Στην Ελλάδα το πολιτικό παιχνίδι ήταν
σχεδόν πάντα «σημαδεμένο». Δηλαδή διεξάγονταν βάσει ενός σχεδίου που είχε πάντα και τις εναλλακτικές του προτάσεις, ούτως ώστε να μην υπάρχει καμία περίπτωση ή καμία πιθανότητα να ξεφύγει η κατάσταση και το σύστημα να χάσει τον πολιτικό και συνεπώς και τον κοινωνικό και εθνικό έλεγχο.
Όλο αυτό το σύστημα ελέγχονταν σχεδόν απόλυτα από εξωτερικούς παράγοντες, που ποτέ δεν έπαυσαν να θεωρούν την χώρα μας σαν προτεκτοράτο τους και σαν μια χρήσιμη, λόγω γεωστρατηγικής της θέσης, αποικία.
Φυσικά αυτό το σύστημα για να εδραιώνει την εξουσία του είχε και τους εγχώριους πιστούς υπηρέτες του, που στον μόνο «θεό» που πιστεύουν είναι ο «μεγάλος αφέντης τους»
Κάποιες υποτίθεται απόπειρες στο παρελθόν από κάποιους «ρομαντικούς πολιτικούς να ξεφύγουν από αυτή την κατάσταση, εκτός του ότι δεν είχαν οι ίδιοι την ικανότητα, αντιμετώπιζαν την άμεση επίθεση του συστήματος που εκδηλώνονταν με διάφορους τρόπους έτσι ώστε με κανένα τρόπο να μην μπορούν να καρποφορήσουν.
Και οι προσπάθειες αυτές επειδή παρέμειναν μόνο στο ρομαντικό πεδίο και επειδή αυτοί που τις επιχειρούσαν ήταν ουσιαστικά δειλοί και άτολμοι, είχαν οικτρή αποτυχία. Το αποτέλεσμα ήταν η πατρίδα να βυθίζονταν ακόμα περισσότερο στην προδοσία και παράλληλα να προχωρεί ακάθεκτα η εξόντωση της εθνικής μας ταυτότητας.
Σε όλη αυτή την ιστορία ο λαός ήταν πάντα για το σύστημα το κοπάδι που το χρησιμοποιούσε με διάφορους τρόπους, με βασικά όργανα τα προδοτικά ΜΜΕ, για να επιτύχει τους στενά συμφεροντολογικούς του σκοπούς. Όσοι προσπαθούσαν να σταθούν έξω από αυτό το παιχνίδι, χαρακτηρίζονταν σαν λαϊκιστές, είναι ακραίοι, είναι «απειλή» για την σταθερότητα της χώρας κυρίως όμως για το σύστημα.
Όλα αυτά μέχρι που μπήκαμε στην δίνη των μνημονίων. Το σύστημα διαβλέποντας ότι έρχονται ραγδαίες και ιστορικές εξελίξεις και προγραμματισμένες αλλαγές στην ευρύτερη περιοχή, έπρεπε να δέσει καλά στο άρμα του την χώρα αυτή ούτως ώστε ένα αποτελεί προγεφύρωμα της άμυνας του εναντία σε καινούργιες αναδυόμενες δυνάμεις που θα αμφισβητούσαν την κυριαρχία του.
Στην δεδομένη συγκυρία βρέθηκαν, όπως γίνονταν πάντα, οι πρόθυμοι πολιτικοί που ξεπουλώντας την πατρίδα τους συνέβαλαν έτσι ώστε σήμερα η Ελλάδα να είναι όχι μόνον το προτεκτοράτο των ξένων, αλλά μια καταστραμμένη χώρα, με μια διαλυμένη κοινωνία και ένα λαό εξουθενωμένο και αποχαυνωμένο, πιεσμένο αφόρητα να μην αντιδρά
Το «παιχνίδι» προβλέπεται ότι θα συνεχιστεί και στο εγγύς μέλλον με ένα καινούργιο διπολικό «χαρτί». Θα μας πετάξουν πάλι το «χαρτί» των «δημοκρατικών» εκλογών. Εκλογές με την ψευδαίσθηση του κυριάρχου λαού που αποφασίζει για αποφάσεις που έχουν από πριν αποφασιστεί για το μέλλον το Το παιχνίδι του διπολισμού είναι το πιο βολικό για το σύστημα καθώς έτσι φαίνεται πως καλύπτει δημοκρατικά όλες τις πολιτικές ανησυχίες και προσδοκίες του ποιμνίου.
Η ανατροπή ενός σημαδεμένου παιχνιδιού γίνεται μόνο δίνοντας τέλος σε αυτή την εθνοκτόνο παράσταση. Η μεγαλύτερη και πιο πονηρή πρόφαση για να μένεις στον καναπέ και να αφήνεις τους ανάξιους, τους προδότες και τους πράκτορες των ξένων υπηρεσιών να σε κυβερνούν και να οδηγούν την χώρα μας στην καταστροφή, είναι να λες πως όλα είναι προσχεδιασμένα και πως ότι και να κάνεις δεν γίνεται τίποτα. Όμως με τέτοια σκεπτικά η ανθρωπότητα θα είχε μείνει στην εποχή του «χρυσού μόσχου» της αποστασίας.
Αν δεν πάψουμε να θεωρούμε ότι είμαστε ανδρείκελα και μαριονέτες του συστήματος, αλλά Έλληνες, κάτοικοι της πιο πλούσιας χώρας του κόσμου διεκδικώντας να κυβερνάμε εμείς και μόνο εμείς την ίδια μας την πατρίδα η κατάσταση θα χειροτερεύει όλο και περισσότερο.
Τι παραπάνω είχαν οι πρόγονοι μας το 21, το 41 κλπ. ;;;
Νίκος Χειλαδάκης
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
nikosxeiladakis
