Ακούγοντας την Μάνδρου στο Σκάι άρχισε αμέσως να γυρνάει στην σκέψη μου το λεγόμενο «επαχθές ή επονείδιστο χρέος».
Το εισαγγελικό πόρισμα αναφέρει, ότι τουλάχιστον 50 εκ ευρώ έλαβε ο Τσοχατζόπουλος ως μίζες για εξοπλιστικά προγράμματα δις ευρώ, ενώ δεν υπολογίζεται το ποσό που ...
κόστισαν οι αγορές των πάρα πολλών κατοικιών. Φυσικά όλα αυτά μέσο offshore εταιρειών, όπου σύμφωνα με το πόρισμα ανήκουν στον Τσοχατζόπουλο.
H Ελλάδα πλήρωσε μόνο για τόκους το 2012, το ποσό των 11 δις, από το συνολικό 12,5 δις που καταγράφηκαν ως έξοδα ανέφεραν σήμερα οι ειδήσεις του Σκάι ενώ το έλλειμμα είναι στα 7,5 δις. Είναι επαχθλές τόσα χρόνια η Ελλάδα να έπρεπε να καταβάλλει σε ετήσια βάση το 13% του ΑΕΠ της σε ξένους πιστωτές. Η εκπλήρωση αυτών των απαιτήσεων με οποιοδήποτε κόστος σημαίνει την αφαίμαξη της χώρας.
Με δεδομένη τη διαφθορά του ελληνικού πολιτικού κόσμου και τη συνενοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών και εταιρειών, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι ο υπερβολικός δανεισμός της Ελλάδας υπάγεται στην κατηγορία του «ειδεχθούς χρέους»[Αλεξάντερ Ναούμ Σακ,Alexander Nahum Sack, 1927], μιας έννοιας που έχει καθιερωθεί από παλιά ως ορισμός του εθνικού χρέους που συσσωρεύτηκε από μια κυβέρνηση και χρησιμοποιήθηκε για σκοπούς που δεν ωφέλησαν το έθνος, αλλά τις τσέπες των πολιτικών.
Υπενθυμίζω ότι για το «επαχθές χρέος» αναφέρονται τόσο ο Μανωλόπουλος αλλά και ο Μαριάς στα βιβλία τους. Τρεις είναι για τον Σακ, οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία «επονείδιστου χρέους»:
Ο δανεισμός να έγινε με ανήθικο και παράνομο τρόπο, χωρίς τη συγκατάθεση των πολιτών, στη βάση μιας λεόντειας σύμβασης.
Τα δάνεια να μη χρησιμοποιήθηκαν προς το συμφέρον του λαού και της χώρας, αλλά αντίθετα να σπαταλήθηκαν σε δραστηριότητες που δεν ωφέλησαν το έθνος.
Ο πιστωτής να ήταν ενήμερος γι’ αυτή την κατάσταση και, παρά ταύτα, να προχώρησε στο δανεισμό.
Για να μη χρησιμοποιήσουν κάποιες χώρες αυτή την ιδέα καιροσκοπικά, ο Σακ πρότεινε τα ακόλουθα:
Η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να αποδείξει και ένα διεθνές δικαστήριο θα πρέπει να διαπιστώσει ότι:
Οι ανάγκες που επικαλέστηκε η προηγούμενη κυβέρνηση για τη σύναψη του συγκεκριμένου δανείου ήταν ειδεχθείς και έρχονταν σε σαφή αντίθεση με τα συμφέροντα του λαού του συνόλου ή τμήματος της πολιτείας,
Οι πιστωτές κατά τη στιγμή της εκταμίευσης του δανείου γνώριζαν τους ειδεχθείς του σκοπούς.
Μόλις επιβεβαιωθούν τα ανωτέρω δύο σημεία, οι πιστωτές θα πρέπει να αποδείξουν ότι τα χρήματα αυτού του δανείου δεν χρησιμοποιήθηκαν για ειδεχθείς σκοπούς -βλαβερούς για το σύνολο του λαού ή τμήματος της πολιτείας-, αλλά για γενικούς ή ειδικούς σκοπούς του κράτους που δεν έχουν ειδεχθή χαρακτήρα.
Και δεν είναι μόνο τα εξοπλιστικά, αλλά η Siemens, η Υγεία, οι εθνικοί οδοί κλπ.
Νομίζω πλέον, ότι επιβάλλεται ως πολίτες να απαιτήσουμε από τον όποιο πολιτικό κόσμο ή κόμματα έμμειναν έξω από το φαγοπότι, να διενεργήσουν αμέσως «λογιστικό έλεγχο» του χρέους, ώστε επιτέλους να δούμε τι δανειστήκαμε και που πήγαν αυτά τα δάνεια.
