -σε βάρος της αριστεράς -με εκατόμβες θυμάτων .
Από την άλλη ,ο Νικόλαος Πλαστήρας, ο περήφανος στρατιωτικός, ο φλογερός πατριώτης, ένας πολιτικός πού πέθανε μέσα στο μοναδικό περιουσιακό του στοιχείο-ένα δωμάτιο μ‘ ένα κρεβάτι κι‘ ένα τραπέζι- έγινε αντικείμενο έντεχνης εμπλοκής σε μια απαράδεκτη διακυβέρνηση της χώρας που δεν του ταίριαζε. Kι έτσι, από ‘δω η αριστερά από ‘κει η δεξιά, πήγαμε απ’ το κακό στο χειρότερο κι‘ η χώρα μας από κοιτίδα της Δημοκρατίας κατάντησε χώρα της αναξιοκρατίας. Γιατί ο δήθεν δημοκρατικός οδοστρωτήρας έθαψε - εν ονόματι τού σεβασμού των δικαιωμάτων της μειοψηφίας –όλες τις ανθρώπινες αξίες .
- «Ούτε δεξιός, ούτε αριστερός , τότε τι είσαι - διερωτάται ο αναγνώστης- είσαι ένας αδιάφορος, ένας ανενεργός πολίτης ; »- «Όχι , δεν έγινα ένας αδιάφορος πολίτης; . Αντίθετα ήμουν, είμαι και θα είμαι ισόβιος αγωνιστής για την επικράτηση των ικανών , των δίκαιων και των γενναιόψυχων ανθρώπων. Λατρεύω την ευπρέπεια ,την εργατικότητα και την ειλικρίνεια. Θαυμάζω τούς φιλομαθείς, τούς διανοητές, τούς ερευνητές, τούς προικισμένους αθλητές και τούς χαρισματικούς καλλιτέχνες Μάχομαι ενάντια στην ατιμωρησία, την αναξιοκρατία και τον γρήγορο πλουτισμό.Αδιαφορώ σε ποια πολιτική παράταξη πρόσκεινται οι άνθρωποι, νοιάζομαι μόνο γι‘ αυτά που πράττουν κι‘ όχι γι‘ αυτά πού λένε, που υπόσχονται, η διακηρύσσουν ! Μισώ τούς οκνηρούς, τούς φαύλους ,τούς υποκριτές μα πάνω απ‘ όλα απεχθάνομαι τους αγνώμονες.
Πρέπει να θυμούνται οι γνωστοί μου ότι σε περίοπτη θέση του γραφείου μου , έχω αναρτημένη - εδώ και μισό αιώνα - μιά πινακίδα που γράφει: Τα πάντα στη ζωή συγχωρούνται εκτός της αγνωμοσύνης. Γι‘ αυτές τις αξίες θα αγωνίζομαι ασυμβίβαστα ως που να πεθάνω – κοντά στο τέρμα βρίσκομαι άλλωστε.
Γι’ αυτό πιστεύω ότι το παρόν άρθρο , θα αποτελέσει χρήσιμη υποθήκη , παρακαταθήκη θα ήταν το σωστότερο, για όσους -από τις επερχόμενες γενιές-το διαβάσουν ...
Βλάσης Γωγούσης
