Η πρώτη απέλαση εβραίων της Θεσσαλονίκης για το Άουσβιτς έγινε στις 15 Μαρτίου 1943. Ως τα μέσα Μαΐου, 17 τραίνα είχαν ήδη φύγει για το Άουσβιτς, ενώ άλλα δύο έφυγαν τον Αύγουστο.
στα απομνημονεύματά του ο Γιακοέλ Γιομτώβ, «οι κατοικούντες εις τα άκρα των εβραϊκών επιτρεπομένων ζωνών (ισραηλιτικοί συνοικισμοί – ζώνη πόλεως – ζώνη εξοχών) έβλεπον έκπληκτοι διπλοσκοπούς, από την χαραυγήν εγκατεστημένους, εις τα τέρματα των οδών εξόδου εκ των ζωνών. Εις χωροφύλαξ και εις πολιτοφύλαξ Ισραηλίτης με το κίτρινον περιγραχιόνιον, εσταμάτων τους διερχομένους και μεταβαίνοντας εις τας εργασίας τους των διαφόρους πολίτας». Οι ζώνες που αναφέρονται παραπάνω περιελάμβαναν τους συνοικισμούς πέρα από το Βαρδάρι (Χιρς, Αγ. Παρασκευή, Στασιόν Τσίκο, Ρεζί Βαρδάρ) η πρώτη· την περιοχή μεταξύ των οδών Εγνατία, Παν. Χαλκέων, Αγ. Δημητρίου και Λαγκαδά, η δεύτερη· και αυτή που περικλείουν οι λεωφόροι Βασ. Γεωργίου και Βασ. Όλγας, καθώς και οι οδοί Ευζώνων, 25ης Μαρτίου και Παπάφη με προέκταση προς τον ισραηλιτικό συνοικισμό της Καλαμαριάς, η τελευταία. Την επόμενη ακριβώς μέρα συγκαλείται συγκέντρωση εκατοντάδων προκρίτων στα νέα γραφεία της Ισραηλιτικής Κοινότητας προς την οποία απευθύνεται ο Αλόις Μπρούννερ, ενώ μεταφράζει ο αρχιραββίνος Κόρετς. «Αυτήν την ημέραν όλοι υμείς θα έπρεπε να είσθε φυλακισμένοι εις στρατόπεδον συγκεντρώσεως ως όμηροι. Χάρις εις τον Δρα Κόρετς, όστις ηγγύηθη δια της κεφαλής του, ευρίσκεσθε ελεύθεροι. Σας εκάλεσα να μου δηλώσητε εάν είσθε διατεθειμένοι να βοηθήσετε την Κοινότητα εις την εκτέλεσιν των μέτρων τα οποία διατάσσεται να εφαρμόση, και να εγγυηθήτε την δήλωσίν σας δια της κεφαλής σας», είναι τα λόγια του αξιωματικού τωνSS. Προφανώς η ερώτηση ήταν ρητορική και «η απάντησις δεν ήτο δυνατόν παρά να ήτο καταφατική, χωρίς καμμίαν εξήγησιν ή συζήτησιν»
