γράφει ο Παναγιώτης Τσαραμπουλίδης
Είναι πλέον απαραίτητο να μιλήσουμε ακόμη μία φορά για τις αιτίες και τους υπευθύνους της κατάστασης που έχει δημιουργηθεί με τους εργαζόμενους στις εργολαβίες του ΑΠΘ.
Με ευθύνη τόσο των Υπουργείων όσο και του ΑΠΘ, αλλά και..
των εταιριών που έχουν αναλάβει τις εργολαβίες, οι εργαζόμενοι στο Πανεπιστήμιο βρίσκονται εδώ και πολύ καιρό όμηροι, ανάμεσα στις μυλόπετρες του Υπουργείου, του ΑΠΘ και των εταιριών.
των εταιριών που έχουν αναλάβει τις εργολαβίες, οι εργαζόμενοι στο Πανεπιστήμιο βρίσκονται εδώ και πολύ καιρό όμηροι, ανάμεσα στις μυλόπετρες του Υπουργείου, του ΑΠΘ και των εταιριών.
Είναι δεδομένο ότι το μεν Υπουργείο μείωσε την επιχορήγηση του ΑΠΘ, το δε Πανεπιστήμιο παρόλο που γνώριζε πολύ καλά τη μείωση δεν προέβλεψε και δεν έκανε τις αναγκαίες ενέργειες για να εξασφαλίσει την ομαλή και εμπρόθεσμη πληρωμή των μισθών, αλλά και τις θέσεις εργασίας, παρόλο που επανειλημμένα υποσχόταν το αντίθετο και μάλιστα διαμόρφωνε προτάσεις για την επίλυση των προβλημάτων, τις οποίες όμως ποτέ δεν υποστήριξε σοβαρά και τεκμηριωμένα.
Αξίζει να αναφερθεί ότι παρότι το ΑΠΘ γνώριζε πολύ καλά ότι με τις περικοπές στον προϋπολογισμό του Ιδρύματος, δεν θα ήταν δυνατή η κάλυψη των δαπανών για τη μισθοδοσία των εργαζομένων στις εργολαβίες του ΑΠΘ κι αυτό το ήξερε ή έπρεπε να το ξέρει ήδη από τις αρχές του 2012, αφενός μεν δεν έκανε τις αναγκαίες ενέργειες για να διασφαλίσει τους εργαζόμενους, αφετέρου δε προέβη σε μη αναγκαίες δαπάνες η πραγματοποίηση των οποίων ήταν βέβαιο ότι θα οξύνει τα οικονομικά προβλήματα του Ιδρύματος και θα οδηγήσει με μαθηματική βεβαιότητα στην αδυναμία πληρωμών προς τους εργαζόμενους στις εργολαβίες.
Δυστυχώς το αυτονόητο και αυταπόδεικτο που γνώριζαν ήδη όλοι οι εργαζόμενοι αποτελούσε μάλλον μη εφικτό στόχο για τους υπευθύνους του Ιδρύματος, που τώρα όψιμα και πολλούς μήνες μετά εμφανίζονται ως τιμητές και δήθεν «υπερασπιστές» των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Το ΕΚΘ έκρουσε επανειλημμένα τον «κώδωνα του κινδύνου» και στα πλαίσια του θεσμικού του ρόλου συντάχθηκε με τα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων, προβλέποντας την πορεία που θα είχε η κατάσταση αυτή και δυστυχώς οι εξελίξεις επιβεβαίωσαν τις προβλέψεις και τους φόβους μας.
Δεν υπάρχει δικαιολογία για τη δεδομένη αδυναμία και άρνηση πληρωμής των αποδοχών των εργαζομένων, αλλά και για την εκρηκτική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί σε βάρος των εργαζομένων, οι οποίοι είναι τελικά οι μόνοι που πληρώνουν τη νύφη, δηλαδή
- ούτε για το ΑΠΘ ( που παρότι γνώριζε πολύ καλά ότι η τακτική επιχορήγηση δεν επαρκεί για την κάλυψη των ανελαστικών δαπανών του, δαπάνησε μεγάλα χρηματικά ποσά για μη αναγκαίες δαπάνες οι οποίες στέρησαν σημαντικούς πόρους για το ΑΠΘ που θα μπορούσαν να καλύψουν τη μισθοδοσία των εργαζομένων),
- ούτε για το Υπουργείο (που μείωσε στο μισό περίπου την τακτική επιχορήγηση του Ιδρύματος χωρίς να μεριμνήσει για τους εργαζόμενους),
- ούτε για τις εταιρίες (που φυσικά ποτέ δεν μοιράστηκαν με τους εργαζόμενους τα κέρδη τους και συνεπώς δεν έχουν κανένα δικαίωμα -όπως προβλέπεται και από τη σύμβαση που έχουν υπογράψει - να συνδέουν τη μη πληρωμή τους από το ΑΠΘ με την άρνηση καταβολής των δεδουλευμένων αποδοχών των εργαζομένων).
Πρέπει να τονίσουμε ακόμη ότι :
- οι εργαζόμενοι ενώ αρχικά χρησιμοποιήθηκαν απ’ όλους τους εμπλεκόμενους ως μέσο άσκησης πίεσης του ενός προς τον άλλον, τελικά εγκαταλείφθηκαν απλήρωτοι και παρόλα αυτά είχαν και την απαίτηση να μην αντιδράσουν και να αποδεχθούν στωικά τη μοίρα που προδιέγραψαν γι’ αυτούς.
- Το ΑΠΘ και το Υπουργείο, παρότι είχαν και τον τρόπο και το χρόνο να βρουν λύσεις στα προβλήματα, είτε αρνήθηκαν να διατυπώσουν ολοκληρωμένη πρόταση για την επίλυση των προβλημάτων, είτε καθυστέρησαν συστηματικά να προβούν στις αναγκαίες ενέργειες για την εξασφάλιση των νομίμων δικαιωμάτων των εργαζομένων, είτε αδιαφόρησαν πλήρως για ένα πρόβλημα που τους ήταν γνωστό και θα έπρεπε να έχουν επεξεργασθεί τρόπους αντιμετώπισής του.
- Το ΑΠΘ όσο είχε την ελπίδα ότι χρησιμοποιώντας τους εργαζόμενους ως μοχλό πίεσης θα μπορούσε να επιτύχει το σκοπό του συντάσσονταν με τους εργαζόμενους και έβρισκε δίκαια τα αιτήματά τους, ενώ όταν αντιλήφθηκε πως η πίεση δεν έχει αποτέλεσμα, στράφηκε κατά των εργαζομένων, εκτοξεύοντας εμμέσως πλην σαφώς απειλές εναντίον τους
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά φτάσαμε στο σημερινό αδιέξοδο, όπου όλοι μαζί :
- προσπαθούν να αποσείσουν τις ευθύνες από τους δικούς τους ώμους,
- αδίστακτα εφαρμόζουν εκβιαστικά διλήμματα σε βάρος των εργαζομένων (μειώσεις μισθών, απολύσεις κ.λ.π.)
- προχωρούν σε απολύσεις ανθρώπων που εργάζονται στο Πανεπιστήμιο εδώ και 20 -25 χρόνια
- προσπαθούν να εμφανίσουν συλλήβδην όλους τους εργαζόμενους ως ανίκανους, με αποκορύφωμα τη γνωστή λασπολογική και συκοφαντική ανακοίνωση της αντιπρυτάνεως κ. Λιάλιου, («το ΑΠΘ χρησιμοποιήθηκε ως χωματερή των ανικάνων») και είδε το φως της δημοσιότητας, για την οποία εντελώς συμπτωματικά το ΑΠΘ που δήθεν «ενδιαφέρεται» για τους εργαζόμενους, δεν μπήκε στον κόπο ούτε να τη σχολιάσει, όταν μάλιστα είχε το δικαίωμα επιλογής των εργαζομένων, δικαίωμα που το εκμεταλλεύθηκαν δεόντως.
Κι όλα αυτά γίνονται από ανθρώπους του ΑΠΘ, κατά τα λοιπά προοδευτικούς, που είναι αντίθετοι με τα «μνημόνια», αλλά στην πράξη τα εφαρμόζουν στην πιο άγρια μορφή τους. Παράλληλα, εντύπωση μας προκαλεί η στάση του ΣΥΡΙΖΑ που αφήνοντας στο απυρόβλητο τους αληθινούς υπαίτιους του προβλήματος, βιάστηκε να με καταγγείλει ως πρόεδρο του ΕΚΘ, κατηγορώντας με ότι δήθεν αφήνω στο απυρόβλητο τη μνημονιακή πολιτική, ότι δήθεν βάλλω κατά του δημόσιου χαρακτήρα του ΑΠΘ και ότι δήθεν στράφηκα κατά της Πρυτανείας του ΑΠΘ με σωρεία ψευδών δηλώσεων.
Καλό θα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ πριν εκδώσει ανακοινώσεις να ρωτήσει την βουλευτή του και μέλος της Διοίκησης του ΕΚΘ Δέσποινα Χαραλαμπίδου, η οποία στην πρόσφατη συνέντευξη Τύπου του ΕΚΘ επιβεβαίωσε τις δηλώσεις μου παρουσία των δημοσιογράφων.
Πρέπει και ο ΣΥΡΙΖΑ να μάθει αυτό που όλοι οι υπόλοιποι γνωρίζουν ότι δηλαδή όλες οι προτάσεις που διαμόρφωσε το ΕΚΘ, έχουν ακριβώς τον αντίθετο σκοπό, δηλαδή τη διατήρηση και ενίσχυση του δημόσιου χαρακτήρα του Πανεπιστημίου και ταυτόχρονα τη διασφάλιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων όχι μόνο στην εργασία, αλλά και στους μισθούς τους, χωρίς εφαρμογή των μνημονιακών νόμων.
Η διοίκηση του ΑΠΘ σήμερα, αδυνατεί να διαχειριστεί την κατάσταση, αρνείται τον διάλογο με τους εργαζόμενους και καλεί για βοήθεια από «έξω». Ζητά δηλαδή, με επιστολή της προς τον εισαγγελέα να παρέμβει για να σταματήσουν οι αγώνες των εργαζομένων και να «απελευθερωθεί με τη μεγαλύτερη δυνατή στοργή» το κτίριο διοίκησης του Πανεπιστημίου με τα ΜΑΤ.
Ενδεικτικό του τρόπου διαχείρισης της κατάστασης από μέρους της Πρυτανείας αποτελεί και η πρόταση-εμπαιγμός- προς τους απλήρωτους εργαζόμενους, με την οποία τους ζητά να επιστρέψουν στην εργασία τους και να καταθέσουν αγωγές κατά του Πανεπιστημίου προκειμένου να μπορέσει να πάρει χρήματα από άλλον κωδικό του προϋπολογισμού για να τους καταβάλει τα δεδουλευμένα από τον Σεπτέμβριο έως το τέλος του χρόνου.
Και μπορεί η διοίκηση του ΑΠΘ να αλλάζει εύκολα στάση, η πάγια απαίτηση των εργαζομένων, του σωματείου και του ΕΚΘ είναι να τηρηθούν τα υπεσχημένα, να αναλάβουν ο καθένας τις ευθύνες του, να διασφαλιστεί η ομαλή μισθοδοσία των εργαζομένων, να εξασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας και η συνέχιση της απασχόλησης όλων των εργαζομένων με αξιοπρεπείς μισθούς, που να τους δίνουν τη δυνατότητα να ζήσουν τις οικογένειές τους.
Τέλος, κανένας δεν μπορεί να δικαιολογήσει (έστω και να κατανοήσει) για ποιο λόγο είναι απαραίτητη η ύπαρξη «εργολάβων», όταν αυτονόητο είναι πως η ίδια δουλειά μπορεί να γίνει χωρίς τη μεσολάβησή τους (που θεωρείται τυπική) και με ταυτόχρονη σημαντική μείωση του κόστους για το Πανεπιστήμιο, το οποίο ούτως ή άλλως είναι ο πραγματικός εργοδότης κι αυτό καθορίζει κυριαρχικά όλα τα ζητήματα σχετικά με την επιλογή και παροχή της εργασίας των εργαζομένων.
Μέχρι τώρα συνειδητά δεν πήρα θέση στις γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων που παραβρέθηκα, παρά και την προτροπή τους για το αντίθετο. Σε όλη αυτή τη διαδικασία έμεινα σταθερός στη θέση μου, για πλήρη ενημέρωση όλων τους για όλα τα ζητήματα που τους αφορούν, με την υποστήριξη του νομικού συμβούλου του ΕΚΘ και σεβάστηκα τις αποφάσεις τους ως όφειλα –που πάρθηκαν με συντριπτική πλειοψηφία- για συνέχιση του αγώνα τους.
*Δεν υπογράφω ως Πρόεδρος του Ε.Κ.Θ. διότι η νέα Διοίκηση θα έλθει σε σώμα την Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012, στις 11π.μ.
