Αστικό ελαιομάζωμα

Γράφει ο Γιάννης Θ. Κεσσόπουλος

Την Κυριακή μαζέψαμε τις ελιές από το δέντρο που βρίσκεται μπροστά στο σπίτι μας, στην Πυλαία. Είναι μια ελιά που...

ο κορμός της προδίδει ότι αυτό το δέντρο τα ‘χει δει όλα: ανένδοτο, Ιουλιανά, δικτατορία, μεταπολίτευση, Αντρέα, Σημίτη, Ολυμπιακούς, παρακμή, ξεχείλωμα, μνημόνια…

Την είχε φυτέψει ο παππούς της Σμαρώς, τότε που “μοίραζαν” οικόπεδα στους πρόσφυγες. Με ελιές καθόριζαν τα όριά τους. Της ιδιοκτησίας τους δηλαδή. Κι έτσι μας μείναν τώρα οι ελιές, δέντρα που κοσμούν τους δρόμους της περιοχής. Χρόνια τώρα φτιάχνουν καρπούς, αν και κανείς μας σχεδόν δεν της έδινε σημασία. Μόνο ένας κυριούλης περνά κάθε χρόνο τέτοια εποχή, χτυπά κουδούνι, ζητά άδεια και μαζεύει τις ελιές της περιοχής. Έχει τον ελαιώνα του μέσα στην πόλη!

Την ελιά, λέει, αν τον κλαδέψεις κι αν την ποτίσεις, αν τη φροντίσεις δηλαδή σου ανταποδίδει με πλούσια σοδειά. Αυτή είναι η σχέση της με τον άνθρωπο. Ζωντανή. Και αμφίδρομη. όπως κάθε σχέση.

Φέτος, που προβλέπεται εκτός από το “Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία” να γίνει επίκαιρο και το “Ψωμί – ελιά -και Κώτσο βασιλιά”, σκεφτήκαμε ότι πρέπει να λειτουργήσουμε σαν το μέρμηγκα. Είναι κρίμα η φύση να μας κερνά καρπούς κι εμείς να τους “φτύνουμε”, να είμαστε ακατάδεκτοι. Αποφασίσαμε, λοιπόν, να μαζέψουμε τις ελιές. Βάλαμε φάρμακο για το δάκο τέλη Ιουλίου και τώρα προχωρήσαμε σε… “αστικό ελαιομάζωμα”. Πέντε ώρες το δέντρο κι άλλες τόσες το ξεδιάλεγμα.

Άλλη λογική. Αγρότες στην πόλη. Αγκαλιά με τη φύση. Why not?

thinkfree