αν δεν μεταφέρει, κατόπιν υποδείξεως του εντολέως όσα ο τελευταίος δεν θέλει να πει ο ίδιος, οπωσδήποτε απηχεί επακριβώς τις απόψεις του Αλέξη και την πολιτική του στρατηγική.
Το σημερινό του σημείωμα, από την πρώτη σελίδα του κομματικού δελτίου της «ΑΥΓΗΣ», αποφαίνεται ότι η πατρίδα μας (γνωρίζετε τη λέξη σύντροφε;) «έχει υποστεί τραύματα τα οποία δεν μπορούν να γιατρευτούν». Και συνεχίζει: «Ο ένας εκ των τριών κυβερνητικών εταίρων διαλύεται στην κυριολεξία και ο άλλος ετοιμάζεται να πληρώσει (ακριβά ελπίζουμε) το τίμημα της μνημονιακής προσήλωσης».
Απαριθμεί πολλά «έχασε» γιά την κυβέρνηση (π.χ. την «πολιτική δίωξη του Κώστα Βαξεβάνη», τη «μάχη του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας» κ.ο.κ. ) και αναφωνεί: «Ας πούμε ρητά και κατηγορηματικά, ότι η μόνη πιθανότητα να αποτρέψουμε και την κοινωνική κασταστροφή και την τραπεζική κρίση είναι να μπλοκαριστεί αυτό το πρόγραμμα από τη λαϊκή παρέμβαση και τη δράση του ΣΥΡΙΖΑ».
Βεβαίως, πώς αλλιώς, κραυγάζει: «Σύντομα θα κληθούμε και εμείς, μαζί με τους πολιτικούς και κοινωνικούς μας συμμάχους (δηλαδή ποιούς;...) να αποτρέψουμε την καταστροφή, να ξαναχτίσουμε την Ελλάδα και να συμβάλουμε τα μέγιστα στο σταμάτημα του Μερκελικού κατήφορου της Ευρώπης». Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν δηλώνει ότι παραιτείται από το «περιβόητο μπόνους» των 50 εδρών υπέρ του πρώτου κόμματος, βάσει του εκλογικού νόμου Παυλόπουλου!
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ:
1. Ο άνθρωπος, άν δεν σκέπτεται ως εάν να βλέπει το μπόι του στο ηλιοβασίλεμά ή δεν πολυσκέπτεται (αυτολογοκριμένη διατύπωση), τότε δεν ξέρει καν να διαβάζει τα πράγματα. Θα αναστήσει έναν πολυτραυματία με ανίατες ασθένειες, του οποίου ο θάνατος είναι αναπότρεπτος. Μας τάζει «Δευτέρα Παρουσία» αριστερός άνθρωπος; Ολίγη σοβαρότης ίσως;...
2. Πώς και πού στηρίζει την «ευρωπαϊκή διάσταση» τυχόν-και φευ...-εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ κατά του Μερκελισμού; Νομίζει ότι η Ευρώπη των 27 (μείον η Ελλάς την οποία θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια εκτός ευρώ ή και ΕΕ, αν γίνουν κυβέρνηση) κρέμεται από τους @ρχεις του ΣΥΡΙΖΑ; Ας μαζευθεί λίγο ή ας τον μαζέψουν κάποιοι, ακόμη και το αφεντικό του-στενός του φίλος, ο Αλέξης.
3. Οι διατυπώσεις που χρησιμοποιεί εναντίον των κομμάτων του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜ.ΑΡ. στερούνται της ελάχιστης πολιτικής ευγένειας. Επιχειρήματα ναι, ακόμη και τα πιό σκληρά, εις την πολιτική αντιπαράθεση, αλλά όχι «επιχειρήματα» όπως αυτά τα οποία μαρτυρούν χαιρεκακία και μόνον, δηλαδή ταπεινά κίνητρα. Με τέτοια ταπεινά (και όχι μόνον...) κίνητρα νομίζει ότι ενισχύει το προφίλ του αφεντικού του, ως επίδοξου πρωθυπουργού;
4. Το ανάθεμα του γιά το «περιβόητο μπόνους» (bonus ή πλεονέκτημα, έπρεπε να γράψει) είναι προδήλως υποκριτικό, διότι και οι επόμενες γενικές εκλογές, οψέποτε διεξαχθούν, θα γίνουν με τον εκλογικό νόμο των +50 εδρών υπέρ του πρώτου κόμματος. Αλλά και με αυτές, δεν φαντάζομαι ότι οι Έλληνες πολίτες θα προικίσουν το ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ με 151 έδρες. Ας μην αυταπαντώνται ο Παππάς, οι όποιοι Παππάδες και ΣΥΡΙΖΑίοι γενικώς.
ΕΠΙΜΥΘΙΟΝ:
Ως γνώριμος του πατρός του Στέλιου Παππά, από την εποχή που είμασταν στο ΚΚΕ εσωτ, δηλαδή σε παράλληλες ηλικίες και κοινές-τότε-ιδεολογικές αναφορές, εκφράζω τη λύπη μου, διότι νέοι άνθρωποι σκέπτονται με τόση αμετροέπεια, έπαρση και φανατισμό, προαλειφόμενοι –δυστυχώς- να αποτελέσουν την επόμενη «πολιτική μαγιά» αυτού του δύσμοιρου τόπου. Τέτοιες «ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ», όπως η σημερινή με το κείμενου του Νίκου Παππά απογοητεύουν τα μέγιστα, καθ’ ο μέτρο μάλιστα scripta manent.
Κρίμα, παλιέ μου γνώριμε...
Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης
