θεμελίωση» της Ειρήνης που επιτεύχθηκε τότε στο Μόναχο…
Οι «εμβριθείς αναλυτές» της εποχής, με ακλόνητα «λογικά» επιχειρήματα, διαλαλούσαν ότι η Ειρήνη κατοχυρώθηκε πια σε «στέρεες βάσεις», αφού «εξαλείφτηκαν με μιας» τα πιθανά αίτια μιας μελλοντικής σύγκρουσης. Ο Χίτλερ είχε πάρει ό,τι ζητούσε με το παραπάνω. Είχε δημιουργήσει το «ζωτικό χώρο» της Μεσευρώπης, όπως διακήρυσσε…
Η Χιλτερική Γερμανία είχε ήδη προσαρτήσει την Αυστρία (Anslchluss) λίγους μήνες νωρίτερα, τον Μάρτιο του 1938, κατά παραβίασιν της Ειρηνευτικής Συνθήκης των Βερσαλλιών, του 1919. Είχε ενώσει τη Γερμανία με την Αυστρία! Και στο Μόναχο «τακτοποιούνταν» πλέον και η υπόθεση με τους Γερμανούς της Σουδητίας και το διαμελισμό της Τσεχοσλοβακίας.
Επομένως, οι σημαντικότερες απαιτήσεις της Χιτλερικής Γερμανίας γίνονταν πλέον αποδεκτές από Βρετανούς και Γάλλους. Άρα «ευλόγως» όλοι οι αναλυτές, διαβεβαίωναν εαυτούς και αλλήλους, ότι η Ειρήνη είχε πλέον «διασφαλιστεί» (Κι ύστερα ξύπνησαν πολύ δυσάρεστα όλοι τους…).
Ο ίδιος ο τότε Βρετανός Πρωθυπουργός Νέβιλ Τσάμπερλαιν επέστρεψε στο Λονδίνο μετά τη Συμφωνία του Μονάχου πανηγυρίζοντας:
--Έφερα στις αποσκευές μου την Ειρήνη στην Ευρώπη, για μια γενιά!
Η χαρά του δεν άντεξε πάνω από μερικούς μήνες. Ένα χρόνο αργότερα (Σεπτέμβριο του 1939) ξέσπαγε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος!
Και οκτώ μήνες αργότερα (Μάιος του 1940), τα γερμανικά στρατεύματα σάρωναν τη δυτική Ευρώπη (Βέλγιο, Ολλανδία, Γαλλία, Δανία).
Ο χειρότερος πόλεμος που είχε γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα είχε μόλις αρχίσει…
Όμως, αμέσως μετά τη Συμφωνία του Μονάχου, αρχές Οκτωβρίου του 1938, όλοι πανηγύριζαν για το «μεγάλο βήμα που κατοχύρωνε την Ειρήνη»…
Κάποιοι πιο ενθουσιώδεις μάλιστα, πρότειναν στους «πρωτεργάτες» εκείνης της – επαίσχυντης, όπως αποκαλύφθηκε – Συμφωνίας, να δοθεί το Νόμπελ Ειρήνης!
Δηλαδή πρότειναν να τιμηθούν με Νόμπελ Ειρήνης ο Νέβιλ Τσάμπερλαιν, ο Εντουάρντ Ντελαντιέ, ο Αδόλφος Χίτλερ και ο Μπενίτο Μουσολίνι!
Από τρίχα γλιτώσαμε τότε, να είναι βραβευμένοι ως… παγκόσμιοι «Ειρηνοποιοί» ο Χίτλερ και ο Μουσουλίνι!
Η Συμφωνία του Μονάχου, μπήκε στην Ιστορία (και στην διεθνή βιβλιογραφία), ως «παράδειγμα προς αποφυγήν» κατευναστικής πολιτικής.
Από τους ελάχιστους που διαφώνησαν τότε, ο βρετανός Ουίνστον Τσώρτσιλ! Λάβρος επιτέθηκε κατά του Τσάμπερλαιν στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, λέγοντάς του ότι:
--Δεν έφερες την Ειρήνη, έφερες πιο κοντά τον Πόλεμο και από θέσεις πολύ χειρότερες για τη Βρετανία...
Οι οπαδοί του Τσάμπερλαιν και του Λόρδου Χάλλιφαξ κατακεραύνωναν τότε τον Τσώρτσιλ με παραλήρημα εμπάθειας:
Τον κατηγόρησαν δημόσια πως είναι ένας «παρωχημένος εθνικιστής». Ότι «δεν μπορούσε να αντιληφθεί τον σύγχρονο κόσμο», όπου η διπλωματία και το Διεθνές Δίκαιο λύνει τα προβλήματα – κι έτσι προλαμβάνει και αποτρέπει τον Πόλεμο.
Του έλεγαν ακόμα, ότι είναι ένας γέρος και μέθυσος, «απομεινάρι» (relic) μιας άλλης, «ξεπερασμένης εποχής», και με προσωπικές εμμονές: να «ξεπλύνει την ντροπή της ήττας στην Καλλίπολη», κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο (την οποία είχαν «χρεώσει» στον Τσόρτσιλ, τότε Λόρδο Ναυαρχείου).
Τον εξευτέλισαν με το χειρότερο τρόπο, λοιπόν!
Αλλά ενάμιση χρόνο αργότερα ο Τσώρτσιλ είχε πλήρως δικαιωθεί! Και τον παρακαλούσαν να αναλάβει τη διακυβέρνηση, σε συνθήκες συνολικής καταστροφής και επικείμενης συντριβής.
Κι ήταν ο «ξεπερασμένος» και «εθνικιστής» Τσώρτσιλ και το πείσμα του, που ανέτρεψαν τα τότε δραματικά δεδομένα και άλλαξαν εντελώς τη μοίρα του Πολέμου. Και της Ιστορίας…
Συμπέρασμα πρώτο: Όταν ακούτε κάποιους να πανηγυρίζουν ομαδικά για «μεγάλη επιτυχία Ειρήνης»… μη το δένετε κι όλα!
Μπορεί να είναι, πράγματι, αλλά μπορεί να είναι και το εντελώς αντίθετο: πυροδότηση της επόμενης, πολύ πιο καταστροφικής σύγκρουσης. Έχει ξαναγίνει πολλές φορές…
Και η Συμφωνία του Μονάχου, δεν είναι το μόνο παράδειγμα. Ειδικά, εδώ στα Βαλκάνια, έχουμε και το προηγούμενο της Συμφωνίας του Αγίου Στεφάνου, το Μάρτιο του 1878, που ανατράπηκε λίγους μήνες αργότερα, από τη Συνθήκη του Βερολίνου, τον Ιούλιο του 1878…
Κι ύστερα, το καθεστώς που δημιουργήθηκε, ήταν τόσο ασταθές που τα πράγματα οδηγήθηκαν σε αλλεπάλληλες κρίσεις και συγκρούσεις, μεταξύ των Βαλκανικών λαών, μέχρι τη γενικευμένη σύγκρουση των ετών 1912-13. Αλλά και τις συγκρούσεις που ακολούθησαν ως το 1919…
Και διεθνώς, και στην περιοχή μας, οι Συνθήκες πολύ συχνά αποδεικνύονται εύθραυστες. Άλλες φορές αποδεικνύονται και «εμπρηστικές».
Σπάνια αποδεικνύονται αληθινά βιώσιμες. Όταν λύνουν πραγματικά προβλήματα. Κι αυτό δεν συνέβη, βέβαια, με την τελευταία συμφωνία Ελλάδας-Σκοπίων…
* Δεύτερη ιστορική παρατήρηση: Η Ελλάδα στα πρώτα πενήντα χρόνια του 20ου αιώνα (δηλαδή στην εκατονταετία που πέρασε) πολέμησε τέσσερις φορές για την Μακεδονία!
--Μια σε ένα «υβριδικό πόλεμο» (θα λέγαμε σήμερα), τον Μακεδονικό Αγώνα, μεταξύ 1904-8, ενάντια στη Βουλγαρική διείσδυση, στα υπό Οθωμανική κατοχή ακόμα εδάφη της νότιας Βαλκανικής.
--Δύο φορές στους Βαλκανικούς πολέμους – πρώτα κατά των Οθωμανών και μετά κατά των Βουλγάρων το 1912-13.
--Και μια φορά στον Ελληνικό Εμφύλιο, 1945-49, όταν πλέον διακηρυγμένος στόχος του ΚΚΕ ήταν η απόσχιση της Μακεδονίας από την Ελλάδα! Και η δημιουργία «ενιαίας Μακεδονίας».
Η Ελλάδα και στις τέσσερις περιπτώσεις, μπήκε στον αγώνα από χειρότερες θέσεις. Και στις τέσσερις περιπτώσεις, ωστόσο, κατάφερε να νικήσει.
Και τώρα, μετά από τέσσερις νίκες και επιτυχίες που εδραίωσαν πλήρως την Ελληνικότητα της Μακεδονίας, έρχονται να ανοίξουν το ζήτημα μια φορά ακόμα! Και να αμφισβητήσουν τα πάντα. Ουσιαστικά να ανοίξουν το δρόμο για πλήρη μελλοντική αμφισβήτηση του status quo.
Για να καταλάβετε, δεν μιλάμε για μικρές τοπικές «αψιμαχίες».
Στη περιβόητη μάχη του Κιλκίς-Λαχανά (που συμπτωματικά έγινε τέτοιες μέρες ακριβώς, 19-21 Ιουνίου 1913) στο δεύτερο Βαλκανικό Πόλεμο (κατά της Βουλγαρίας), η Ελλάδα πέτυχε αποφασιστική νίκη κατά των Βουλγάρων, οι οποίοι ως τότε θεωρούνταν από τους καλύτερους στρατούς στον κόσμο (αποκαλούνταν «οι Πρώσοι των Βαλκανίων»!).
Κι αυτοί οι «Πρώσοι των Βαλκανίων» συνετρίβησαν μέσα σε τρεις εφιαλτικές μέρες αιματοχυσίας χωρίς προηγούμενο – από μιαν Ελλάδα, που εκκινούσε από τον Όλυμπο, μόλις δεκαπέντε χρόνια πριν είχε υποστεί ταπεινωτική ήττα από τους Οθωμανούς (1897) και όλα τα επόμενα χρόνια, μέχρι πολύ πρόσφατα, ήταν απομονωμένη στα Βαλκάνια και διεθνώς.
Η μάχη του Κιλκίς-Λαχανά, σημάδεψε την Ελληνικότητα της Μακεδονίας με τρόπο ανεξίτηλο. Και για πάντα…
Αλλά είχε τεράστιο κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Μόνο μέσα σε εκείνο το τριήμερο σκοτώθηκαν από Ελληνικής πλευράς 8.838 Έλληνες στρατιώτες και αξιωματικοί!
Για να κάνετε τις συγκρίσεις: στο σύνολο του Ελληνοϊταλικού Πολέμου την περίοδο 1940-41, μαζί και με την Γερμανική Εισβολή τον Απρίλιο-Μάιο του 1941, οι Ελληνικές απώλειες έφτασαν τις 14,5 χιλιάδες…
Δηλαδή μέσα σε τρείς μέρες στη μάχη του Κιλκίς-Λαχανά είχαμε πολύ πάνω από τις μισές ανθρώπινες απώλειες, απ’ ό,τι στο σύνολο της Ελληνικής σύγκρουσης που κράτησε εννιά μήνες με τη φασιστική Ιταλία και τη Ναζιστική Γερμανία την περίοδο 1940-41.
Αλλά με αυτό το αίμα εμπεδώθηκε η Ελληνικότητα της Μακεδονίας και πολιτικά (Γιατί ιστορικά δεν είναι εύκολο να αμφισβητηθεί από κανένα…).
Και με αυτό το αίμα, τα σύνορα της Ελληνικής πια Μακεδονίας, συμπίπτουν σχεδόν απόλυτα με τα όρια της Ιστορικής Μακεδονίας της Κλασικής εποχής, του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου.
Συμπέρασμα δεύτερο: αυτά που κερδήθηκαν με σκληρούς αγώνες και με εκατόμβες ανθρωπίνων θυσιών στις μάχες, μέσα σε μια 50ετία περίπου, όταν συμπίπτουν με αυτά που επιτάσσει η μακραίωνη τρισχιλιετής Ιστορία, δεν αλλάζουν!
(Που να χτυπάνε τον… πισινό τους κάτω, δεν αλλάζουν!)
Και πάντως, δεν αλλάζουν με «κόλπα» και διπλωματικές κομπίνες. Ούτε με «προσύμφωνα» χωρίς έγκριση από τη Βουλή και χωρίς την παραμικρή νομιμοποίηση.
Μην το κουράζουμε! Απλώς δεν αλλάζουν!
Τα ιστορικά τετελεσμένα αίματος είναι πολύ «βαθιά» και πολύ «βαριά». Αυτά είναι τα «τετελεσμένα» που δεν ανατρέπονται και δεν αλλάζουν…
Ιστορική παρατήρηση τρίτη: όσον αφορά τα διπλωματικά «τετελεσμένα» τώρα - που δημιουργεί αυτή η επαίσχυντη Συμφωνία - είναι πλέον υπαρκτό πρόβλημα, αλλά εντελώς άλλης τάξης πρόβλημα:
Η σύγχρονη – και η πολύ πρόσφατη – ιστορία είναι γεμάτη από Συνθήκες που πολύ «πανηγυρίστηκαν» όταν υπογράφηκαν και πολύ σύντομα ανατράπηκαν πλήρως, ή τροποποιήθηκαν δραστικά, ή αδρανοποιήθηκαν μέχρι που αντικαταστάθηκαν από άλλες συνθήκες.
Το «Δίκαιο των Συνθηκών» ασφαλώς και πρέπει να το λάβουμε υπ’ όψιν. Αλλά ταυτόχρονα πρέπει να θυμόμαστε ότι οι Συνθήκες, όταν δεν είναι βιώσιμες, όταν προσκρούουν σε ιστορικές πραγματικότητες ή όταν υποκινούν νέες συγκρούσεις, αργά ή γρήγορα καταρρέουν…
--Θυμηθείτε τη Συνθήκη των Αγίου Στεφάνου του 1878 (καταργήθηκε λίγους μήνες αργότερα)
--Θυμηθείτε τη Συνθήκη των Σεβρών του 1920 (ανατράπηκε τρία χρόνια αργότερα)
--Θυμηθείτε το Σύμφωνο Σαϊκς– Πικό του 1916, που διαμέλιζε την Οθωμανική Τουρκία. Ανατράπηκε πολλές φορές στη συνέχεια…
--Θυμηθείτε τη Συνθήκη του Λοκάρνο, που κατοχύρωνε τα δυτικά σύνορα της Γερμανίας (1925). Ανατράπηκε 15 χρόνια αργότερα…
--Θυμηθείτε τη διαβόητη Συνθήκη Brιand - Kellogg του 1928, με την οποία … «απαγορευόταν ο Πόλεμος»! Την υπέγραψαν τότε 15 χώρες, μεταξύ των οποίων κι όλες εκείνες που συγκρούστηκαν μέχρι θανάτου 11 χρόνια αργότερα…
--Θυμηθείτε το ψήφισμα 181 των Ηνωμένων Εθνών για την Παλαιστίνη, το 1947, με το οποίο ιδρύονταν δύο νέα κράτη, το Ισραήλ και ένα Παλαιστινιακό - και στη μέση μια ουδέτερη-ανεξάρτητη Ιερουσαλήμ. Ήταν ο ορισμός του… «μη βιώσιμου»! Ανατράπηκε λίγους μήνες αργότερα…
Ήταν έτσι φτιαγμένο, λες και όσοι το σκαρφίστηκαν ήθελαν να πυροδοτήσουν μακροχρόνιες συγκρούσεις!
--Θυμηθείτε τις Συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου για την Κύπρο, (1959-60). «Άντεξαν» μόλις τρία χρόνια, ύστερα κατέρρευσαν, ύστερα υπήρξαν συνεχείς προστριβές, ύστερα υπήρξε Τουρκική εισβολή και κατοχή στο 40% της Κύπρου. Και το πρόβλημα παραμένει ανοικτό…
--Θυμηθείτε την περιβόητη Συμφωνία Ειρήνευσης στο Βιετνάμ, που υπογράφηκε στο Παρίσι, τέλη Ιανουαρίου του 1973. Και έχει χαρακτηριστεί πλέον ως το «Μόναχο» της Ινδοκίνας. Παραβιάστηκε αμέσως μετά και κατέρρευσε στη συνέχεια! Δύο χρόνια αργότερα, το Βόρειο Βιετνάμ σάρωσε το Νότιο…
--Θυμηθείτε, την περιβόητη Τελική Πράξη του Ελσίνκι: Είχε χαρακτηριστεί ως «τεράστια επιτυχία» ειρήνευσης και ασφαλείας, μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων στην Ευρώπη, τον Αύγουστο του 1975: «Εδραίωνε» πλήρως το διαμοιρασμό της Ευρώπης, «σταθεροποιούσε» τα σύνορα όπως είχαν προκύψει μετά την Γιάλτα (1945), κι άνοιγε το δρόμο για την πλήρη αποκατάσταση της Ύφεσης.
Κι ύστερα… ξύπνησαν! Λίγα χρόνια αργότερα το Ψυχροπολεμικό κλίμα επέστρεψε, με την εγκατάσταση Σοβιετικών Πυραύλων μέσου βεληνεκούς από τη μια πλευρά και Αμερικανικών από την άλλη, ενώ λίγα χρόνια πιο πέρα, κατέρρευσε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, και μαζί τους κατέρρευσαν και πολλά σύνορα. Η Ανατολική Γερμανία «απορροφήθηκε» από τη Δυτική, ενώ διαμελίστηκαν η ίδια η ΕΣΣΔ, η Τσεχοσλοβακία και τελικά η Γιουγκοσλαβία…
Από τις ελάχιστες σημαντικές Συνθήκες που άντεξαν στο χρόνο – γιατί υπάρχουν και τέτοιες, ασφαλώς – είναι η Συμφωνία Ειρήνης του Κάμπ Ντέηβιντ μεταξύ Αιγύπτου-Ισραήλ, το Σεπτέμβριο του 1978. Δεν επιβλήθηκε εκβιαστικά απ’ έξω. Έλυσε πραγματικά προβλήματα με ισορροπημένο τρόπο – και γι’ αυτό άντεξε…
Και μια τελική παρατήρηση: Από το σύνολο των ανωτέρω Συμφωνιών που κατέρρευσαν, η Αριστερά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τις έχει πανηγυρίσει όλες! Ή έστω τις περισσότερες…
Και τη μόνη Συμφωνία που πραγματικά αποδείχθηκε breakthrough Ειρήνης και άντεξε - του Κάμπ Ντέηβιντ - η Αριστερά δεν έπαψε να την… καταγγέλλει!
(Όταν οι αριστεροί «μαθητευόμενοι μάγοι» ασκούνται στη διπλωματία… φωτιά στα μπατζάκια μας! Όχι πως οι άλλοι είναι πάντα πολύ καλύτεροι. Αλλά οι Αριστεροί εμμονικοί δεν παίζονται…)
Συμπέρασμα τελικό: Τα πιο ακλόνητα «τετελεσμένα» τα δημιουργούν οι αγώνες των λαών και η αποφασιστικότητά τους να διεκδικήσουν το δίκιο τους.
Κι αυτό δεν είναι μόνο «πατριωτικός ιδεαλισμός»…
Είναι πρωτίστως, πολιτικός ρεαλισμός!
Διπλωματικές Συνθήκες ασταθείς, εκβιαστικές, αντιφατικές και δίχως νομιμοποίηση, πάντα αποδεικνύονται εύθραυστες και τελικώς, πάντα καταρρέουν.
Αφήστε τους θρήνους, λοιπόν!
Ο ΣΥΡΙΖΑ τα πούλησε – εντάξει…
Αλλά εμείς δεν θα αφήσουμε να παραδοθούν όσα κερδήθηκαν με τόσους αγώνες και τόσο αίμα…
Αφήστε τους κοπετούς! Κι ανασκουμπωθείτε, να δούμε πως θα ανατρέψουμε τα νέα «διπλωματικά τετελεσμένα» του Κοτζιά – που προσκρούουν στα πολύ ισχυρότερα, ιστορικά «τετελεσμένα αίματος», των πατεράδων μας και των παππούδων μας.
Γιατί αυτά τα τελευταία είναι τα πιο ακλόνητα «τετελεσμένα»…
ΥΓ.Αυτό ακριβώς θα εξηγήσουμε στο επόμενο σημείωμά μας…
