Ξεχωριστή θέση στο χώρο των Αγίων Εικόνων που εικονίζονται μέσα στο Ναό έχει η Παναγιά, μητέρα του Κυρίου. Και τούτο γιατί έχει ξεχωριστή θέση στην Ιστορία του Κόσμου. Και ακόμα γιατί με ξεχωριστό τρόπο επιβάλλεται στα αισθήματά μας, στην καρδιά μας, μια από τις επισημότερες θέσεις που έχει η..
‘Παντάνασσα’: μπορούμε να την πλησιάσουμε άφοβα και εκείνη να αφουγκρασθεί τις αγωνίες, τους πόνους, τους στεναγμούς μας να ακούσει. Μοιάζει γλυκειά η μορφή της, ζώντας το αίσθημα που δοκιμάζει το φοβισμένο παιδάκι όταν επιστρέψει στην Αγκαλιά της Μάνας του.
– Μη λυπάσθε... αλλά και μην ξεχνάτε ότι δίνει θεραπεία στους Αρρώστους, στον θλιμμένο συντροφιά, ελευθερία στις Σκλαβιές: Αμήν και πότε Παναγιά μου!
Και το φως της γνώσεως στους νεολαίους. Πόσο θα ήθελα και στους τίμιους δικαστές! Ερευνά το θείο βλέμμα της γιατί φάινεται πως ’’η Δικαιοσύνη εκοιμήθει’’. Μεγάλο κακό να κυκλοφορεί ακούραστη η Αδικία. Θα την βρείτε πολύ εύκολα στους δρόμους - στις πόλεις μας, ανάμεσά μας. Το μόνο που μένει δυστυχώς άγρυπνο σαν το ρολόι της πλατείας είναι το Άτιμο Συμφέρον. Όποτε όμως η Δικαιοσύνη έχει πέσει σε λήθαργο, επεμβαίνει η άλλη η Θεία Δίκη της Μεγαλόχαρης. Ιδού πώς:
«...και οι τύψεις από τα γεγονότα του παρελθόντος, οι όμορφες αναμνήσεις μπρος στο θάλαμο μιας εντατικής θεραπείας δεν βοηθάνε. Τότε που το νοσηλευτικό προσωπικό σε βλέπει ελάχιστα (όπου ο κληρικός δύσκολα μπορεί να εξασκήσει τις ποιμαντορικές του οδηγίες). Τότε τις ατέλειωτες ώρες της μοναξιάς, της απομόνωσης και της εγκατάλειψης που σκέψεις πολλές σε κατακλείζουν. Τότε κοιτώντας το ταβάνι, αρχίζω να περιφέρω το βλέμμα μου τριγύρω και ξαφνικά ανακαλύπτω στον απέναντι τοίχο σε μια γωνιά, μια εικόνα της Παναγιάς. Κάποιος καλός άνθρωπος θα την είχε δωρήσει (;) Από την στιγμή εκείνη έγινε η μόνιμη συντροφιά μου. Της εκμυστηρεύτηκα τα πάντα, κι εκείνη φαινόταν πως με άκουγε... Έπαψαν οι εφιάλτες μου, ένιωσα γαλήνη, ηρεμία, το ζεστό χάδι από το χέρι της... Αισθάνομαι την ιδιαιτερότητα αυτής της εμπειρίας στις δύσκολες αυτές στιγμές προσευχόμενος μπροστά στην Εικόνα της».
Αυτά ήταν μερικά από τα λόγια του αείμνηστου λαμπρού εισαγγελικού λειτουργού Ευάγγελου Κρουσταλάκη που με τις νομικές γνώσεις του μα πάνω απ’όλα το ήθος του αξιώθηκε να γίνει Εισαγγελέας Αρείου Πάγου. Περιγράφει ο ίδιος την κατάσταση μετά από μια δύσκολή επέμβαση που είχε. Τι να προσθέσω εγώ στους αναγνώστες: την πάσα ελπίδα μου εις Σε Ανατήθειμι!
Νένα Κ.
