Γράφει ο Αλέξανδρος ΠιστοφίδηςΌταν παιδιά ακόμα, πρωτοακούσαμε ή πρωτοδιαβάσαμε για τις ανθρωποθυσίες πρωτόγονων κοινωνιών και μάλιστα μικρών παιδιών νιώσαμε ένα ρίγος και παράλληλα μια ανακούφιση γιατί όλα αυτά
συνέβαιναν πριν χιλιάδες χρόνια.
Πιστεύαμε, γιατί έτσι μας μάθανε, ότι αυτά συνέβαιναν εκείνους τους παλιούς και σκοτεινούς καιρούς, για να εξευμενίσουν οι πρωτόγονοι τους θεούς τους, αφού ήταν σίγουροι, ότι οι επιδημίες και οι φυσικές καταστροφές οφειλόταν στην οργή τους.
Όταν έφηβοι πια, βλέπαμε στον κινηματογράφο νέους και νέες, υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών, να βαδίζουν σαν ζόμπι στο βωμό των θυσιών, πόσοι από ‘μάς δε φαντάστηκαν στο κρεβάτι, λίγο πριν τον ύπνο, τον εαυτό τους να επεμβαίνει σαν το Θησέα και να σώζει τα υποψήφια θύματα απ’ το φρικτό θάνατο.
Ο μοναδικός σκοπός των ανθρωποθυσιών, μας λένε οι επιστήμονες, ήταν η σωτηρία και η ευημερία των πολλών. Αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα, δεν απαιτείται ιδιαίτερη σκέψη για να διαπιστώσει κανείς ότι οι ανθρωποθυσίες, όχι μόνο δε σταμάτησαν ποτέ, αλλά ότι εξελίχθηκαν και καθιερώθηκαν όπως αρμόζει σε έναν οποιονδήποτε σύγχρονο δημοκρατικό θεσμό, αποδεκτό από την πλειοψηφία.
Ο θεσμός των ανθρωποθυσιών στο όνομα της συλλογικής ευημερίας και σωτηρίας, δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει. Όπως είχε γράψει και ο Θουκυδίδης στην εισαγωγή του Πελοποννησιακού Πολέμου(γι αυτό και έγραψε το βιβλίο για να βοηθήσει τους ανθρώπους), η φύση του ανθρώπου παραμένει η ίδια. Εδώ και χιλιετίες δεν έχει αλλάξει τίποτα σχετικά με τις ανθρωποθυσίες, πέρα από την αισθητική και την ποσοτική τους πλευρά. Οι ανθρωποθυσίες έγιναν πιο εξευγενισμένες και τα θύματά τους περισσότερα αφού και οι θεοί, προσαρμοσμένοι στο πνεύμα των καιρών, έγιναν πιο καταναλωτικοί και πιο αδηφάγοι. Δεν άλλαξε λοιπόν τίποτα. Μόνο εμείς αλλάξαμε, μεγαλώσαμε, ενηλικιωθήκαμε, ωριμάσαμε, γίναμε ρεαλιστές και μαζί μας ολόκληρη η κοινωνία. Οι ανθρωποθυσίες έγιναν απαραίτητο και χρήσιμο μέσο σωτηρίας της πατρίδος, δίχως όμως τα βάρβαρα τελετουργικά των πρωτόγονων για τον εξευμενισμό των θεών. Απ’ το γεφύρι της Αρτας, μέχρι τη σωτηρία της χώρας, δίχως ανθρωποθυσίες δε στεριώνει τίποτα.
Σήμερα, καθότι δεν απειλούμεθα από έναν εξωτερικό εχθρό, δε χρειάζεται να θυσιαστούν μεγάλοι άνθρωποι, πολεμώντας για τη σωτηρία της πατρίδος, βιώνουμε όμως ένα όργιο ανθρωποθυσιών μικρών παιδιών, που μέσα σε μια νύχτα και δίχως προειδοποίηση βρίσκονται στην κόλαση, δίχως να έχουν κατανοήσει τους λόγους, όπως οι μεγάλοι. Μόνο χθες, πάνω από 2 500 άνθρωποι, θυσιάστηκαν στο βωμό της σωτηρίας μας και οι περισσότεροι από εμάς, αδρανείς και αμήχανοι, παρακολούθησαν με δέος τη θυσία, ενώ υπήρξαν και πολλοί, τα επόμενα δυνάμει θύματα, που ηδονιζόταν απ’ το θέαμα των θυμάτων που οδυρόταν για το κακό που τα βρήκε.
Είναι βέβαιο λοιπόν ότι οι ανθρωποθυσίες δε σταμάτησαν ποτέ.
Το μοναδικό ερώτημα, είναι ίσως, το «γιατί τα θύματα να είναι πάντοτε τα ίδια. Γιατί να ανήκουν στις ίδιες κοινωνικές ομάδες; Γιατί να ανήκουν πάντοτε στον απλό λαό, είτε πρόκειται για πολέμους είτε πρόκειται για θύματα οικονομικών κρίσεων ή φυσικών καταστροφών»; Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η θυσία του Ισαάκ και της Ιφιγένειας, είναι μύθοι, αλλά και μύθοι να μην είναι, ήταν οι μοναδικές απόπειρες ανθρωποθυσιών στην ιστορία, κατά τις οποίες, ο Θεός ή οι θεοί αρνήθηκαν να εκτελέσουν τη θυσία. Ακόμη και οι θεοί, προπάντων εκείνοι, που τους έπλασαν κάποιοι κατ΄ εικόνα και ομοίωσή τους, αρνούνται τη θυσία ευγενών και των τέκνων τους.
Απτό παράδειγμα η περίπτωση του Φαραώ. Αντι να τον τιμωρήσει ο Θεός ως υπεύθυνο για ‘ότι έκανε στον περιούσιο λαό του, σκότωσε τα πρωτότοκα παιδιά όλων των αιγυπτίων ακόμη και τα ζώα τους, που δεν έφταιξαν σε τίποτα και άφησε τον κυρίως υπεύθυνο τον Φαραώ να πεθάνει σε βαθιά γεράματα. Πολύ περίεργο, αλλά σαν Θεός, κάτι παραπάνω θα ήξερε, ή καλύτερα, κάτι ήξεραν οι «σοφοί», που έγραψαν τα «ιερά κείμενα». Απ’ αυτό ορμώμενος και ο γέρος Καραμανλής, είχε πει για τον Α. Παπανδρέου, αναφορικά με τη δίκη, «έναν πρωθυπουργό τον στέλνεις στο σπίτι αλλά ποτέ στη φυλακή» (αυτό είναι αληθινή ταξική αλληλεγγύη, όχι εκείνη του λαού που χαίρεται να βλέπει το γείτονα να υποφέρει).
Η μοναδική γνωστή περίπτωση στην πρόσφατη ιστορία, που έχουμε θυσία τέκνου ηγέτη, είναι εκείνη η περίπτωση του γιου του Στάλιν, που θυσίασε το φυλακισμένο σε γερμανικό στρατόπεδο γιο του, αρνούμενος να τον ανταλλάξει με γερμανούς ευγενείς-στρατιωτικούς. Σ’ αυτήν την περίπτωση, έχουμε βεβαίως έναν ηγέτη κακό που συγχρόνως ήταν και άθεος, οπότε η θυσία δικαιολογείται. Αν πίστευε δε θα το επέτρεπε ο καλός θεούλης.
Οι ανθρωποθυσίες λοιπόν συνεχίζονται και μάλιστα ακόμα πιο αμείλικτα. Κάνουμε πως δεν τις βλέπουμε, όσο χτυπάει άλλες πόρτες. Όταν χτυπήσει τη δική μας, είναι ήδη αργά. Κόλαση είναι, να φωνάζεις βοήθεια και να βλέπεις το γείτονα να κλείνει τα παντζούρια και να σβήνει το φως. Αυτό είναι αληθινή κόλαση.
