Από την πρώτη στιγμή η «Δημιουργία, ξανά!» μίλησε για την ανάγκη κατάργησης όλων των άδικων, αντιαναπτυξιακών και τελικά ανόητων φόρων που το μόνο που παράγουν με συνέπεια είναι ανεργία.
Αποκορύφωμα αυτών υπήρξε ο φόρος συγκέντρωσης κεφαλαίου, το χαράτσι του κράτους σε αυτόν..
που παίρνει τη δύσκολη απόφαση να βάλει τις οικονομίες του σε μια δουλειά. Το κράτος – απατεώνας θεωρούσε ηθικό και λογικό να φορολογεί ήδη φορολογημένες οικονομίες μόνο και μόνο επειδή εισάγονται σε μια επιχείρηση αντί να μένουν παθητικά στην τράπεζα ή να ξοδεύονται σε κατανάλωση!
Ύστερα από 5 χρόνια ύφεσης και εθνικής ταπείνωσης, ενώ οι «αρμόδιοι» έχουν γυρίσει τον κόσμο (με όλα τα έξοδα πληρωμένα από τον φορολογούμενο...) εκλιπαρώντας για ξένες επενδύσεις, κανένας(;) δεν σκέφθηκε να καταργήσει τα εμπόδια που διώχνουν τους επενδυτές εγχώριους και ξένους, όπως αυτόν τον βλακώδη φόρο. Μετά από πιέσεις της τρόικας (η οποία πολύ άργησε να πιέσει προς την σωστή κατεύθυνση!) ο φόρος καταργήθηκε. Όμως και πάλι η κυβέρνηση έκανε μισή δουλειά. Άφησε ανέγγιχτο τον φόρο αύξησης μετοχικού κεφαλαίου. Αν δηλαδή βάλεις τις οικονομίες σου σε μια ήδη λειτουργούσα επιχείρηση τιμωρείσαι και πάλι. Εξακολουθεί επίσης να ισχύει το τέλος υπέρ Ταμείου Νομικών που εισπράττεται στην έναρξη ομόρρυθμων και ετερόρρυθμων επιχειρήσεων: 0,5% επί του ποσού του αρχικού κεφαλαίου της εταιρείας. Εξακολουθεί να ισχύει το προκλητικό και “νταβατζηλίδικο” τέλος υπέρ Ταμείου Προνοίας Δικηγόρων Αθηνών, για τις εταιρείες που ιδρύονται στην Αθήνα και αντιστοιχεί στο 1% του κεφαλαίου συν χαρτόσημο 3,6% επί του ανωτέρω ποσού παγκόσμια πρωτοτυπία: φόρος επί του φόρου!).
Όσο στην Οικονομία κάνουν κουμάντο φερέφωνα των προσοδοθηρικών συντεχνιών και της κομματικής πελατείας, οι επενδύσεις, παρά τις προεκλογικές φιέστες, θα παραμένουν όνειρο Σαμαρικής νύχτας.
«Δημιουργία, ξανά!»
