Ο τρόμος και το φόβος της επόμενης μέρας έχει τρυπώσει για καλά όχι μόνο στους εργασιακούς χώρους αλλά στα σπίτια μας και στις ψυχές μας.
Γνωριστήκαμε ξαφνικά με τα «παιδιά από το Σικάγο» και υφιστάμεθα την θεραπεία σοκ , βουτηγμένοι σε ενοχές για όσα δεν κάναμε ή κάναμε το προηγούμενο διάστημα ,παγωμένοι αναμένοντας τα χειρότερα που δεν ήρθαν ακόμα.
Το πιο σοκαριστικό όμως είναι ότι ενώ το «δόγμα του σοκ» ως μέθοδος επέλασης της «ελεύθερης αγοράς» είναι καταγεγραμμένο και μάλιστα όσο σκληρότερο τόσο καλύτερα αποτελέσματα έχει … αυτή η εμπειρία δεν φαίνεται να αξιοποιείται.
Όσοι δεν τους αρέσει αυτό που βιώνουν σήμερα αλλά επιλέγουν να μένουν απαθείς επειδή δεν πείθονται από καμιά πρόταση και παρακολουθούν, περιμένοντας τα χειρότερα σαν να πρόκειται για την εξέλιξη ενός καταστροφικού φυσικού φαινομένου, πυροβολούν και εκτελούν σε ευθεία βολή το αύριο.
Δεν υπάρχουν λένε πειστικές προτάσεις … μα καλά αυτή που εφαρμόζεται πείθει κανέναν;
Εδώ ακόμα και όταν διαπιστώνουν λάθη, του δικού τους σχεδιασμού, τα θεωρούν ανάξια διόρθωσης.
Τα προσπερνούν με κυνισμό, γιατί είπαμε όσο πιο σκληρά τόσο καλύτερα για αυτούς και τις επιδιώξεις τους … άλλωστε δεν θα άλλαζε και τίποτα, έτσι λένε, και είναι αλήθεια γιατί ο στόχος υλοποιείται , παραμένει σταθερός, όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες.
Για τους θιασώτες της «ελεύθερης αγοράς» και της νεοφιλελεύθερης επέλασης κατανοητό αλλά για τους υπόλοιπους; Γιατί αρνούνται και επιδεικνύουν τόση καχυποψία για προτάσεις που δεν υλοποιούν την παρούσα πολιτική , τι προαπαιτούμενα πρέπει να έχουν αυτές για να θεωρηθούν αξιόπιστες πέρα από το να σταματήσουν αυτή την «θεραπεία σοκ» ; και πώς η πολυφωνία δεν θα καταλήγει να είναι ο «θόρυβος» που θα βλάπτει την αξιοπιστία της πρότασης;
Είναι θεμιτοί και απολύτως αναγκαίοι οι προβληματισμοί που καταλήγουν σε προτάσεις και δράσεις και κινητοποιούν όσο το δυνατόν περισσότερες κοινωνικές και πολιτικές συλλογικότητες ώστε να διαμορφωθεί τελικά η κοινωνικο πολιτική συνθήκη σωτηρίας. Αυτό όμως δεν έχει καμιά σχέση με την άρνηση και τον μηδενισμό που αδρανοποιεί και καθηλώνει τους ανθρώπους όπως δεν έχει και με τον ηγεμονισμό που αποθαρρύνει την συμμετοχή.
Το σχέδιο μας για την αλλαγή των πολιτικών σε όλα τα επίπεδα απαιτεί ευρείες δημοκρατικές άμεσες και συμμετοχικές διαδικασίες όπου οι απόψεις θα έχουν την αυτοτέλεια τους δίχως αποκλεισμούς ώστε να ανοίξουν τα μονοπάτια του αύριο . Τα μονοπάτια είναι αυτά που ακολουθούν όμορφες διαδρομές, ανθρώπινες , ενταγμένες αρμονικά στο περιβάλλον σχηματίζοντας ένα δίκτυο αλληλοσυνδέσεων ενώ οι «μονόδρομοι» είναι άχαροι, βίαιοι και επικίνδυνοι …όταν φράξουν δεν οδηγούν πουθενά.
Καλοκαίρι του 2013, όσοι κατορθώσουν να βουτήξουν στα νερά της Μεσογείου αλλά και όσοι δεν καταφέρουν να συμμετέχουν « στα μπάνια του λαού» όλοι το ίδιο θα συλλογίζονται …τις επόμενες μέρες.
Αυτές οι μέρες θα είναι δύσκολες . Το διακύβευμα δεν είναι η επιστροφή στο σάπιο παρελθόν αλλά η δύσκολη πορεία στο μέλλον, δίχως θεράποντες ιατρούς… και σωτήρες αλλά με εμάς παρόντες και το όραμα ζωντανό. Δικαιολογία δεν θα υπάρξει, είναι γνωστό ότι η άγονη διαδρομή της παραίτησης , της απαξίωσης ή της μοναδικής ηγεμονεύουσας «αλήθειας» είναι ακόμα μια συνταγή αποτυχίας .
Παραφράζοντας τον ποιητή εμείς οι «καλοί» οφείλουμε να αποδείξουμε ότι … οι βάρβαροι δεν ήταν , δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ λύση.
