Του Μάρκη Μπόλαρη,
Βουλευτή ΠΑΣΟΚ Σερρών
Η μαζική εκτόπιση και η φυσική εξόντωση των Ελλήνων του Πόντου ήταν ένα οργανωμένο σχέδιο που εκτελέστηκε τμηματικά από το 1908 και ολοκληρώθηκε με τον πλέον ειδεχθή τρόπο από το..
Κεμαλικό καθεστώς το 1924. Η έκταση και η αγριότητα των εκτελέσεων, και προ πάντων ο συστηματικός τους χαρακτήρας, χαρακτηρίζουν τις πράξεις αυτές ως γενοκτονία.
Ο Ελληνισμός του Πόντου δραστηριοποιήθηκε σε μια περιοχή όπου συναντήθηκαν γόνιμα ο μύθος και η ιστορία και μετέβαλλαν ριζικά τη μοίρα μιας κλειστής θάλασσας από αφιλόξενη σε χώρο συνοικείωσης διαφορετικών πολιτισμών. Οι Έλληνες του Πόντου διέπρεψαν στο εμπόριο, στην πρωτογενή παραγωγή και προ πάντων στα γράμματα δημιουργώντας πρότυπα εκπαιδευτικά ιδρύματα, όπως το Φροντιστήριο της Τραπεζούντας, αλλά και μεγαλοπρεπή θρησκευτικά μνημεία. Η γλώσσα τους διέσωσε με τον πιο αυθεντικό τρόπο τη συνεχή μαρτυρία του ελληνικού πολιτισμού στην περιοχή. Αυτή η ανθηρή πολιτιστική παρουσία που επέδρασε καταλυτικά στις κρατικές οντότητες που εμφανίστηκαν στη συνέχεια στην περιοχή είναι τεκμήριο της δημιουργικής συνεισφοράς των Ποντίων.
Δυστυχώς 90 χρόνια σχεδόν μετά οι υπεύθυνοι της γενοκτονίας που αποτελεί στίγμα στη συνείδηση του πολιτισμένου κόσμου αποφεύγουν προκλητικά να αναλάβουν τις ιστορικές τους ευθύνες. Η άρνηση αυτή εκ μέρους της Τουρκίας σημαίνει ότι δεν επιθυμούν να αποκηρύξουν πράξεις που συνιστούν όνειδος για τη νεότερη ιστορία. Παράλληλα προωθούν συστηματικά την απόκρυψη των γεγονότων αυτών για να μην υπάρχουν στην ιστορική μνήμη των νεότερων γενιών. Η λήθη συνιστά όμως άμεση προσβολή στην αλήθεια, ενώ αντιθέτως η αναγνώριση είναι στο επίκεντρο της ιστορικής μνήμης, μια πράξη έμπρακτης μεταμέλειας.
Η ιστορική μαρτυρία της αδιάλειπτης παρουσίας των Ελλήνων στην περιοχή του Ευξείνου Πόντου, η γόνιμη συνεισφορά τους στην οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξή της, μας παρακινεί να προσλάβουμε σήμερα το παρελθόν μέσα από την επανοικειοποίηση του, όπως υποδείκνυε μια μεγάλη μορφή του αιώνα μας, ο Γάλλος φιλόσοφος Paul Ricoeur. Για να αντλήσουμε νοήματα βίου και κοινωνικής οργάνωσης, «για να λογαριάσουμε πώς προχωρούμε», όπως υπαγόρευε και ο ποιητής.
