Η οδήγηση ως…«πέρασμα»!…

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ
Καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας

Τριήμερο πρωτομαγιάς 2009 μπροστά μας και θα μου επιτρέψετε φίλες και φίλοι να σας προβληματίσω με το συνηθισμένο μου στυλ.
Τα μεγάλα στην ουσία και στις προεκτάσεις τους, τα σπουδαία ψυχοκοινωνικά φαινόμενα που με την ολοκλήρωσή τους σημαδεύουν την προσωπικότητα και την εξελικτική πορεία ατόμων, ομάδων ακόμη και ολάκερων κοινωνικών συστημάτων τα βαφτίζουμε με τον αποδεκτό, όχι μόνο στις επιστήμες της κοινωνιολογίας και της ψυχολογίας, αλλά και στην κοινή γνώμη έννοια που περικλείει ο όρος «πέρασμα».

Ανέκαθεν, η ένταξη στις Ένοπλες Δυνάμεις, η εισαγωγή σε ένα ΑΕΙ ή ΤΕΙ, ή χωρίς να προσβάλλω τους σεμνότυφους, το πρώτο ουσιαστικό ερωτικό αγκάλιασμα που ολοκληρωνόταν με την απώλεια της εφηβικής μας «αθωότητας» συνιστούσαν και ήταν πάντα για όλους και όλες μας «περάσματα».

ΠΕΡΑΣΜΑ ήταν και παραμένει και σήμερα η ικανότητα να κρατάς στο χέρι το τιμόνι ενός αυτοκινήτου, να τιθασεύεις 120, 160 ακόμη και 200 και βάλε «άλογα» εγκλωβισμένα κάτω από το γυαλιστερό καπό των σύγχρονων Ι.Χ. και να το κάνεις με...την «άδεια» της Αστυνομίας, ή μάλλον, για να είμαστε ακριβείς, του Υπουργείου Μεταφορών.

ΠΕΡΑΣΜΑ ποτέ δεν υπήρξε αλλά παραμένει η, παρά την κατοχή της σχετικής «αδείας οδηγήσεως» αδικαιολόγητη πράξη της αφαίρεσης της ζωής ενός ή περισσότερων άλλων συνανθρώπων μας στους εθνικούς και επαρχιακούς δρόμους της ελλαδικής επικράτειας ή εντός και εκτός της μεγάλης οικογένειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης..

Η οδήγηση είναι, σε τελική ανάλυση, χαρά και απόλαυση και το αυτοκίνητο εργαλείο για δουλειά και μέσο για αναψυχή. Η χαρά χάνεται όταν μετατρέπουμε το αυτοκίνητο από εργαλείο και μέσο αναψυχής σε φονικό όργανο καθώς βυθίζουμε κάθε Σαββατοκύριακο σε πένθος αμέτρητες ελληνικές οικογένειες,.

Στην πατρίδα μας συνηθίζουμε να λέμε ότι το ατύχημα συμβαίνει πάντα στον...”άλλο”. Εντάξει, να συμφωνήσω με αυτήν την σαφώς ανόητη θέση. Σκεφθήκατε, όμως, ότι για μένα εσείς είσθε ο “άλλος“ ενώ για σας αυτός ο «άλλος» είμαι...εγώ;

Ίσως για τον λόγο αυτό οι αγγλοσάξονες σοφά διατείνονται ότι χρειάζονται...” δυο ανόητοι για να σκοτωθεί, τουλάχιστον, ο ένας!..” Σε ποιόν από τους δυο μας, άραγε, θα συμβεί το ατύχημα, ποιος θα είναι τελικά αυτός ο τραγικός «άλλος» μετά τη γνωστή από τα ρεπορτάζ των ΜΜΕ «σφοδρή σύγκρουση που οφείλεται σε…ιλιγγιώδεις ταχύτητες» και οδηγεί χιλιάδες συνανθρώπους μας κάθε χρόνο στο πρόωρο «πέρασμα στην…αιωνιότητα»;

Εύχομαι να μην συμβεί ούτε σε σας ή δικά σας πρόσωπα ούτε σε μένα αλλά για να το πετύχουμε αυτό χρειάζεται να οδηγήσουμε με μία ΑΜΥΝΤΙΚΗ ψυχολογία. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να προσέξω τον εαυτό μου και να αποφύγω ΕΓΩ τις κάθε λογής ανοησίες και επιπολαιότητες που βάζουν τις ζωές μας σε κίνδυνο. Και επιπρόσθετα σημαίνει να προσέχω ώστε οι απροσεξίες και οι επιπολαιότητες του απέναντι οδηγού να μην αποβούν καθοριστικά μοιραία ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ και για τους δύο μας ...

Στον αιώνα που πέρασε και σε αυτόν που διανύουμε η οδήγηση ήταν και θα παραμείνει μια απόλαυση για κάποιους, διαδικασία επιβίωσης για άλλους αλλά συνάμα και πάρα πολύ επικίνδυνο κατάσταση όπου ένα απρόσεκτο προσπέρασμα μπορεί να μετουσιωθεί σε ανεπιθύμητο «πέρασμα…»

Πότε θα μάθουμε εμείς και τα παιδιά μας να αγαπάμε την οδήγηση, τον συνάνθρωπό μας ξεκινώντας, φυσικά από αυτήν την ίδια τη ζωή μας;