του Δ. Παπαγεωργίου
Τις ημέρες που πέρασαν και συγκεκριμένα την Κυριακή, διακινήθηκε στα ελληνικά ΜΜΕ ένα πολύ συγκεκριμένο σενάριο, σχετικά με την απαγόρευση ή όχι της καθόδου της Χρυσής Αυγής στις επερχόμενες εκλογές. Ένα σενάριο το οποίο ήλθε στην επικαιρότητα μέσω των "διαδρόμων" μεταξύ δημοσιογράφων και δικαιοσύνης, τους οποίους θα πρέπει κάποια στιγμή να εξετάσουμε τόσο εμείς, όσο και η ίδια η δικαιοσύνη. Πριν αναφερθούμε όμως σε αυτό, ας δούμε ποιό είναι αυτό το σενάριο, το οποίο πάει κάπως έτσι: "Δύο κρίσιμες ημερομηνίες θα καθορίσουν το τι μέλλει γενέσθαι με την κάθοδο της Χρυσής Αυγής στις ευρωεκλογές, αλλά και των υποψηφίων με την «Εθνική Αυγή» στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Η πρώτη ημερομηνία είναι η 3η Μαΐου, καθώς μέχρι τότε το Α΄ Τμήμα του Αρείου Πάγου θα πρέπει να έχει αποφανθεί για την εγκυρότητα όλων των συνδυασμών των υποψηφίων για τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Μία εβδομάδα μετά, στις 11 Μαΐου, ο Άρειος Πάγος θα πρέπει να αποφασίσει αν η Χρυσή Αυγή μπορεί να λάβει μέρος στην εκλογική διαδικασία, αλλά και εάν το παρακλάδι της η «Εθνική Αυγή», μπορεί να συμμετάσχει στις ευρωεκλογές.
Πολιτικοί παράγοντες αλλά και ανώτατοι δικαστικοί εκτιμούν ότι τουλάχιστον μία από τις δύο δικαστικές αποφάσεις θα είναι θετική. Αν και ο έλεγχος των καταστατικών που υποβάλλουν τα κόμματα είναι τυπικός, έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν να απαγορευθεί σε κόμματα η συμμετοχή σε εκλογές αλλά για διαφορετικούς λόγους. Ως τις 3 Μαΐου, το Α' Τμήμα του Αρείου Πάγου θα πρέπει να έχει αποφασίσει αν οι συνδυασμοί είναι έγκυροι."
Ας αρχίσουμε από το θέμα στο οποίο αναφερθήκαμε κατ' αρχήν όμως. Τον τρόπο "διακίνησης" αυτών των σεναρίων. Μέσω της "διοχέτευσης" πληροφοριών σε δημοσιογράφους από "δικαστικούς κύκλους". Πρώτοι ήταν "τηλεοπτικοί" δημοσιογράφοι που έβγαλαν το θέμα, επικαλούμενοι πηγές από το σύστημα της "Δικαιοσύνης" και μετά ακολούθησαν οι αναλυτές σε εφημερίδες αλλά και στο διαδίκτυο.
Υπάρχουν δύο και μόνον δύο περιπτώσεις. Είτε όντως το ρεπορτάζ διοχετεύτηκε από δικαστικούς κύκλους, είτε οι δικαστικοί κύκλοι ήταν εφεύρημα των δημοσιογράφων για να "ξεπλύνουν" πληροφορίες που τους δόθηκαν από πολιτικούς πληροφοριοδότες, προστάτες ή φίλους (ο καθένας το λέει όπως θέλει). Στην πρώτη περίπτωση, όπου όντως υπάρχει διαρροή από την Δικαιοσύνη, υπάρχει μείζον θέμα. Φυσικά η δικαιοσύνη απέχει πολύ από το να είναι άμπεμπτη τέτοιων διαπλοκών, καθώς έχουμε επανειλημμένα δει δικογραφίες, αποδεικτικό υλικό και πολλά άλλα να διαρρέουν σε μέσα, πολύ πριν την έναρξη μίας δίκης και να χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν από τα Μέσα. Οι δε "κύκλοι" έχουν πάρα πολλά να απαντήσουν σχετικά με τα κριτήρια τα οποία χρησιμοποιούν για να διοχετεύσουν αυτές τις πληροφορίες και το τι σκοπιμότητες εξυπηρετούν, εκμεταλλευόμενοι την θέση τους. Και εδώ δεν μπορεί κανείς να ισχυρισθεί ότι οι δικηγόροι – υπερασπιστές έκαναν τις διαρροές, για να βοηθήσουν την θέση των κατηγορουμένων, εφόσον πρόκειται για αυταπάγγελτες διώξεις, μετά από επιστολή υπουργού Δικαιοσύνης στον Άρειο Πάγο.
Στην δεύτερη περίπτωση, αυτή δηλαδή που οι δικαστικοί κύκλοι δεν υφίστανται αλλά χρησιμοποιούνται για "ξέπλυμα" πληροφοριών που έρχονται από άλλα κέντρα εξουσίας, η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη. Γιατί δεν έχουμε απλά και μόνον ένα σενάριο που διακινείται για εντυπωσιασμό, αλλά κάτι πολύ χειρότερο. Κατ' αρχάς μια απευθείας προσπάθεια άσκησης επιρροής στον τρόπο που θα κάνουν την δουλειά τους οι δικαστές και μια προσπάθεια ποδηγέτησης με βάση πολιτικούς στόχους. Γίνεται τόσο μία "σφυγμομέτρηση" των αντιδράσεων σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, όσο και μία "πρόταση" προς τα πού θα πρέπει να στραφούν οι δικαστικές αρχές. Η απλή αλήθεια αυτού του ενδεχομένου, ξεπερνά ακόμη και την ίδια την ομολογία Μπαλτάκου και τα όσα είπε αυτός. Γιατί επειδή ακριβώς δεν γίνεται ιδιωτικά και επί προσωπικού, αλλά σε κοινή θέα και με την μορφή προτροπής, έχει πολύ ισχυρότερη δυναμική.
Σε κάποια σοβαρή χώρα, ήδη θα υπήρχαν έρευνες από την ίδια την δικαιοσύνη σχετικά με την ύπαρξη ή μή τέτοιων κύκλων. Στην χώρα όμως όπου οι καναλάρχες χρωστούν τα μαλλιοκεφαλά τους αλλά κρατάνε τις ζημιογόνες επιχειρήσεις τους για να μπορούν να βάζουν τα λεφτά από άλλες "πόρτες" κάτι τέτοιο είναι ιδιαίτερα δύσκολο να γίνει.
Ας πάμε όμως τώρα και στο ίδιο το σενάριο αυτό καθ' εαυτό. Παρόλο που μία απαγόρευση της Χρυσής Αυγής είναι σχεδόν απίθανο να γίνει στις δημοτικές εκλογές, καθώς η πιθανότητα να κατηγορηθούν ως μέλη εγκληματικής συμμορίας όλοι όσοι συμμετέχουν σε όλους τους συνδυασμούς της Χ.Α. σε όλη την Ελλάδα είναι μηδενική, θα μπορούσε κανείς να σκεφθεί ότι το καθεστώς θα προσπαθούσε να απαγορεύσει την κάθοδο στις ευρωεκλογές για το ψηφοδέλτιο της ΧΑ. Γι' αυτό και τα "σενάρια" που διακινούνταν μιλούσαν για μία θετική απάντηση και μία πιθανώς αρνητική.
Άρα επί της ουσίας μιλάμε για τις ευρωεκλογές. Η αλήθεια είναι ότι εδώ θα περίμενε κανείς αντιδράσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης σε μία τέτοια μεθόδευση. Μέχρις στιγμής όμως δεν υπήρξε ουδεμία ουσιαστική αντίδραση αναδεικνύοντας τον ανεύθυνο τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουν την πολιτική τα ελληνικά κόμματα. Αυτό όμως το οποίο είναι το πλέον τραγικό είναι η βλακεία της ίδιας της Νέας Δημοκρατίας. Η οποία φαίνεται να μην μπορεί να καταλάβει ότι μία τέτοια απαγόρευση θα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία της. Και θα σας εξηγήσουμε το γιατί με πολύ απλά λόγια. Με δεδομένη την παρουσία της ΧΑ στα δημοτικά και δίχως την δυνατότητα να ψηφίσουν τον φυσικό τους χώρο την ίδια ημέρα, στις ίδιες κάλπες οι ψηφοφόροι της ΧΑ θα ήταν σχεδόν αδύνατον να επιστρέψουν στην ΝΔ. Ας μην ξεχνάμε εδώ δύο βασικούς παράγοντες. Κατ' αρχήν το προφίλ του ψηφοφόρου της ΧΑ, που δεν είναι μόνον αυτό του απογοητευμένου δεξιού (γιατί τότε η ΝΔ δεν θα κονταροχτυπιόταν με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά θα ήταν πολύ πιο πίσω) αλλά μάλλον του απογοητευμένου από όλους εξίσου. Και κατά δεύτερον το γεγονός ότι η ΧΑ έχει την υψηλότερη συσπείρωση οπαδών σε όλες τις δημοσκοπήσεις, αφήνοντας πίσω ακόμη και το ΚΚΕ που θεωρείται βράχος και ότι χάνει ψηφοφόρους μόνον όταν πεθαίνουν. Όλοι αυτοί θα ήταν πολύ πιο πιθανό να ψηφίσουν ένα άλλο αντιμνημονιακό ψηφοδέλτιο στις ευρωεκλογές παρά να γυρίσουν στους κόλπους της ΝΔ που ήδη πυροβόλησε τα πόδια της, μέσω της διαγραφής Κρανιδιώτη προκειμένου να εξευμενίσει το ΠΑΣΟΚ.
Το ιστορικό προηγούμενο υπάρχει. Κατά την περίοδο της σκληρής αποχουντοποίησης από τον Καραμανλή, όταν η αστυνομία έμπαινε στα σπίτια εθνικιστών, χουντικών, ακροδεξιών και λοιπών και τους έδερνε, όταν συλλαμβάνονταν και κρατούνταν χωρίς κατηγορίες, όταν διώχνονταν από τις δουλειές τους όσοι δεν ήταν αρεστοί στους "δημοκράτες", πολλοί ήταν αυτοί που επέλεξαν να βρουν καταφύγιο στο ΠΑΣΟΚ, αντί της Νέας Δημοκρατίας. Κάποιοι από αυτούς εξελίχθηκαν και σε στελέχη του. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!
