H φωτογραφία από την υπογραφή Συμφώνου Φιλίας μεταξύ της κεμαλικής Τουρκίας και της ναζιστικής Γερμανίας
Του Σάββα Καλεντερίδη
Ο ναζισμός, σύμφωνα με την ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια, είναι μορφή φασισμού που ενσωματώνει το ρατσισμό και τον αντισημιτισμό. Ήταν η ιδεολογία του ναζιστικού κόμματος, που επέβαλε δικτατορικό καθεστώς στη Γερμανία το 1933 μέχρι το 1945, και συναφών κινημάτων σε άλλες χώρες.
Ο ναζισμός αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 1920 από επιδράσεις του παγγερμανισμού, της άκρας δεξιάς και της αντικομμουνιστικής κουλτούρας των Φράικορπς που δρούσαν στη Γερμανία μετά τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο. Στους κύριους σκοπούς του ανήκε η αντικατάσταση του δημοκρατικού συστήματος με ένα καθεστώς που θα βασιζόταν στην αρχή της «κοινότητας» με την έννοια της εθνικής και βιολογικής ενότητας με επικεφαλής τον αρχηγό (Φύρερ) τους, τον Χίτλερ. Οι ιδεολογικές αρχές του εθνικοσοσιαλισμού και η εφαρμογή τους στην πράξη οδήγησαν στον Β' Παγκόσμιο πόλεμο και στο Ολοκαύτωμα, τη γενοκτονία Εβραίων, Ρομά και άλλων εθνοτικών και κοινωνικών ομάδων σε στρατόπεδα εξόντωσης.
Στην ίδια εγκυκλοπαίδεια, στο λήμμα κεμαλισμός, δεν υπάρχει επαρκής ορισμός. Τους λόγους θα τους εξηγήσουμε παρακάτω.
Πάντως, αν θέλουμε να έχουμε έναν απολύτως πλήρη και ακριβοδίκαιο ορισμό, δεν μένει παρά στα παραπάνω να αντικαταστήσουμε τις λέξεις ναζισμός, Φύρερ και παγγερμανισμός με τις λέξεις κεμαλισμός, Ατατούρκ και παντουρκισμός, και στη θέση των θυμάτων, αντί των Εβραίων, των Ρομά και άλλων εθνοτικών και κοινωνικών ομάδων, να βάλουμε τους Έλληνες, τους Αρμενίους και τους Ασσυρίους.
Ο κεμαλισμός, εφαρμόστηκε ως ιδεολογία με άλλο όνομα από τους Νεοτούρκους, αμέσως μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους (1913), αρχής γενομένης με την πολιτική εγκατάστασης μουσουλμάνων από τις πρώην Βαλκάνιες κτήσεις τής υπό διάλυση Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε πόλεις και χωριά που κατοικούνταν αμιγώς από Έλληνες στη Θράκη, την περιοχή του Μαρμαρά και του δυτικού Πόντου. Στόχος ήταν το ξεσπίτωμα των Ελλήνων με μεθόδους τρομοκρατίας και η δημογραφική αλλοίωση των περιοχών που οι Έλληνες ήταν πλειονότητα. Δηλαδή, η γενοκτονία.
Αμέσως μετά, το 1914, ακολούθησαν ο Μεγάλος Διωγμός των Ελλήνων από τις ελληνικές πόλεις και κοινότητες των μικρασιατικών παραλίων προς την ενδοχώρα, και η γενοκτονία των Αρμενίων και των Ασσυρίων, το 1915. Η πολιτική συστηματικής εκκαθάρισης των ελληνικών πληθυσμών από τα εδάφη της Θράκης, του Πόντου και της Μικράς Ασίας ολοκληρώθηκε το 1922, με την κατάρρευση του Μικρασιατικού Μετώπου, ενώ η ταφόπλακα για τον Ελληνισμό της Ανατολής, μπήκε με την υπογραφή του Πρωτοκόλλου Ανταλλαγής των Πληθυσμών, στα πλαίσια της Συνθήκης της Λοζάνης, το 1923.
Η πολιτική των Νεοτούρκων, με βάση την οποία έγιναν οι Γενοκτονίες των Χριστιανών της Ανατολής στηριζόταν πάνω στο εξής δόγμα: «Ένα Κράτος-Ένα Έθνος- Μια Γλώσσα-Μία Θρησκεία». Ο Μουσταφά Κεμάλ, που έλαβε «τιμητικά» το όνομα Ατατούρκ, κατά τα πρότυπα του Φύρερ (το ένα σημαίνει «Γεννήτωρ όλων των Τούρκων» και το άλλο «Ο Μεγάλος Αρχηγός»), εφάρμοσε με ιδιαίτερη αγριότητα και βαρβαρότητα την πολιτική των Νεοτούρκων μέχρι την αποχώρηση και του τελευταίου Έλληνα από την Ανατολή, το 1924, οπότε ανεφώνησε το ...ιστορικό: «Επιτέλους τους ξεριζώσαμε»!
Ο ναζισμός και ο Χίτλερ χρησιμοποίησε ως πρότυπο τον κεμαλισμό και τον Κεμάλ. Άλλωστε, όταν σχεδίαζε τη γενοκτονία των Εβραίων, την «τελική λύση», σε ενστάσεις που εξέφρασαν επιτελείς του για τις αντιδράσεις της διεθνούς κοινότητας, ο Χίτλερ είπε το αμίμητο: «Στο κάτω-κάτω ποιος θυμάται σήμερα τους Αρμενίους;»
Ο ναζισμός ηττήθηκε οριστικά το 1945 και η μεταπολεμική Γερμανία ζήτησε και φραστικά και έμπρακτα συγνώμη για τα κακά που έκανε ο ναζισμός στην ανθρωπότητα. Γι’ αυτό και το σχετικό λήμμα στην εγκυκλοπαίδεια είναι «γεμάτο».
Με τον κεμαλισμό, όμως, δεν συνέβη το ίδιο, επειδή η κεμαλική Τουρκία και ο κεμαλισμός δεν απειλούσε συμφέροντα γεωπολιτικών παραγόντων και δυνάμεων, πλην των αδύναμων Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων.
Γι’ αυτό, δεν εξοβελίστηκε ποτέ. Ίσα-ίσα, τον χρησιμοποίησαν διάφοροι παράγοντες σε όλο τον 20ό αιώνα, για να πλουτίσουν, παίρνοντας τη θέση των Ελλήνων και των Αρμενίων, που επικρατούσαν στο οικονομικό γίγνεσθαι της Τουρκίας.
Γι’ αυτό το λόγο, επειδή ο κεμαλισμός δεν πέθανε και δεν εξοβελίστηκε, όπως ο ναζισμός, συνέχισε να ξερνά βαρβαρότητα και θάνατο ολόκληρο τον 20ό αιώνα.
Γι' αυτό το δράμα του Ελληνισμού, δυστυχώς, δεν τελείωσε το 1924. Συνεχίστηκε και συνεχίζεται στους εναπομείναντες Έλληνες της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου, όπου ως αποτέλεσμα της εφαρμογής της βάρβαρης ρατσιστικής ιδεολογίας του κεμαλισμού, οι 150 χιλιάδες Έλληνες που κατοικούσαν εκεί και εξαιρέθηκαν της Ανταλλαγής, έφθασαν σήμερα να μην ξεπερνούν τις δυο χιλιάδες κατατρομοκρατημένες δυστυχισμένες ψυχές.
Μια απλή αριθμητική προσέγγιση, αρκεί για να αποδειχτεί η βαρβαρότητα και η επικινδυνότητα του κεμαλισμού. Οι 150 χιλιάδες Έλληνες του 1923, έγιναν δυο χιλιάδες, ενώ οι 80 χιλιάδες μουσουλμάνοι της Θράκης, που εξαιρέθηκαν της Ανταλλαγής επ' αμοιβαιότητι των Ελλήνων της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου, σήμερα αριθμούν τις 120 χιλιάδες παρακαλώ, με την Τουρκία των πιο βάρβαρων εγκλημάτων, των εθνοκαθάρσεων και των γενοκτονιών να κατηγορεί την Ελλάδα ότι παραβιάζει τα δικαιώματά τους.
Σήμερα, το έτος 2013, η ελληνική κυβέρνηση, με την ένοχη υποστήριξη της εν Ελλάδι κεμαλικής αντιπολίτευσης, με πρόσχημα τις υποσχέσεις (απειλές) της Τουρκίας ότι θα τηρήσει θετική στάση και θα βοηθήσει στην επίλυση του Κυπριακού, στην επικείμενη ψήφιση του λεγόμενου «αντιρατσιστικού» νομοσχεδίου από τη Βουλή των Ελλήνων, προετοιμάζεται όχι μόνο να κόψει τα χέρια και τα πόδια της Ελλάδας, αλλά να ξεριζώσει και την ψυχή της και να την πάει έναν αιώνα πίσω, που θα σημάνει μια βαρύτατη ηθική, πολιτική και γεωπολιτική ήττα για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό.
το άρθρο δημοσιεύθηκε στη "Δημοκρατία" και το infognomonpolitics
