Αλέξη Τσίπρα να μετέχει της ζώσας πολιτικής πραγματικότητας, ως αξιωματική αντιπολίτευση, με όρους παρέας μεταπολιτευτικού ταβερνείου μετά από οχτάωρη συνεδρίαση της ΚΟΒ για την αξία του εξηλεκτρισμού της Αιθιοπίας υπό τον Μεγκίστου Χαϊλέ Μαριάμ.
Του Χρήστου Υφαντή
Η αντίδραση του στην υπογραφή της (μερικής) οριοθέτησης ΑΟΖ με την Αίγυπτο διεύρυνε, αντί να κατευνάσει, την εντεινόμενη καθημερινά αμφισβήτηση στο πρόσωπο του και ενίσχυσε τις τάσεις που θεωρούν ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι, πλέον, βαρίδι για το κόμμα και τη δημόσια παρουσία του.
Από την απώλεια της κυβερνητικής εξουσίας έως και την σημαντικότατη εξέλιξη για την οριοθέτηση (έστω μερική) της ΑΟΖ, η οποία προκάλεσε έντονες τουρκικές αντιδράσεις και απειλές, ο Τσίπρας δείχνει κάθε μέρα, κάθε ώρα, με κάθε απόφαση, με κάθε ανακοίνωση, με κάθε δημόσια παρέμβαση πόσο ολίγιστος είναι για να διαχειριστεί το ίδιο του το κόμμα, όταν δεν υπάρχει κύμα για να καβαλήσει και να βρεθεί, ελλείψει άλλου, πρωθυπουργός.
Η απελπισία του τον οδηγεί να μεταφέρει στην πολιτική αντιπαράθεση σημαντικά ζητήματα εξωτερικής πολιτικής της χώρας, όταν ο ίδιος, μέρες πριν, συνομολογούσε δημοσίως (στο forum των Δελφών) την ίδια, ακριβώς, πολιτική προσέγγιση του ζητήματος της AOZ με την Αίγυπτο για την οποία κατηγόρησε, ελαφρά τη καρδία, την κυβέρνηση αμέσως μετά την ανακοίνωση της υπογραφής της.
Βεβαίως, όπως συμβαίνει πάντα, την επομένη το πρωί εξαπέλυσε σε όλα τα ΜΜΕ τον επικοινωνιακό στρατό για να μαζέψει τις ακραίες τοποθετήσεις και να περιορίσει στις πραγματικές τους διαστάσεις τις εκτιμήσεις περί «της σύγκλησης συμβουλίου πολιτικών αρχηγών» (η οποία κανείς δεν εξηγεί τι θα προσέφερε στην υπόθεση), αλλά η ζημιά ήδη είχε γίνει και οι επιπτώσεις της δεν αναιρούνται.
Στο ΣΥΡΙΖΑ εκτιμούν ότι οι παλινωδίες αυτές δεν προοιωνίζονται τίποτε θετικό για το κόμμα, αντίθετα δημιουργούν συνθήκες απομόνωσης από την ενεργή κοινωνία και την πολιτική πραγματικότητα με επιπτώσεις που σύντομα θα αποδειχθούν μη αναστρέψιμες. Οι δυνάμεις εντός του κόμματος που επιμένουν σε μια διαφορετική, περισσότερο πολιτική, ανάγνωση των εξελίξεων και στην αντιπαράθεση με την κυβέρνηση στα πραγματικά ζητήματα με όρους εθνικού ακροατηρίου αδυνατούν να στοιχηθούν με τις τοποθετήσεις «δεκαπενταμελούς γυμνασίου» που επιλέγει η ηγετική ομάδα για να απαντάει στις πρωθυπουργικές πρωτοβουλίες.
Υποστηρίζουν, ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ανεβάσει σημαντικά τον πήχυ των πρωτοβουλιών του, διαμορφώνει όρους μονοκρατορίας στην πολιτική σκηνή και προσθέτει συνεχώς νέα μέτωπα με επιτυχείς κατά βάση προσεγγίσεις, ενώ την ίδια ώρα αφαιρεί συστηματικά πολιτικό περιεχόμενο από την αντιπολίτευση και την περιορίζει σε ρόλο παρατηρητή των εξελίξεων.
Σε αυτή την πραγματικότητα ο Αλέξης Τσίπρας μοιάζει με μαθητή Λυκείου της περιόδου του ογδόντα και του ενενήντα, που επιχειρεί να αντιμετωπίσει την πλημμυρίδα των κυβερνητικών παρεμβάσεων με τα τσιτάτα της προγλωσσικής σταλινικής περιόδου της αριστεράς, συνεπώς με ελάχιστες έως ανύπαρκτες πιθανότητες να κατανοήσει, έστω, τι ακριβώς συμβαίνει, πόσο μάλλον να διεμβολίσει τις πρωτοβουλίες Μητσοτάκη και να τις ανατρέψει.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι ο τέως πρωθυπουργός δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει γύρω του, ποια είναι τα βασικά προβλήματα της επικαιρότητας, πως εξελίσσονται οι κυβερνητικές πρωτοβουλίες. Δυσκολεύεται ακόμη και στην ανάγνωση τους, με αποτέλεσμα να κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, να περιφέρει απλώς το πολιτικό του σαρκίο και να ισορροπεί επί ξηρού ακμής ανάμεσα στην πολιτική επιβίωση του και την προγραμματική γελοιότητα.
Δεν είναι τυχαίο ότι στον ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά στην προεδρική παρέα ο πρωθυπουργός είναι ακόμη και σήμερα «ο Κούλης» και οι πρωτοβουλίες του αντιμετωπίζονται με όρους δεκαετίας του εξήντα και με τσιτάτα αμφιθεάτρων της πρώιμης περιόδου της μεταπολίτευσης, χωρίς κανείς να μπορεί να εξηγήσει την αποτελεσματικότητα αυτής της πολιτικής στάσης και να περιγράψει με σαφήνεια τα πολιτικά κέρδη που προκύπτουν.
Ο Τσίπρας είναι (και το δείχνει) χαμένος στο διάστημα, αδύναμος να ηγηθεί, με περιορισμένη ακτινοβολία και πρόδηλη την ανικανότητα να αλλάξει την ατζέντα προς όφελος του.
Με την κυβέρνηση να έχει όλη την τράπουλα στα χέρια της και να μοιράζει τα χαρτιά σύμφωνα με τους σχεδιασμούς της αυτός ο Τσίπρας (δεν υπάρχει άλλος, ένας είναι) δεν έχει πολιτικό μέλλον και σύντομα θα κληθεί να αποφασίσει να αφήσει την καρέκλα του σε νέες πολιτικές δυνάμεις στο εσωτερικό του κόμματος, οι οποίες συσπειρώνονται και περιμένουν.
.jpg)
.jpg)
%20(3).jpg)
