Η κρίση σπαράζει την Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία και την Πορτογαλία. Ολόκληρη η Νότιος Ευρώπη είναι γονατισμένη. Ολόκληρη; Όχι ακριβώς. Κάποιοι τυχεροί σε αυτά τα κράτη, βλέπουν να πραγματοποιούνται οι ευχές τους. Ένας απ αυτούς είναι και ο... Juan Rosell, επικεφαλής του ισπανικού συνδικαλιστικού οργάνου των εργοδοτών, που χρόνια επιδιώκει την χαλάρωση του προστατευτισμού που διέπει την εργασιακή νομοθεσία. Τώρα, για πρώτη φορά, η κυβέρνηση συμφωνεί μαζί του. Και όπως λέει γεμάτος χαρά: «θα ακολουθήσουν πολλές μεταρρυθμίσεις». Η κρίση αποτελεί μεγάλη ευκαιρία για τους εργοδότες.
Οι επιχειρήσεις της Ευρώπης έχουν πλέον το πάνω χέρι. Υπό την πίεση της ύφεσης, και του χρέους, οι διάφορες κυβερνήσεις αναδιπλώνουν τα κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων, και πιέζουν προς τα κάτω τα εργατικά κόστη. Ο σκοπός είναι να μειωθούν τα έξοδα, προκειμένου να προσελκύσουν επενδύσεις.
Όπως λέει ο Απόστολος Καψάλης της ελληνικής ΓΣΕΕ. «η Ευρώπη μετατρέπεται σε παράδεισο για τους επιχειρηματίες».
Με δεδομένη την υψηλή ανεργία, και τις περικοπές που απαιτεί η ΕΕ, τα συνδικάτα βρίσκονται παντού σε υποχώρηση. Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση μείωσε δραστικά τους βασικούς μισθούς, καθώς και τα επιδόματα ανεργίας. Και όπως προβλέπει η Michala Marcussen της γαλλικής Société Générale, η συνέπεια αυτών των μέτρων θα είναι ακόμη μεγαλύτερες περικοπές μισθών.
Το ηλικιακό όριο της συνταξιοδότησης επίσης ανέβηκε, κάτι που για το κράτος σημαίνει εξοικονόμηση χρημάτων από τις συντάξεις, αλλά αυξάνει ταυτόχρονα και τον αριθμό αυτών που ψάχνουν για εργασία. Κάτι που σημαίνει ακόμη περισσότερο ανταγωνισμό μεταξύ των ανέργων.
Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, αποτελεί για ένα πείραμα στο ζήτημα των εργασιακών μεταρρυθμίσεων, λέει ο Καψάλης. «Δοκιμάζουν επάνω μας το μέγεθος των οπισθοδρομήσεων…», και τα συνδικάτα προειδοποιούν πως σύντομα το ίδιο πείραμα θα διεξαχθεί και στις υπόλοιπες χώρες.
Για παράδειγμα, τον περασμένο Φεβρουάριο η ισπανική κυβέρνηση, χωρίς να συζητήσει με τα συνδικάτα, προχώρησε σε δραματικές μεταρρυθμίσεις της εργασιακής αγοράς, με ιδιαίτερα επιθετικό τρόπο, όπως παραδέχθηκε και ο υπουργός Οικονομικών Luis de Guindos. Οι νικητές είναι οι επιχειρήσεις.
Ο οικονομολόγος Patrick Artus, της γαλλικής τράπεζας Natixis, σημειώνει πως όλα αυτά γίνονται για να αυξηθούν τα περιθώρια κέρδους των επιχειρηματιών. Ο μόνος τρόπος για να το πετύχουν είναι η μείωση του εργατικού κόστους.
Το ίδιο κύμα μεταρρυθμίσεων παρουσιάζεται και σε μεγαλύτερες χώρες, όπως η Ιταλία, όπου ο πρωθυπουργός Mario Monti σχεδιάζει ακόμη περισσότερες ακυρώσεις των κεκτημένων δικαιωμάτων των εργαζομένων. Η ιταλική κυβέρνηση προσπάθησε να ξεφορτωθεί την νομοθετημένη εργασιακή ασφάλεια το 2002, αλλά αναγκάστηκε να υποχωρήσει μετά από τις σοβαρές αντιδράσεις που προέκυψαν. Σήμερα όμως είναι μια νέα εποχή, με νέες ευκαιρίες, και ο νέος πρωθυπουργός θέλει να τις εκμεταλλευτεί. Όπως λέει ο επικεφαλής του συνδέσμου των Ιταλών βιομηχάνων Confindustria, «στα ζητήματα οικονομικής πολιτικής, ο πρωθυπουργός συντάσσεται με εμάς».
Το μοντέλο για όλους τους Ευρωπαίους πολιτικούς είναι η Γερμανία, όπου οι μηδενικές αυξήσεις αποδείχθηκαν βάλσαμο για τους εργοδότες, και όπου η κρίση έχει προ πολλού ξεπεραστεί. Στο διεθνές περιβάλλον, αν η ΕΕ θέλει να παραμείνει στο παιχνίδι της ανταγωνιστικότητας, έχοντας αντιπάλους όπως την Κίνα, και την Βραζιλία, τότε θα πρέπει να μιμηθεί την Γερμανία. Αυτό υποστήριξε πρόσφατα και η Angela Merkel.
Τα γερμανικά μεροκάματα, και η γερμανική παραγωγικότητα αποτελούν το σημείο αναφοράς για την ευρωπαϊκή ανταγωνιστικότητα. Ακόμη και για τη Γαλλία, που έχει δει το μερίδιο της στην παγκόσμια αγορά να πηγαίνει αλλού, ενώ την ίδια ώρα αυτό της Γερμανίας συνεχώς αυξάνεται.
Με βάση τα στοιχεία της Commerzbank, η γαλλική και η ιταλική παραγωγή αυτοκινήτων έπεσε σχεδόν 30%, μεταξύ 2004-2011. Την ίδια περίοδο, αυτή της Γερμανίας αυξήθηκε κατά 22%.
Όπως γίνεται όλο και πιο φανερό, οι μεταρρυθμίσεις αυτές δεν είναι κάτι πρόσκαιρο, αλλά θα μείνουν για πάντα. Οι στρατηγικές περικοπής βάζουν το ένα κράτος αντιμέτωπο με το άλλο. Χώρες με χαμηλά μεροκάματα, όπως η Κροατία, και η Τσεχία, αναγκάζονται να κάνουν την εργασιακή τους αγορά ακόμη πιο ελαστική, και να μειώσουν κι άλλο τα εργατικά τους κόστη, προκειμένου να γίνουν πιο ανταγωνιστικές.
Αυτός ο διεθνής ανταγωνισμός αποτελεί επιθυμία της ΕΕ, η οποία έχει βάλει στόχο να καταστήσει την Ευρώπη την πιο ανταγωνιστική περιοχή του πλανήτη μέχρι το 2020. «Πρέπει να σχεδιάσουμε μια ατζέντα ανάπτυξης», λέει ο πρόεδρος της Κομισιόν Jose Manuel Barroso.
Αυτή όμως η αύξηση της ανταγωνιστικότητας, μέσω της μείωσης των μισθών, προκαλεί μείωση εισοδημάτων, και συνεπώς οδηγεί σε μείωση και της κατανάλωσης. Οι ειδικοί προειδοποιούν ότι τα μέτρα αυτά θα αποδειχθούν βαρίδια για την ανάπτυξη, αλλά και για την αγορά εργασίας για πάρα πολλά χρόνια.
Το βασικό ερώτημα που τίθεται είναι αν θα συμφωνήσουν όλοι αυτοί που θίγονται. Τα συνδικάτα της Πορτογαλίας κήρυξαν γενική απεργία, και σε λίγο θα ακολουθήσουν και αυτά της Ισπανίας. Στην Ελλάδα, η ΓΣΕΕ ζητάει την αλληλεγγύη των Γερμανών, ξεκινώντας εκστρατεία με κεντρικό σύνθημα «Σήμερα ξεζουμίζουν εμάς- Αύριο θα έλθει πάλι η δική σας σειρά».
fr-online.de
S.A.
Οι επιχειρήσεις της Ευρώπης έχουν πλέον το πάνω χέρι. Υπό την πίεση της ύφεσης, και του χρέους, οι διάφορες κυβερνήσεις αναδιπλώνουν τα κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων, και πιέζουν προς τα κάτω τα εργατικά κόστη. Ο σκοπός είναι να μειωθούν τα έξοδα, προκειμένου να προσελκύσουν επενδύσεις.
Όπως λέει ο Απόστολος Καψάλης της ελληνικής ΓΣΕΕ. «η Ευρώπη μετατρέπεται σε παράδεισο για τους επιχειρηματίες».
Με δεδομένη την υψηλή ανεργία, και τις περικοπές που απαιτεί η ΕΕ, τα συνδικάτα βρίσκονται παντού σε υποχώρηση. Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση μείωσε δραστικά τους βασικούς μισθούς, καθώς και τα επιδόματα ανεργίας. Και όπως προβλέπει η Michala Marcussen της γαλλικής Société Générale, η συνέπεια αυτών των μέτρων θα είναι ακόμη μεγαλύτερες περικοπές μισθών.
Το ηλικιακό όριο της συνταξιοδότησης επίσης ανέβηκε, κάτι που για το κράτος σημαίνει εξοικονόμηση χρημάτων από τις συντάξεις, αλλά αυξάνει ταυτόχρονα και τον αριθμό αυτών που ψάχνουν για εργασία. Κάτι που σημαίνει ακόμη περισσότερο ανταγωνισμό μεταξύ των ανέργων.
Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, αποτελεί για ένα πείραμα στο ζήτημα των εργασιακών μεταρρυθμίσεων, λέει ο Καψάλης. «Δοκιμάζουν επάνω μας το μέγεθος των οπισθοδρομήσεων…», και τα συνδικάτα προειδοποιούν πως σύντομα το ίδιο πείραμα θα διεξαχθεί και στις υπόλοιπες χώρες.
Για παράδειγμα, τον περασμένο Φεβρουάριο η ισπανική κυβέρνηση, χωρίς να συζητήσει με τα συνδικάτα, προχώρησε σε δραματικές μεταρρυθμίσεις της εργασιακής αγοράς, με ιδιαίτερα επιθετικό τρόπο, όπως παραδέχθηκε και ο υπουργός Οικονομικών Luis de Guindos. Οι νικητές είναι οι επιχειρήσεις.
Ο οικονομολόγος Patrick Artus, της γαλλικής τράπεζας Natixis, σημειώνει πως όλα αυτά γίνονται για να αυξηθούν τα περιθώρια κέρδους των επιχειρηματιών. Ο μόνος τρόπος για να το πετύχουν είναι η μείωση του εργατικού κόστους.
Το ίδιο κύμα μεταρρυθμίσεων παρουσιάζεται και σε μεγαλύτερες χώρες, όπως η Ιταλία, όπου ο πρωθυπουργός Mario Monti σχεδιάζει ακόμη περισσότερες ακυρώσεις των κεκτημένων δικαιωμάτων των εργαζομένων. Η ιταλική κυβέρνηση προσπάθησε να ξεφορτωθεί την νομοθετημένη εργασιακή ασφάλεια το 2002, αλλά αναγκάστηκε να υποχωρήσει μετά από τις σοβαρές αντιδράσεις που προέκυψαν. Σήμερα όμως είναι μια νέα εποχή, με νέες ευκαιρίες, και ο νέος πρωθυπουργός θέλει να τις εκμεταλλευτεί. Όπως λέει ο επικεφαλής του συνδέσμου των Ιταλών βιομηχάνων Confindustria, «στα ζητήματα οικονομικής πολιτικής, ο πρωθυπουργός συντάσσεται με εμάς».
Το μοντέλο για όλους τους Ευρωπαίους πολιτικούς είναι η Γερμανία, όπου οι μηδενικές αυξήσεις αποδείχθηκαν βάλσαμο για τους εργοδότες, και όπου η κρίση έχει προ πολλού ξεπεραστεί. Στο διεθνές περιβάλλον, αν η ΕΕ θέλει να παραμείνει στο παιχνίδι της ανταγωνιστικότητας, έχοντας αντιπάλους όπως την Κίνα, και την Βραζιλία, τότε θα πρέπει να μιμηθεί την Γερμανία. Αυτό υποστήριξε πρόσφατα και η Angela Merkel.
Τα γερμανικά μεροκάματα, και η γερμανική παραγωγικότητα αποτελούν το σημείο αναφοράς για την ευρωπαϊκή ανταγωνιστικότητα. Ακόμη και για τη Γαλλία, που έχει δει το μερίδιο της στην παγκόσμια αγορά να πηγαίνει αλλού, ενώ την ίδια ώρα αυτό της Γερμανίας συνεχώς αυξάνεται.
Με βάση τα στοιχεία της Commerzbank, η γαλλική και η ιταλική παραγωγή αυτοκινήτων έπεσε σχεδόν 30%, μεταξύ 2004-2011. Την ίδια περίοδο, αυτή της Γερμανίας αυξήθηκε κατά 22%.
Όπως γίνεται όλο και πιο φανερό, οι μεταρρυθμίσεις αυτές δεν είναι κάτι πρόσκαιρο, αλλά θα μείνουν για πάντα. Οι στρατηγικές περικοπής βάζουν το ένα κράτος αντιμέτωπο με το άλλο. Χώρες με χαμηλά μεροκάματα, όπως η Κροατία, και η Τσεχία, αναγκάζονται να κάνουν την εργασιακή τους αγορά ακόμη πιο ελαστική, και να μειώσουν κι άλλο τα εργατικά τους κόστη, προκειμένου να γίνουν πιο ανταγωνιστικές.
Αυτός ο διεθνής ανταγωνισμός αποτελεί επιθυμία της ΕΕ, η οποία έχει βάλει στόχο να καταστήσει την Ευρώπη την πιο ανταγωνιστική περιοχή του πλανήτη μέχρι το 2020. «Πρέπει να σχεδιάσουμε μια ατζέντα ανάπτυξης», λέει ο πρόεδρος της Κομισιόν Jose Manuel Barroso.
Αυτή όμως η αύξηση της ανταγωνιστικότητας, μέσω της μείωσης των μισθών, προκαλεί μείωση εισοδημάτων, και συνεπώς οδηγεί σε μείωση και της κατανάλωσης. Οι ειδικοί προειδοποιούν ότι τα μέτρα αυτά θα αποδειχθούν βαρίδια για την ανάπτυξη, αλλά και για την αγορά εργασίας για πάρα πολλά χρόνια.
Το βασικό ερώτημα που τίθεται είναι αν θα συμφωνήσουν όλοι αυτοί που θίγονται. Τα συνδικάτα της Πορτογαλίας κήρυξαν γενική απεργία, και σε λίγο θα ακολουθήσουν και αυτά της Ισπανίας. Στην Ελλάδα, η ΓΣΕΕ ζητάει την αλληλεγγύη των Γερμανών, ξεκινώντας εκστρατεία με κεντρικό σύνθημα «Σήμερα ξεζουμίζουν εμάς- Αύριο θα έλθει πάλι η δική σας σειρά».
fr-online.de
S.A.
.jpg)
.png)
.jpeg)
.jpg)
