Γράφει ο Γιάννης Τσιαμήτρος
Πολλοί στην Ελλάδα, κυρίως πολιτικοί της αντιπολίτευσης, πολιτικολογούντες ή δημόσιες περσόνες εν γένει, εκφέρουν δημόσιο λόγο, που υποτίθεται πως είναι κριτική προς την κυβέρνηση αλλά ..
κατά βάθος πρόκειται για ιταμή καταστροφολογία.
Όλοι τούτοι υποτίθεται πως κόπτονται για τους ανέργους, τους πεινασμένους, τους χρεωμένους, τους καταστραμμένους της κρίσης, ωστόσο με τα κλάματα, τις κατάρες, τις γενικεύσεις και τους αφορισμούς, ελάχιστα έως καθόλου τους βοηθούν.
Αντίθετα, συνεισφέρουν – άλλοι άθελά τους, άλλοι βάσει σχεδίου – στην διατήρηση ή ακόμη και την ενδυνάμωση του κλίματος απαισιοδοξίας, αδιαφορίας και μοιρολατρίας που αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο για την οικονομική, πολιτική και παραγωγική ανάκαμψη της κοινωνίας και της χώρας.
Όλοι τούτοι, είχαν μέχρι προχθές και πιπίλιζαν στο στόμα τους σαν καραμέλα, την βολική και πρόχειρη δικαιολογία του ανάλγητου μνημονίου, της ναζιστικής τρόικας, των τοκογλύφων εταίρων και δανειστών μας που μας ρουφάνε το αίμα με το μπουρί της σόμπας.
Ε, λοιπόν, η καραμέλα τέλειωσε. Έλιωσε στο στόμα των θρηνούντων μαντατοφόρων του ολέθρου. Απομείναμε «εμείς κι ο γρύλος μας». Ενώπιοι ενωπίω με τις αγορές που μας ξαναδάνεισαν και μάλιστα με χαμηλό επιτόκιο, δείχνωντας έτσι την εμπιστοσύνη τους πλέον στην ελληνική οικονομία. Φορτωμένοι με ένα τεράστιο εξωτερικό χρέος, που όμως είναι «τακτοποιημένο» επί πολλές δεκαετίες με σκανδαλιστικά μικρό επιτόκιο, το οποίο αποκτήσαμε χάρη σ αυτούς τους κακούς ευρωπαίους εταίρους. Προικισμένοι με ένα αναγνωρισμένο διεθνώς πρωτογενές πλεόνασμα, που ακόμη και αν μελλοντικά δεν είναι διατηρήσιμο με τον ίδιο τρόπο (φορολογία) που επετεύχθη, εντούτοις μας απαλλάσσει προς ώρας από την ανάγκη νέων δανεικών και προσδίδει στην ελληνική οικονομία μια πρόσκαιρη σταθερότητα που δεν πρέπει να παραμείνει ανεκμετάλλευτη.
Χρειάζεται ασφαλώς πολλή δουλειά μέχρι να καταφέρουμε να επιτύχουμε πρωτογενή πλεονάσματα που να οφείλονται στην αύξηση της παραγωγικότητας, της παραγωγής, του ΑΕΠ, σε αυτό που λέγεται «ανάπτυξη». Όμως σήμερα, αντίθετα με το 2012 όταν αυτή η κυβέρνηση ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας, βρισκόμαστε αισίως στην αφετηρία για να ξεκινήσουμε μια τέτοια ελπιδοφόρα πορεία.
Όσο περνάνε οι μέρες, όλο και περισσότεροι Έλληνες θα το αντιλαμβάνονται αυτό. Η εποχή που ιταμοί καταστροφολογούντες περιφέρονταν στα κανάλια, στο ίντερνετ και στις εφημερίδες προβάλλοντας πειστικά τις μύχιες προσδοκίες και τους ανομολόγητους πόθους τους για πλήρη εξαθλίωση και κατάρρευση της χώρας, σιγά-σιγά θα περάσει ανεπιστρεπτί. Με το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών φαίνεται ξεκάθαρα πως ο ΣΥΡΙΖΑ έπιασε ταβάνι ( είναι στα ποσοστά του Ιουνίου του 2012 ), και μάλλον τα πράγματα θα είναι τελείως διαφορετικά σε περίπτωση εθνικών εκλογών.
Είναι στο χέρι μας πλέον να διαλέξουμε τον δρόμο της παραγωγής, της εργασίας, της αξιοκρατίας, της χρηστής διαχείρισης, του ελέγχου, της τιμωρίας των ενόχων, της ανάκτησης των κλοπιμαίων, της επιβράβευσης των ικανών, της απελευθέρωσης του επιχειρείν, του ανοίγματος της αγοράς, της μείωσης της φορολογίας, της πάταξης της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας, της εξαφάνισης των «κολλητών», των κουμπάρων, των «φίλων», των διαπλεκόμενων.
Είμαι βέβαιος πως ο Πρωθυπουργός στο άμεσο μέλλον θα μας προτείνει μια πορεία με αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά. Μια πορεία που θα κάνει αυτούς που τόσον καιρό μπέρδευαν την γραβάτα της κριτικής με το σώβρακο της καταστροφολογίας, να ανακρούσουν πρύμναν ή να εξαφανιστούν από το πολιτικό προσκήνιο, συρρικνωμένοι στην προ της κρίσης πολιτική τους ανυπαρξία.
