Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Οταν ο Ανταμ Σμιθ χρησιμοποίησε μεταφορικά την έννοια “Αόρατος Χείρ” για να περιγράψει την αρχή της “πεφωτισμένης ιδιοτέλειας” δηλαδή του “προσωπικού οφέλους”, που ανεπαίσθητα λειτουργεί προς όφελος της κοινωνίας, η ...
γνωστή ρήση του Πλάτωνος «το κοινό συμφέρον συνδέει την κοινωνία ενώ το ίδιο συμφέρον την διασπά», πέρασε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ως μια αρχή που οδηγεί στον κομμουνισμό ή στον απολυταρχισμό.
Σήμερα, με όλα αυτά που βιώνουμε, διαπιστώνουμε ότι και οι δυο τους είχαν δίκιο, μόνο που ο πρώτος μιλούσε για «μια κοινωνία ιδανικών-ενάρετων ανθρώπων», που θα υπάρξει μόνο στον πιθανό Παράδεισο, ενώ ο δεύτερος μιλούσε για «μια κοινωνία ατελών ανθρώπων», όπως είναι όλες οι επίγειες κοινωνίες.
Σήμερα, ζούμε στην εποχή της κυριαρχίας του λεγόμενου νεοφιλελευθερισμού και ο μεν πρώτος έχει θεοποιηθεί ο δε δεύτερος, ο οποίος είπε την αλήθεια, έχει δαιμονοποιηθεί ως «πνευματικός πατέρας όλων των αυταρχικών καθεστώτων» (θέση του φιλοσόφου Καρλ Πόπερ).
Η περίπτωση του Πλάτωνος θυμίζει την περίπτωση του Μακιαβέλι, ο οποίος, παρότι επανειλημμένως είχε πει «εγώ δεν περιέγραψα την κοινωνία και τους ανθρώπους όπως θα ήθελα να είναι αλλά όπως πραγματικά είναι», δαιμονοποιήθηκε από εκείνους, οι οποίοι στην πραγματική τους ζωή, για να έχουν το μονοπώλιο της ανταγωνιστικότητας έναντι των αφελών-ενάρετων, είναι όπως ακριβώς τους περιέγραψε ο Μακιαβέλι.
Όταν πριν μερικά χρόνια, ο πρώην Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είχε πει το γνωστό ανέκδοτο με την «κατσίκα του γείτονα», θέλοντας να καυτηριάσει το φθόνο του μέσου Ελληνα για τον πλούσιο γείτονα, το σύνθημα «επειδή δεν έχω εγώ κατσίκα, να ψοφήσει και του γείτονα», έγινε το σλόγκαν ακόμη και εκείνων των «λαμογίων», πολιτικών και μεγαλοδημοσιογράφων, που απέκτησαν τον πλούτο τους με τη γνωστή μέθοδο του «κατσικοκλέφτη».
Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, οι διεφθαρμένοι και καλοπληρωμένοι πολιτικοί και μεγαλοδημοσιογράφοι, που σώρευσαν ίδιο πλούτο δίχως να παράγουν κοινωνικό πλούτο, προκειμένου να πείσουν τους Ελληνες εργαζόμενους να συναινέσουν συλλογικά στην μείωση των μισθών τους, ανακαλύπτουν καθημερινά στελέχη καλοπληρωμένων κλάδων, προωθώντας το σλόγκαν «αφού εγώ παίρνω λιγότερα να παίρνουν και οι άλλοι ακόμα πιο λιγότερα μέχρι να ψοφήσουν ή να ψοφήσουμε όλοι μαζί με διαρκή μείωση μισθών και συντάξεων». Με λίγα λόγια «να μην ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα αλλά ο ίδιος ο γείτονας».
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η κρίση αξιών και θεσμών έχει αγκαλιάσει το σύνολο της κοινωνίας μας και ότι διαλύει την κοινωνία λειτουργεί εναντίον των ίδιων των αξιών και των θεσμών της.
Οι κύριοι αυτοί, διεφθαρμένοι πολιτικοί και μεγαλοδημοσιογράφοι, αντικρούοντας κάθε Αρχή Αριστοτελικής Λογικής, εκμηδένισαν ακόμη και τις βασικές αρχές της, την Αρχή της Ταυτότητας και την Αρχή της Αντίφασης, εφαρμόζοντάς τες κατά το πώς τους συμφέρει, διαλύοντας την κοινωνική συνοχή, τη βασική προϋπόθεση ανάπτυξης μιας κοινωνίας.
Σε λίγο καιρό θα μας πείσουν, πως στη σύγχρονη Ελλάδα, «καλύτερα είναι να είσαι κατσίκα παρά εργαζόμενος ή συνταξιούχος».
