Της στράτας και της τάβλας

Θεσσαλονίκη, 2013.

Δεδομένο 1

Όσο και να μην το θέλουμε, εξακολουθούμε να είμαστε η φραπεδούπολη. 

Της Κατερίνας Νικολάου

Όπως παλιότερα στα καφενεία έτσι και σήμερα στα τραπεζάκια των καφέ σχολιάζεται η καθημερινότητα, η πολιτική, το ποδόσφαιρο, τα γκομενικά. Γιατί όπως λέει και μια ατάκα σε μια ελληνική ταινία "Πίνεις αλκοόλ για να ξεχάσεις και καφέ για να θυμηθείς".

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο κάθε άνθρωπος σε αυτή την πόλη που έχει περάσει ένα σεβαστό χρόνο σε καφέ, να θεωρεί πως μπορεί και αυτός να ανοίξει ένα. Καλώς ή κακώς.

Δεδομένο 2

Στην πόλη επικρατεί ένας ακήρυχτος πόλεμος μεταξύ πεζών και της πόλης της ίδιας. Όποιος προσπαθήσει να περπατήσει από Τούμπα μέχρι κέντρο θα καταλάβει. Αυτοκίνητα, είσοδοι συνεργείων, κάδοι, περίπτερα, ποδήλατα όλα κόβουν τον δρόμο στον πεζό και αν έχει την ατυχία να είναι σε καρότσι ή να μεταφέρει καρότσι τότε ο δείκτης δυσκολίας προσεγγίζει αυτόν της αναρρίχησης του Τείχους στο Game of Thrones. 

Τα καφέ ήρθαν να συμμετάσχουν και αυτά στον πόλεμο αυτό και φυσικά όχι στο πλευρό των πεζών.
Όποιος έχει προσπαθήσει να περπατήσει στην Λεωφόρο Νίκης καταλαβαίνει. Τραπεζάκια, ομπρέλες, σόμπες, αυτοσχέδιοι μπουφέδες κλείνουν τον δρόμο στους επίδοξους περιπατητές που θα πρέπει όσο το δυνατόν συντομότερο να βρουν μια διάβαση και να περάσουν από την πλευρά της παραλίας, όπου αν δε τους ρίξει στη θάλασσα κάποιο ποδήλατο, αν δεν σκουντουφλήσουν πάνω στην πραμάτεια κάποιου παράνομου, πλανόδιου πωλητή ή δεν πεθάνουν από την μπόχα του Θερμαϊκού, θα απολαύσουν έναν όμορφο περίπατο.

Το ακόμα καλύτερο είναι στους πεζοδρόμους. Εκεί οι καταστηματάρχες είναι υποχρεωμένοι να αφήνουν χώρο ελεύθερο τόσο ώστε να χωράει ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΟ ΟΧΗΜΑ. Εντάξει γελάστε ελεύθερα. Εδώ ένα παιδί με καρότσι δεν μπορείς να περάσεις, πόσο μάλλον πυροσβεστικό όχημα. 

Η προηγούμενη Δημοτική Αρχή με εξοντωτικά πρόστιμα προσπαθούσε να επιβάλει την νομιμότητα, όχι πάντοτε επιτυχημένα και σίγουρα αυτό δεν ήταν λύση και πάλι υπήρχαν εκείνοι που παρανομούσαν. Πέρσι τέτοια εποχή είδαμε δημοτικούς υπαλλήλους να κατάσχουν τραπεζοκαθίσματα από τα μπαρ της Συγγρού και της Βαλαωρίτου την στιγμή που κάποια συγκεκριμένα μαγαζιά (ξέρετε ποια εννοώ) έχουν ξεπεράσει κάθε όριο, βάζοντας μάλιστα νάιλον γύρω από την είσοδο του καταστήματος κόβοντας καθολικά την πρόσβαση στο πεζοδρόμιο στους πεζούς.

Δεν ξέρω αν ευθύνεται η δημοτική αρχή ή η απαίσια νοοτροπία του Έλληνα "εγώ θα κάνω ό,τι μου γουστάρει και δεν .... ο νόμος". Το σίγουρο είναι πως ο νόμος πρέπει να υπάρχει και να είναι ένας για όλους και όχι να γίνεται λάστιχο χάριν δημοσίων σχέσεων.