Μόλις την προπερασμένη Δευτέρα 17-10-2011, ανεβάσαμε άρθρο με τον τίτλο Το πολιτικό τέλος του Βενιζέλου. Η τελευταία του ευκαιρία. Ως τελευταία ευκαιρία εννοούσαμε μια κίνηση ματ από την πλευρά του κ. Βενιζέλου (προκειμένου να πετάξει την καυτή πατάτα από πάνω του), τόσο προς την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ όσο και προς την αντιπολίτευση του κ. Σαμαρά, αλλά και προς....
τους φερέλπιδες της νέας τρόϊκας του ΠΑΣΟΚ. Και αυτή η κίνηση ματ, δεν ήταν άλλη από τις ψήφους 180 βουλευτών. Δηλαδή, η αναζήτηση ευρύτερης συναίνεσης και ευρύτερης νομιμοποίησης.Φυσικά το άρθρο μας εκείνο, αναφερόταν στο υπό ψήφιση τότε πολυνομοσχέδιο, κάτι όμως για το οποίο, τόσο από άποψη ήσσονος σπουδαιότητας (σε σχέση με το μνημόνιο ή το μεσοπρόθεσμο) όσο και από άποψη χρονικών περιθωρίων, ομολογουμένως, δεν παρείχε πολλές δυνατότητες στον κ. Βενιζέλο για να θέσει πειστικά τέτοιο ζήτημα, έτσι ξαφνικά. Όμως το νέο, εξοντωτικό για το ελληνικό έθνος μνημόνιο, που θα επιβάλει η τρόϊκα αύριο, παρέχει κάθε δικαίωμα στον κ. Βενιζέλο να επιβάλει τους δικούς του πολιτικούς όρους.
Αν τώρα ο κ. Παπανδρέου, δεν δεχτεί την ψήφιση του νέου μνημονίου από 180 βουλευτές, θα δώσει κάθε δικαίωμα στον κ. Βενιζέλο να παραιτηθεί. Αν όμως το δεχτεί (που μάλλον θα το δεχτεί), τότε την καυτή πατάτα την παίρνει ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος και θα είναι αυτός που στα μάτια του λαού, θα φαίνεται ότι προκάλεσε την πτώση της κυβέρνησης και την διενέργεια εκλογών, εν μέσω κρίσης, για να αναλάβει την εξουσία, προκειμένου να επαναδιαπραγματευτεί με την τρόϊκα και να φέρει το άλλο μίγμα οικονομικής πολιτικής που ευαγγελίζεται.
Δεν νομίζουμε φυσικά ότι άκουσε εμάς ο κ. Βενιζέλος, χωρίς όμως και να αποκλείεται. Απλά, αυτό επέβαλε να πράξει, η απλή πολιτική λογική.
