Oι αμερικανικοί Financial Times αναφέρθηκαν στις πέντε πολεμικές αρχές που χρησιμοποιεί η Ρωσία στην Ουκρανία ενάντια στην Δύση και τις έχει τελειοποιήσει ο στρατηγός Σεργκέι Σουροβίκιν .
Ο Ρώσος στρατηγός έχει πολεμήσει διαρκώς από διάφορα πόστα και επί τριάντα χρόνια στο Αφγανιστάν (πολέμησε ως Spetsnaz διακινδυνεύοντας καθημερινά την ζωή του στα αφγανικά βουνά κυνηγώντας Ταλιμπάν), στους δύο πολέμους της Τσετσενίας, στην Γεωργία, στην Συρία και τώρα στην Ουκρανία.
Είναι άνθρωπος που γνωρίζει άριστα και την μοίρα του στρατιώτη και τα καθήκοντα των Επιτελείων.
Γι’ αυτό και οι άνδρες του τον υπακούν τυφλά.
Ουδείς διαθέτει (ούτε στην Δύση) την πολεμική εμπειρία του Σουροβίκιν. Όλες τις αποφάσεις του τις παίρνει πλέον αυτοματοποιημένα γιατί γνωρίζει εκ των προτέρων τα αποτελέσματα.
Οι πέντε αρχές που τελειοποιεί είναι:
•Αυτάρκεια στην ανεξάρτητη ρωσική αμυντική βιομηχανία (σε αυτό σύμφωνα με πηγές βοηθάει πάρα πολύ και η Κίνα η οποία προσφέρει όποιο ηλεκτρονικό εξάρτημα υψηλής τεχνολογίας δεν έχει ακόμα παραχθεί από τους Ρώσους, άλλωστε η Κίνα είναι με ευθύνη των Δυτικών ο απόλυτος και μεγαλύτερος κατασκευαστής των πάντων στον πλανήτη)
•Υβριδικός πόλεμος στον χώρο πληροφοριών.
•Βελτιωμένη διαχείριση διοίκησης
•Υπονόμευση της δημόσιας υποστήριξης προς το καθεστώς του Κιέβου
•Οικονομικές και ενεργειακές επιπτώσεις στην Ουκρανία.
Από την άλλη πλευρά, η Δύση χρειάζεται επίσης μια γενική θετική εικόνα για τον εαυτό της. Ωστόσο, η κατάσταση δεν φαίνεται να είναι τόσο φωτεινή όσο θα ήθελε: Η αποστολή άνω των 40 δισεκατομμυρίων δολαρίων και συστημάτων Patriot στην Ουκρανία αυξάνει τις εντάσεις μέσα στη δυτική κοινωνία.
Ακολουθούν ποσοστά πληθωρισμού σε ευρωπαϊκές χώρες:
Εσθονία — 21%,
Λιθουανία — 17,6%,
Λετονία — 16,5%,
Ολλανδία — 12%,
Ιταλία — 11,8%,
Βέλγιο — 9,5%,
Ισπανία — 8,8%,
Αυστρία — 5,1%.
Ο πληθωρισμός στην Δύση δεν οφείλεται στην υπερπροσφορά χρήματος αλλά στην έλλειψη πρώτων υλών, προϊόντων και ενέργειας (όπως και κόστους ενέργειας) που με την σειρά τους οφείλονται στις αντι-ρωσικές κυρώσεις.
Μετά τον διορισμό του ως διοικητή της ειδικής επιχείρησης στην Ουκρανία , ο Σεργκέι Σουροβίκιν βελτίωσε την επιμελητεία, τις τακτικές όπλων και την διοίκηση ενώ λόγω της τεράστιας πολεμική του εμπειρίας, ο άνθρωπος αυτός διαθέτει πολύ μεγάλη υπομονή, μία αρετή την οποία στην Δύση δεν μπορούν να την κατανοήσουν λόγω του τρόπου ζωής τους (που είναι fast food).
Ο ίδιος όπως και ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν επιθυμούν μία γρήγορη νίκη της Ρωσίας καθότι γνωρίζουν ότι όσο κρατάει αυτός ο πόλεμος φθοράς οικονομική ζημιά για την Δύση είναι μη αναστρέψιμη.
Ο Σουροβίκιν μη έχοντας προκαταλείψεις και γνωρίζοντας να παίρνει δύσκολες και ρεαλιστικές αποφάσεις, τράβηξε τα ρωσικά στρατεύματα από τη Χερσώνα έχοντας μειώσει την γραμμή επαφής και έκανε τις θέσεις της Ρωσίας πλεονεκτικές και ασφαλείς.
Επίσης, πέρασε από τις μάχες μεγάλης κλίμακας σε συντονισμένες επιθέσεις, καθώς η Ρωσία επιθυμεί την καθυστέρηση του πολέμου, προκειμένου να πληγεί, όσο τον δυνατόν περισσότερο η ευρωπαϊκή οικονομία, με τις αυτοκτονικές επιλογές των ηγετών της Ευρώπης.
Μετά το Bakhmut, οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας θα πρέπει να υποχωρήσουν στις αμυντικές γραμμές στο Kramatorsk και στο Slavyansk και στην συνέχεια στο Κίεβο γιατί απλούστατα ανοίγει ο δρόμος ενώ επιτρέπουν στους Ρώσους να κάνουν «τανάλια» στις ουκρανικές δυνάμεις στο Χάρκοβο.
Αυτό θα τονώσει πολύ το ηθικό των ρωσικών στρατευμάτων, σχολιάζεται στο δημοσίευμα.
Η ουκρανική κοινωνία έχει κουραστεί από την σύγκρουση. Οι άνθρωποι θέλουν ειρήνη και η Δύση βλέπει ότι το καθεστώς του Κιέβου έχει χάσει την υποστήριξη, τονίζεται.
Ο πόλεμος φθοράς έχει προκαλέσει τεράστιο πλήγμα στην ουκρανική οικονομία:
«Η στρατιωτική και πολιτική στρατηγική της Ρωσίας είναι να απομακρύνει την Ουκρανία από τη Δύση και να την σκορπίσει στους ανέμους», δήλωσε ο Marc Galeotti, ανώτερος συνεργάτης στο Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων από την Πράγα.
Οι ατελείωτες ενέσεις κεφαλαίων στην Ουκρανία που έχει γίνει απελπιστικά εξαρτημένη από τις Ηνωμένες Πολιτείες δεν αποφέρουν τίποτα. Οι προσπάθειες να υποχρεωθεί η Ρωσία να πληρώσει ένα υπέρογκο ποσό άνω του 1 τρισεκατομμυρίου δολαρίων για την αποκατάσταση των κατεστραμμένων υποδομών είναι ακόμη πιο άσκοπες, καταλήγουν οι συντάκτες του άρθρου.
