Γράφει για Ta xalia ο Δημοσιογράφος Χρήστος Νικολαίδης
Μακάρι να ζούσα σε μία Πατρίδα στην οποία, μετά από μία δολοφονία ενός 34χρονου ράπερ από μαυροντυμένους συμμορίτες, θα επικρατούσε...
καταλαγή, σύνεση και προβληματισμός. Αλλά δυστυχώς στην Πατρίδα μας η διάθεση κάποιων να μιλήσουν υπερνικά το τι θα πουν. Σήμερα θα έπρεπε να σιωπούν οι πάντες. Θα έπρεπε να αισθάνονται την ανάγκη να σιωπήσουν, εκτός εάν είχαν λόγια σύνεσης να αρθρώσουν.
Και αυτό γιατί η Πατρίδα μας βρίσκεται σε δύσκολη στιγμή. Η ένταση απειλεί την κοινωνία. Μία σπίθα αρκεί, αλλά κάποιοι αρνούνται ή δεν έχουν το μυαλό να το καταλάβουν. Η Ελλάδα βρίσκεται στα πρόθυρα καταστροφικών καταστάσεων. Η ένταση που έχει δημιουργηθεί στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο λειτουργεί ως κουκούλι, ως θερμοκήπιο συμπεριφορών βίας. Και η βία ποτέ δεν είναι μέγεθος στάδιο. Εξελίσσεται σταθερά. Και πάντα φέρνει βία.
Όχι ότι δεν υπάρχουν άλλοι, αλλά χειρότερος φορέας βίας είναι σήμερα η Χρυσή Αυγή. Και μάλιστα με χορηγό την Ελληνική Δημοκρατία. Είναι σαρκαστικό το γεγονός ότι σήμερα ο οργισμένος Έλληνας πολίτης πληρώνει από το υστέρημά του για να έχει μία Οργάνωση, όπως η Χρυσή Αυγή υπαλλήλους, γραφεία, αυτοκίνητα, έντυπα, ιστοσελίδες και γενικότερα επιρροή.
Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι όσο αναπτύσσεται η Χρυσή Αυγή, τόσο επεκτείνεται και η πολιτική βία στην Ελλάδα. Δε θέλω να προδικάσω ότι θα έχουμε νέα μακελειά εάν επιβεβαιωθεί μέσα από εκλογικό αποτέλεσμα η σημερινή επιρροή του κόμματος, ωστόσο, εάν κοιτάξουμε στο παρελθόν αυτό θα δούμε!
Έως πρότινος δεν είχα πρόβλημα με την Χρυσή Αυγή! Τους θεωρούσα γραφικούς νοσταλγούς άλλων καθεστώτων, ωσάν κι αυτούς που συναντάς τόσο στην Ακροδεξιά όσο και στην Ακροαριστερά.
Σταδιακά όμως ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι η βία αποτελεί πολιτική πρακτική της. Συνεπώς, όλοι θα πρέπει να έχουμε πρόβλημα μαζί της.
Δεν επιθυμώ να τεθεί εκτός νόμου ένα κόμμα επειδή είναι Εθνικοσοσιαλιστικό, Σταλινικό ή Δωδεκαθεϊστικό.
Επιθυμώ όμως να απαγορευτεί η λειτουργία ενός κόμματος, οργάνωσης, φορέα ή οποιασδήποτε συλλογικότητας που έχει ως λογικό να λύνει τις διαφορές του με τη βία. Που έχει δομή, προετοιμασία και οργάνωση για να εκδηλώνει όποτε θελήσει τη βία. Και αυτό πρέπει να προταχτεί στη δημόσια συζήτηση.
Εάν όμως θέλουμε να είμαστε απολύτως ακριβείς και ρεαλιστές θα πούμε ότι αυτά τα φαινόμενα είναι γεννήματα της καταπίεσης που αισθάνεται ο μέσος Έλληνας. Η Χρυσή Αυγή δε θα ήταν ποτέ παρούσα στο αιματηρό περιστατικό του Πειραιά εάν δεν είχε δυναμώσει με λεφτά, υπαλλήλους, αυτοκίνητα, γραφεία, μέσα και κυρίως με πολιτική επιρροή. Η κρίση είναι αυτή που έδωσε στη ΧΑ "Λόγο Ύπαρξης". Και για την κρίση δεν φταίνε οι Χρυσαυγίτες.
Φταίνε αυτοί, οι αφέντες των εθνών, που πίστευαν και πιστεύουν ότι η πολιτική της λιτότητας, αυτή που φέρνει φτώχεια στους ανθρώπους, είναι φάρμακο και όχι ασθένεια!
Φταίνε αυτοί, που προκειμένου να συμμαζέψουν ακαταλαβίστικα νούμερα για χρέη, ελλείμματα, ΑΕΠ και άλλα κουραφέξαλα δεν διστάζουν να κάνουν δυστυχισμένους εκατομμύρια ανθρώπους! Να εξαφανίζουν προνοιακές δομές, να εξαϋλώνουν μισθούς και συντάξεις, να στερούν την εργασία από μεροκαματιάρηδες, να εξαφανίζουν την προσωπική αξιοπρέπεια από πανάξιους ανθρώπους μόνο και μόνο για να πετύχουν λογιστικά πλεονάσματα...
Ευθύνονται όσοι πιστεύουν ότι οι πολίτες θα πρέπει να υπηρετούν τους οικονομικούς δείκτες και όχι το αντίστροφο.
Και κυρίως φατίνξε αυτοί, οι κουστουμαρισμένοι τρομοκράτες που για να κάνουν όλα τα παραπάνω δεν κωλώνουν να ξεφτιλίσουν ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα.
Σήμερα οι έλληνες πολιτικοί είναι εκτεθειμένοι στη λαϊκή συνείδηση όχι τόσο επειδή έχουν ευθύνες για την κρίση. Είναι περίπου ξεφτυλισμένοι επειδή αποδείχθηκαν ανίκανοι από το να προστατέψουν τους απλούς έλληνες πολίτες από την επιδρομή των πολιτικών λιτότητας.
Μπορεί να ευθύνονται για πολλά οι πολιτικοί μας! Αλλά δεν ευθύνονται για την βίαιη φτωχοποίησή μας. Δεν την αποφάσισαν αυτοί. Τους επιβλήθηκε. Με το φασιστικό επιχείρημα "δεν γίνεται διαφορετικά, θα πτωχεύσετε" οι κουστουμαρισμένοι τρομοκράτες επέβαλαν χωρίς συζήτηση τα επώδυνα μέτρα και την πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης.
Λένε, ακόμη και σήμερα ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος.
Πιστεύω ότι ακόμη κι αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να τον κατασκευάσουν.
Γιατί αλλιώς αγγίζεις την καταστροφή. Δεν σέρνεις μία ολόκληρη χώρα στη δυστυχία επειδή "δεν υπάρχει άλλος τρόπος". Να τον βρεις.
Δεν καταστρέφεις μία χώρα επειδή δεν σού βγαίνουν τα νούμερα.
Δε δίνεις έτσι απλά "Λόγο Ύπαρξης" σε ανόητους φουσκωτούς.
Δεν δίνεις ρόλο σε γραφικούς περιθωριακούς.
Δεν δημιουργείς το πλαίσιο, μέσα στο οποίο κάθε μπαρούφα αρνητισμού ακούγεται ως ενδιαφέρουσα ή αναγκαία μόνο και μόνο επειδή απευθύνεται σε αυτιά εξοργισμένων και κατεστραμένων ανθρώπων...
Ώρα είναι να μας εγκαλέσουν κιόλας οι δανειστές μας για τη γιγάντωση της ΧΑ!
Μέσα στο πλαίσιο αυτό μία είναι η διέξοδος: καταλαγή, ηπιότητα, ωριμότητα και αυτοπειθαρχία. Αναγκαστικά πρέπει να βαδίσουμε στο "μοναδικό δρόμο" που μας έβαλαν. Να επαναφέρουμε την ηρεμία στην κοινωνία μας και πιασμένοι χέρι-χέρι, όλοι μαζί, να αφήσουμε ένα λουλούδι στον τάφο του παλικαριού, που δε θα ξανατραγουδήσει. Και αμέσως μετά ενωμένοι να δώσουμε έναν αγώνα. Ο εχθρός είναι έξω. Μεταξύ μας αν ματώσουμε θα χάσουμε, θα καταστραφούμε. Να κοιτάξουμε έξω. Να καλέσουμε τους ευρωπαϊκούς λαούς να καταλάβουν αυτά που περνάμε. Να μας νιώσουν. Να μυρίσουν μαζί μας την μυρωδιά του μπαρουτιού, που κατακλύζει την μαρτυρική Πατρίδα μας.
Να πεισθούν να μας βοηθήσουν. Να τους παρακαλέσουμε εν ανάγκη. Τώρα που μπορούν. Γιατί αύριο ίσως να είναι αργά.
Τρέμω μπροστά σε μία ιδέα: όποια λιτότητα και να μας βάλουν θα την ξεπεράσουμε σε 5-10 χρόνια Είμαστε άξιοι, ικανοί και εργατικοί! Θα παιδευτούμε, θα ζοριστούμε αλλά θα τα καταφέρουμε. Αλλά αν ξεσπάσει μία εσωτερική σύγκρουση, δε θα τα καταφέρουμε. Έχουμε πλούσιο και μαρτυρικό ιστορικό διχασμών. Έχουμε παράδοση σε αυτό. Εάν μας ξανατύχει θα μαρτυρήσουμε...
Μπροστά στο φάσμα αυτό όλοι μας, ως πρόσωπα, συνδικαλιστές, πολιτικοί ή φορείς πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Το οφείλουμε στους προγόνους μας και το χρωστάμε στους απογόνους μας.
