Παρακολουθούμε εξ ανάγκης άλλο ένα επεισόδιο της σειράς «ΠΑΣΟΚ, ο μοναδικός δρόμος προς τη σοσιαλιστική εξαθλίωση» που έχει σπάει όλα τα ιδιωτικά ταμεία. Προσπαθώ να ταξινομήσω τις απόψεις που έχουν εκφράσει τα διάφορα μεγαλοστελέχη, τα οποία υπερψήφιζαν αβλεπί τις επιλογές των πατρώνων του Μεγάλου Κανωνιέρη, και άκρη δεν βγάζω. Εκλογή Προέδρου τώρα, χθες, μετά τις εκλογές, πριν από τις εκλογές κ.ο.κ. Η μόνη πρόταση που..
δεν άκουσα είναι να εκλεγεί ο Πρόεδρος την ημέρα των εθνικών εκλογών, αν ποτέ μας επιτρέψει ο κ. Άδωνις να μετάσχουμε σε εθνικές εκλογές.
Στη συνέχεια προσπάθησα να φανταστώ τον καθένα από τους «εθνικούς συνέδρους» μόνον του μέσα σε ένα καφενείο είτε ενός απομακρυσμένου χωριού της επικράτειας είτε μιας απλής συνοικίας της Αττικής ή της Θεσσαλονίκης ή της Πάτρας ή της Τρίπολης κ.ο.κ. Να μιλάει στους θαμώνες και να τους λέει αυτά που ακούγονται τώρα στο συνέδριο. Πώς θα αντιδρούσε άραγε το ακροατήριο; Πιστεύω πως η ηπιότερη αντίδραση θα ήταν: «Τι λέει ρε ο μαλάκας! Άντε χάσου από ‘δω τσόγλανε!». Έτσι θα αντιδρούσαν κατ’ ελάχιστο όλοι αυτοί που μόλις ακούσουν πως λίγο παρακάτω στη γειτονιά τους ζη μια οικογένεια χωρίς θέρμανση, ρούχα, νερό ζεστό, φαγητό για το βράδυ, κολατσιό και τετράδια για τα παιδιά, θα έσπευδαν σύσσωμοι να συνδράμουν κατά δύναμη.
Και όμως, στο συνέδριο ακούγονται τα πιο παράξενα πράγματα χωρίς να αντιδρά κανείς. Όλοι ακούν με προσοχή τις μεγαλύτερες αρλούμπες του αρχηγού και των προβεβλημένων στελεχών χωρίς να πλήττουν από ανία. Είναι εκπαιδευμένοι σ’ αυτό 30 ολόκληρα χρόνια και βάλε. Ίσως στις τουαλέτες να πέφτει πού και πού κάποιο μπινελίκι, αλλά ως εκεί. Προς τα έξω σύμπνοια, ομοθυμία, συντροφικότητα, συνοχή, αλληλεγγύη, αλλά και πόνος για όσα δεινά βιώνει ο λαός, χωρίς να αναζητούν οι σύνεδροι τα αίτια της δυστυχίας που όλοι μαζί έχουν σκορπίσει στη χώρα. Διερωτάται, λοιπόν, κανείς: τί είναι τέλος πάντων αυτό που τους κάνει όλους τόσο απαθείς, τόσο αναίσθητους, τόσο ξετσίπωτους; Δεν έχουν καθόλου νεύρα μέσα τους; Δεν είναι άνθρωποι σαν εμάς; Δεν τρέχει αίμα στις φλέβες τους; Μόνον πράσινη λίγδα; Δεν είναι δυνατόν να έχουν πιστέψει όλοι πως υπεύθυνη για τα δεινά μας είναι η Νέα Δημοκρατία και να έχουν εφησυχάσει.
Την απάντηση ίσως να έδινε μία έρευνα με αντικείμενο α] την περιουσιακή κατάσταση εκάστου συνέδρου, β] τον χρόνο και τον τρόπο απόκτησης της περιουσίας, γ] το ύψος της σύνταξης ή του μισθού που εισπράττει ο σύνεδρος από τα κρατικά ταμεία, δ] τη συγγένεια - αίματος, εξ αγχιστείας ή πνευματική - που συνδέει τον σύνεδρο με άλλο νυν ή πρώην σύνεδρο ή υπουργό ή βουλευτή ή διοικητή οργανισμού ή πράσινο δήμαρχο ή περιφερειάρχη ή δημοτικό ή περιφερειακό σύμβουλο, ε] τα δημόσια έργα ή προμήθειες που ανέλαβε ο σύνεδρος ή σύζυγός του ή συγγενής του - εξ αίματος, εξ αγχιστείας ή πνευματικός - και στ] αν σύζυγος ή συγγενείς του - εξ αίματος, εξ αγχιστείας ή πνευματικοί – και πόσοι, είναι διορισμένοι στον δημόσιο τομέα. Εικάζω βασίμως ότι μία τέτοια έρευνα θα κατεδείκνυε ότι πάνω από τη χώρα είναι απλωμένο ένα τεράστιο κομματικό χταπόδι που κρατάει τον λαό καθηλωμένο με τα σιχαμερά πλοκάμια του και τον βυζαίνει με τις υπερμεγέθεις βεντούζες του.
Γελάω κάθε φορά που θυμάμαι το εκπληκτικό σύνθημα που είδα γραμμένο σε τοίχο από αναρχικούς προς το τέλος της δεκαετίας του 1980:
«Κρατάτε σύντροφοι γερά την κουτάλα, να μην πέσει στα χέρια της μαύρης αντίδρασης».
Με το σημερινό χάλι μας, όμως, θυμώνω κάθε φορά που έρχεται στον νου μου το σύνθημα αυτό. Θυμώνω διπλά, διότι δεν βλέπω σωτηρία. Θυμώνω που παρακολουθώ τόσα χρόνια την κουτάλα να πηγαίνει από χέρι σε χέρι δίκην σκυτάλης σε μία ατέρμονα σκυταλοδρομία, την οποία παρακολουθούμε καρφωμένοι στις κερκίδες της ιστορίας. Προσωρινά ελπίζω. Έστω και αν το προσωρινό μάς φαίνεται ή διαρκεί αιώνια.
Διότι, για να τεζάρει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή. [ζητώ ταπεινά συγγνώμη από τον ποιητή του Αιγαίου].
Σωτήριος Καλαμίτσης
