Κάνουν λάθος οι Μερκοζύ που εδώ και δύο χρόνια μας τρέχουν πίσω από τις αγορές αντί να κάνουν πολιτική. Προσπαθούν να τα βρουν με τις αγορές –τουλάχιστον έτσι «εμφανίζονται» κι αν πρέπει να πιστέψουμε ότι «τα παίρνουν» τότε η συζήτηση αυτή δεν έχει νόημα και το θέμα μπαίνει σε άλλη βάση. Ίσως και να συμμαχήσουν με τις αγορές για να εγκαθιδρύσουν πανευρωπαϊκά την κυριαρχία τους, εκμεταλλευόμενοι το «πακέτο ευρωζώνη», ότι δηλαδή υπάρχει γενικώς μια...
δέσμια αλληλεξάρτηση για όλες τις χώρες που μετέχουν σ’ αυτήν.
Κι εδώ πρέπει να πούμε ότι ο Σαρκοζύ μοιάζει με άβγαλτο πιτσιρικά που πέφτει στα δίχτυα της διάσημης πόρνης. Γιατί η Μέρκελ το ξέρει το παιχνίδι κι έχει πάντα και τους κρυφούς της πόθους. Ιστορικά τεκμηριωμένο.
Το θέμα είναι τι θα συμβεί όταν οι Γάλλοι καταλάβουν ότι την πάτησαν και μόνος διαχειριστής είναι η Γερμανία.
Αλλά οι διεθνείς τοκογλύφοι είναι αμείλικτοι. Δεν καταλαβαίνουν από τέτοια. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά την Ελλαδίτσα και τις άλλες χώρες του νότου οι οίκοι αξιολόγησης έβαλαν στο μάτι και τους 15 της ευρωζώνης και Γαλλία και Γερμανία (κι εγώ αναρωτιόμουν που διάολο κολλάνε οι Αμερικάνοι σ’ αυτήν την ιστορία…).
Δικαιώνονται, λοιπόν, όλοι αυτοί που λένε εδώ και δύο χρόνια «κάντε πολιτική, όχι λογιστική»… Σπάστε τα δεσμά, βάλτε την ιστορία σε σωστές βάσεις, προτάξετε την πολιτική ένωση, δηλαδή «ενοποιείστε» τα συμφέροντα των χωρών – μελών (με άλλα λόγια, αναλάβετε το κόστος και τη φύλαξη των νοτιοανατολικών συνόρων από τη λαθρομετανάστευση, τουτέστιν τον Έβρο μας).
Αλλιώς, οδηγείτε την ευρωζώνη στην αυτοκτονία. Ήτοι στον διαμελισμό. Στη διάσπαση. Στάνταρ.
Δεν είναι δυνατόν να βάζεις στα συντάγματα διάταξη που θα «επιβάλλει» τη δημοσιονομική πειθαρχία! Εντάξει, ναι στην αυστηρή εποπτεία έναντι των απείθαρχων χωρών, αλλά αν το γαλλογερμανικής έμπνευσης σχέδιο επιδιώκει τη δημοσιονομική ένωση τότε π.χ. το ενιαίο μισθολόγιο να ισχύει σε όλη την ευρωζώνη, να μην υπάρχουν πολίτες πολλών ταχυτήτων με ολίγους ευνοούμενους –γκόλντεν μπόις που λέμε.
Μπροστά σε αυτό που παθαίνει η Ευρώπη, όλα όσα ζούμε εμείς στην Ελλάδα (χαράτσια, περικοπές κλπ) είναι απλώς λιθαράκια. Οδυνηρά μεν, λιθαράκια δε αλλά τίποτε περισσότερο. Λιθαράκια που αντί να τα βάζουμε στο οικοδόμημα της Ευρώπης, πλέον τα βγάζουμε. Ένα ένα. Like Jenga, το γνωστό παιχνίδι. Μέχρι να τραβηχθεί το κρίσιμο λιθαράκι και να καταρρεύσουν όλα. Και τότε, δεν θα υπάροχυν νικητές…
από το πολύ ωραίο άρθρο του Γιάννη Κεσσόπουλου, με τίτλο Η Ευρώπη σαν jenga…
διαβάστε το ολόκληρο, εδώ: http://www.thinkfree.gr/?p=5710
