Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Είχα δεδηλωμένη την απέχθειά μου προς τον γκουρού του φιλελευθερισμού Milton Friedman και τις θεωρίες του περί ασύδοτου καπιταλισμού, τις οποίες δυστυχώς, εφάρμοσαν οι μαθητές του στη Λατινική Αμερική και στην Ασία με τα γνωστά καταστροφικά για τους λαούς αποτελέσματα που βιώνουμε και εμείς. Αυτός είναι ο λόγος που...
ηρνούμην να διαβάσω το περίφημο βιβλίο του για τον καπιταλισμό και την ελευθερία. Μου αρκούσε «Το δόγμα του σοκ» της Ναόμι Κλάιν που το ανέλυε. Μέχρι που ορθοφρόνησα προσφάτως σκεπτόμενος ότι δεν είναι δυνατόν να μη διαβάζω ο,τιδήποτε πέφτει στα χέρια μου. Επειδή, όμως, το βιβλίο δεν έλεγε να πέσει, τα «έπεσα» και το διάβασα.
Η εντύπωση που απεκόμισα είναι ότι η θεωρία του είναι πολύ καλή, αν εφαρμοσθεί σε κοινωνία αγγέλων. Το βιβλίο του θα μπορούσε κάλλιστα να αποκτήσει τον τίτλο «σοσιαλισμός και ελευθερία» αλλάζοντας απλώς ορισμένους ρόλους. Πάντοτε, όμως, μιλάμε για κοινωνία αγγέλων, όπερ σημαίνει σε μία κοινωνία όπου δεν υπάρχει απάτη και ιδιοτέλεια. Από τη στιγμή που η απάτη και η ιδιοτέλεια θάλλουν σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, από τον περιπτερά μέχρι τον πρωθυπουργό, καμμία θεωρία δεν μπορεί να εφαρμοσθεί ατόφια.
Από όλα όσα διάβασα, λοιπόν, στον Friedman δύο φράσεις μου έμειναν που δεν είναι καθόλου πρωτότυπες, αλλά δεν τις ακολουθεί κανείς:
«Μια μείωση στο εθνικό εισόδημα αυτομάτως μειώνει αναλογικά περισσότερο τα φορολογικά έσοδα της κυβέρνησης και έτσι στρέφει τον προϋπολογισμό σε ελλειμματική κατεύθυνση, και το αντίστροφο σε περίοδο οικονομικής ανάπτυξης. Αν θέλει κάποιος να δώσει πιο ενεργό ρόλο στους φόρους, μπορεί να τους μειώνει σε περιόδους ύφεσης και να τους αυξάνει σε περιόδους ανάπτυξης.» [«Καπιταλισμός και ελευθερία, Εκδόσεις Παπαδόπουλος, Νοέμβριος 2012, σελ. 121-122]
Αυτό που δεν διάβασα πουθενά στο βιβλίο είναι ότι όταν οι πολιτικοί απατεώνες έχουν ξεσκίσει τον λαό βάζοντάς τον να δανείζεται, για να ενθυλακώνουν τα δανεικά οι πολιτικοί και οι παρέες τους, δεν ισχύει τίποτε από όσα γράφει.
Κύριε πρωθυπουργέ, επειδή μίλησες για «οικονομία με πήλινα πόδια», να σου θυμίσω ότι όσο ήσουν στην αντιπολίτευση είχες, μεταξύ πολλών άλλων, διακηρύξει, ότι όταν θα ερχόσουν στην εξουσία θα ξετίναζες όλες τις δημόσιες συμβάσεις από το 1974 και μετά. Είναι κάτι που θα μπορούσες, βέβαια, να κάνεις και ως αντιπολίτευση πιέζοντας την κυβέρνηση και συλλέγοντας στοιχεία από τους «δικούς» σου στα διάφορα υπουργεία. Δεν ήταν ανάγκη να γίνεις πρωθυπουργός για να το κάνεις. Πάντως, αν το είχες κάνει ή έστω είχες αρχίσει να το κάνεις, θα γνώριζε ο λαός σήμερα σε ποιες τσέπες έχουν διοχετευθεί προκαταβολικώς οι φόροι που καλείται αυτός τώρα να πληρώσει εν αναμονή της μη διαφαινόμενης ανάπτυξης!
Και συ Αλέξη που το παίζεις «εν δυνάμει πρωθυπουργός»; Εσύ γιατί δεν λες κάτι; Δεν πιστεύω να είναι μπλεγμένοι και οι δικοί σου σ’ αυτές τις συμβάσεις!
Σωτήριος Καλαμίτσης
Φίλος του γιατρού Γωγούση
Υ.Γ. 1] Θυμάμαι τον Ανδρέα Παπανδρέου να ομιλεί στο Υπουργικό Συμβούλιο [αν δεν κάνω λάθος] αμέσως μετά τη νίκη του στις εκλογές του 1993. Έλεγε ότι θα συστήσει Επιτροπές που θα εκτιμήσουν τη ζημιά που προκάλεσε η ΝΔ κατά την τετραετία 1989-1993. Κόκκαλα έχουν αυτές οι Επιτροπές και δεν έχουν συσταθεί ακόμη; 20 χρόνια έχουν περάσει. Εσύ Καρχιδάκη σκανδαλοκυνηγέ τί λες;
2] Στο μπλα μπλα σκίζουμε. Στην πράξη υστερούμε. Ας δούμε τί είπε προ ημερών στον Αθήνα 9,84 ο τόσο διαβληθείς πρώην υπουργός Μανιτάκης: «Η χώρα έπρεπε να έχει εθνική πολιτική διαπραγμάτευσης, με εμπειρογνώμονες, σε μόνιμη βάση. Δεν είναι δυνατόν να μας παίζουν αυτοί, που έχουν εκπαιδευτεί, με τα τεχνικά τους κλιμάκια, είτε με διαπραγματευτές που αυτή είναι η δουλειά τους και εμείς να μην έχουμε κάτι μόνιμο. Κάθε φορά να πηγαίνει διαφορετικός υπουργός, είτε λέγεται Μανιτάκης, είτε λέγεται Μητσοτάκης, να μην ξέρει τι έχει γίνει στην προηγούμενη διαπραγμάτευση, να μην έχει τους φακέλους, αλλά κυρίως να μην έχουμε μόνιμο τεχνικό κλιμάκιο. Είναι δυνατόν η χώρα να περνάει τις τραγικότερες στιγμές της ιστορίας της, χωρίς διέξοδο ύστερα από τέσσερα χρόνια και να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε, να ζούμε έναν εμφύλιο σπαραγμό και να αρκούμαστε συνέχεια να λέμε ποιος φταίει και ποιος είναι ο κλέφτης; Προφανώς φταίει η ελληνική πολιτική τάξη, προφανώς φταίει η φαυλότητα, η πελατειοκρατία. Αλλά εκεί είμαστε ακόμα; Δεν πρέπει επιτέλους να πούμε πώς θα τα αντιμετωπίσουμε συγκεκριμένα κι ενωμένοι; Δεν έχουμε άλλη λύση».
ηρνούμην να διαβάσω το περίφημο βιβλίο του για τον καπιταλισμό και την ελευθερία. Μου αρκούσε «Το δόγμα του σοκ» της Ναόμι Κλάιν που το ανέλυε. Μέχρι που ορθοφρόνησα προσφάτως σκεπτόμενος ότι δεν είναι δυνατόν να μη διαβάζω ο,τιδήποτε πέφτει στα χέρια μου. Επειδή, όμως, το βιβλίο δεν έλεγε να πέσει, τα «έπεσα» και το διάβασα.
Η εντύπωση που απεκόμισα είναι ότι η θεωρία του είναι πολύ καλή, αν εφαρμοσθεί σε κοινωνία αγγέλων. Το βιβλίο του θα μπορούσε κάλλιστα να αποκτήσει τον τίτλο «σοσιαλισμός και ελευθερία» αλλάζοντας απλώς ορισμένους ρόλους. Πάντοτε, όμως, μιλάμε για κοινωνία αγγέλων, όπερ σημαίνει σε μία κοινωνία όπου δεν υπάρχει απάτη και ιδιοτέλεια. Από τη στιγμή που η απάτη και η ιδιοτέλεια θάλλουν σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, από τον περιπτερά μέχρι τον πρωθυπουργό, καμμία θεωρία δεν μπορεί να εφαρμοσθεί ατόφια.
Από όλα όσα διάβασα, λοιπόν, στον Friedman δύο φράσεις μου έμειναν που δεν είναι καθόλου πρωτότυπες, αλλά δεν τις ακολουθεί κανείς:
«Μια μείωση στο εθνικό εισόδημα αυτομάτως μειώνει αναλογικά περισσότερο τα φορολογικά έσοδα της κυβέρνησης και έτσι στρέφει τον προϋπολογισμό σε ελλειμματική κατεύθυνση, και το αντίστροφο σε περίοδο οικονομικής ανάπτυξης. Αν θέλει κάποιος να δώσει πιο ενεργό ρόλο στους φόρους, μπορεί να τους μειώνει σε περιόδους ύφεσης και να τους αυξάνει σε περιόδους ανάπτυξης.» [«Καπιταλισμός και ελευθερία, Εκδόσεις Παπαδόπουλος, Νοέμβριος 2012, σελ. 121-122]
Αυτό που δεν διάβασα πουθενά στο βιβλίο είναι ότι όταν οι πολιτικοί απατεώνες έχουν ξεσκίσει τον λαό βάζοντάς τον να δανείζεται, για να ενθυλακώνουν τα δανεικά οι πολιτικοί και οι παρέες τους, δεν ισχύει τίποτε από όσα γράφει.
Κύριε πρωθυπουργέ, επειδή μίλησες για «οικονομία με πήλινα πόδια», να σου θυμίσω ότι όσο ήσουν στην αντιπολίτευση είχες, μεταξύ πολλών άλλων, διακηρύξει, ότι όταν θα ερχόσουν στην εξουσία θα ξετίναζες όλες τις δημόσιες συμβάσεις από το 1974 και μετά. Είναι κάτι που θα μπορούσες, βέβαια, να κάνεις και ως αντιπολίτευση πιέζοντας την κυβέρνηση και συλλέγοντας στοιχεία από τους «δικούς» σου στα διάφορα υπουργεία. Δεν ήταν ανάγκη να γίνεις πρωθυπουργός για να το κάνεις. Πάντως, αν το είχες κάνει ή έστω είχες αρχίσει να το κάνεις, θα γνώριζε ο λαός σήμερα σε ποιες τσέπες έχουν διοχετευθεί προκαταβολικώς οι φόροι που καλείται αυτός τώρα να πληρώσει εν αναμονή της μη διαφαινόμενης ανάπτυξης!
Και συ Αλέξη που το παίζεις «εν δυνάμει πρωθυπουργός»; Εσύ γιατί δεν λες κάτι; Δεν πιστεύω να είναι μπλεγμένοι και οι δικοί σου σ’ αυτές τις συμβάσεις!
Σωτήριος Καλαμίτσης
Φίλος του γιατρού Γωγούση
Υ.Γ. 1] Θυμάμαι τον Ανδρέα Παπανδρέου να ομιλεί στο Υπουργικό Συμβούλιο [αν δεν κάνω λάθος] αμέσως μετά τη νίκη του στις εκλογές του 1993. Έλεγε ότι θα συστήσει Επιτροπές που θα εκτιμήσουν τη ζημιά που προκάλεσε η ΝΔ κατά την τετραετία 1989-1993. Κόκκαλα έχουν αυτές οι Επιτροπές και δεν έχουν συσταθεί ακόμη; 20 χρόνια έχουν περάσει. Εσύ Καρχιδάκη σκανδαλοκυνηγέ τί λες;
2] Στο μπλα μπλα σκίζουμε. Στην πράξη υστερούμε. Ας δούμε τί είπε προ ημερών στον Αθήνα 9,84 ο τόσο διαβληθείς πρώην υπουργός Μανιτάκης: «Η χώρα έπρεπε να έχει εθνική πολιτική διαπραγμάτευσης, με εμπειρογνώμονες, σε μόνιμη βάση. Δεν είναι δυνατόν να μας παίζουν αυτοί, που έχουν εκπαιδευτεί, με τα τεχνικά τους κλιμάκια, είτε με διαπραγματευτές που αυτή είναι η δουλειά τους και εμείς να μην έχουμε κάτι μόνιμο. Κάθε φορά να πηγαίνει διαφορετικός υπουργός, είτε λέγεται Μανιτάκης, είτε λέγεται Μητσοτάκης, να μην ξέρει τι έχει γίνει στην προηγούμενη διαπραγμάτευση, να μην έχει τους φακέλους, αλλά κυρίως να μην έχουμε μόνιμο τεχνικό κλιμάκιο. Είναι δυνατόν η χώρα να περνάει τις τραγικότερες στιγμές της ιστορίας της, χωρίς διέξοδο ύστερα από τέσσερα χρόνια και να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε, να ζούμε έναν εμφύλιο σπαραγμό και να αρκούμαστε συνέχεια να λέμε ποιος φταίει και ποιος είναι ο κλέφτης; Προφανώς φταίει η ελληνική πολιτική τάξη, προφανώς φταίει η φαυλότητα, η πελατειοκρατία. Αλλά εκεί είμαστε ακόμα; Δεν πρέπει επιτέλους να πούμε πώς θα τα αντιμετωπίσουμε συγκεκριμένα κι ενωμένοι; Δεν έχουμε άλλη λύση».
