Η ταχύτητα της ακινησίας

του Δημήτρη Γκολέμη, δικηγόρου

Η κεκτημένη ταχύτητα μιας μακράς πολιτικής ακινησίας σημάδεψε ιστορικά την πορεία της χώρας μας. Με βάση αυτή, η αξία των δημοσίων προσώπων στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, μετρήθηκε όχι με το τί τόλμησαν να πράξουν ή να πουν, αλλά τελικά με το πόσο προφύλαξαν τον εαυτό τους, είτε σιωπώντας, είτε πλειοδοτώντας στον λαϊκισμό. Υπάρχουν δημόσια πρόσωπα που, αν και «μεγαλειωδώς» θεώρησαν εαυτούς αναντικατάστατους, ποτέ κανείς δεν..

πληροφορήθηκε το παραμικρό για την ιδεολογική τους ταυτότητα, πέρα από τις λιγοστές αρλούμπες που πέταξαν για φτηνή λαϊκή κατανάλωση. Το κοινωνικό, οικονομικό και επαγγελματικό «τίποτα» ήταν το μεγαλύτερο πολιτικό παράσημο και το πλέον ασφαλές διαβατήριο για κάθε «καλό» παιδί που τυχοδιωκτικά επιθυμούσε να δοκιμάσει την τύχη του στην πολιτική, και όχι μόνο. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, ο τόπος ξέμεινε στη παράδοξη λογική μιας «δημιουργικής» απραξίας. Τα προβλήματα της χώρας, όσο καταχωνιάζονταν για χρόνια στα συρτάρια της γραφειοκρατίας, δεν αποτελούσαν σκάνδαλο. Η πολιτική ακινησία και η ανικανότητα δεν θεωρήθηκε ποτέ σκάνδαλο, διότι τον πολιτικό βούρκο τον φόρτωναν κάθε φορά οι επόμενοι στους προηγούμενους, που μετά τις εκλογές γίνονταν αυτοί οι επόμενοι. Τρέλα και φαύλος κύκλος!!!

Δεν είναι τυχαίο που μέχρι εδώ, τούτη η γραφή αναφέρεται σε παρελθοντικό χρόνο, σαν όλα αυτά να συνέβησαν στο παρελθόν. Ένα παρελθόν που ατυχώς φτάνει μέχρι σήμερα. Ο έξυπνος άνθρωπος αλλάζει γνώμη, ο ανόητος ποτέ. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο η Ελληνική Βουλή είναι γεμάτη από αναντικατάστατους και αμετανόητους θιασώτες της δημιουργικής απραξίας. Όμως, τα σημερινά αδιέξοδα δημιουργούν από μόνα τους συνθήκες έκτακτης ανάγκης. Η σημερινή κρίση, δηλαδή, ξεβολεύει ακόμα και τους πολιτικά ακίνητους (για μην πω ανίκανους) του δημόσιου βίου μας. Για την ακρίβεια τους ξεγυμνώνει.

Ο φόβος της χρεοκοπίας ανέδειξε με τραγικό τρόπο κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά διλήμματα, που δεν μπορούν να μείνουν πλέον αναπάντητα, διότι δυστυχώς για τους οπαδούς της πολιτικής νιρβάνας «η ζωή πλέον δεν συνεχίζεται». Τα χτυπήματα στην πλάτη δεν λύνουν τα προβλήματα, ούτε μειώνουν την ανεργία, ούτε γεμίζουν το στομάχι. Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα δεν αποκαθιστούν την ήδη μειωμένη μας εθνική κυριαρχία, ούτε εξαλείφουν τις αντικειμενικές εξαρτήσεις από τους δανειστές μας, ούτε σε κάθε περίπτωση μπορούν να εκφράσουν μια συγκροτημένη αντίσταση στη λοβοτομή που επιχειρείται σε βάρος του Ελληνικού Λαού. Η πατρίδα έχει ανάγκη από λύσεις και οι λύσεις απαιτούν διαπραγματευτική ικανότητα, επιμονή, θυσίες και συγκροτημένο σχέδιο. Ιδεολογία πλέον δεν είναι τα κούφια λόγια, οι ταμπέλες και ο κοπανιστός αέρας, αλλά η συγκροτημένη άποψη και οι απτές λύσεις για το προς τα πού πρέπει να πάει ο τόπος.

Είναι αδήριτη ανάγκη να ανοίξει ο ορίζοντας της χώρας για να μπορέσουν να ανοίξουν και οι ψυχές μας. Και ο ορίζοντας θα ανοίξει όταν κάποιοι επιτέλους θα τιμωρηθούν παραδειγματικά για τα σημερινά μας χάλια, κάποιοι άλλοι θα μπορέσουν όχι απλώς να εκφράσουν αλλά να υλοποιήσουν την ελπίδα και κάποιοι, τέλος, θα μπορέσουν να θεμελιώσουν μια γνήσια αστική δημοκρατία μακριά από το σαράκι του λαϊκισμού. Διότι, τελικά, στις κάλπικες δημοκρατίες, όπως αυτή που βιώσαμε, υπάρχουν αδιέξοδα. Και πρέπει να αρθούμε πάνω από αυτά, αν πραγματικά επιθυμούμε να συνεχίσουμε να πορευόμαστε στην οδό Ελλήνων. Διότι, μη γελιέστε, η ομερτά της δημιουργικής απραξίας ποντάρει με χίλια στην οικονομική χρεοκοπία της χώρας και στην καταστροφική επιστροφή στη δραχμή, για να μην ξεβολευτεί από τα βουλευτικά έδρανα και όχι μόνο…