Είμαστε μία αστεία χώρα, μέρος 6ον

Γράφει για ta xalia ο Δημοσιογράφος Χρήστος Νικολαΐδης

Η χτεσινή αποκάλυψη της ταυτότητας των συλληφθέντων για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση έρχεται να επιβεβαιώσει πανηγυρικά την αρχή της εξέλιξης μία αρχή, που τόσο πολύ αρέσει σε εμάς τους Έλληνες να παραβλέπουμε:
Η αρχή της εξέλιξης είναι τόσο εδραιωμένη που αγγίζει το αυτονόητο: κάθε υπόθεση έχει αρχή, μέση και τέλος. Στην περίπτωσή μας αυτό μεταφράζεται στο ότι οι τρομοκράτες δεν γεννήθηκαν τρομοκράτες. Δεν έγιναν βομβιστές μόλις μπουσούλησαν ούτε παγιδευτές κατσαρολικών μόλις πάτησαν την εφηβεία, ούτε αντάρτες πόλης, ικανοί να...

επιτεθούν με πυροβόλα όπλα σε αστυνομικά τμήματα και κλούβες των ΜΑΤ, όταν αποφοίτησαν από το Γυμνάσιο.
Για παράτολμες βίαιες ενέργειες ήταν αποφασισμένοι και ικανοί έως χτες. Παλαιότερα ήταν «αθώοι» καταληψίες, παράτολμοι ακτιβιστές, «γραφικοί» αντιρρησίες συνείδησης, συμπαθητικοί αντιεξουσιαστές ή «αθώοι» διαδηλωτές και ούτω καθ' εξής.
Δεν ισχυρίζομαι ότι όλοι οι ακροαριστεροί των φοιτητικών ομάδων ή όλοι οι αντιεξουσιαστές είναι τρομοκράτες. Αλλά όλοι οι τρομοκράτες ήταν νωρίτερα «αναρχικοί», «αντιεξουσιαστές» ή «ακροαριστεροί». Όλοι τους πέρασαν από τα φυτώρια αυτών των ομάδων. Όλοι οι τρομοκράτες πριν περάσουν στην «πρώτη ομάδα» της «17 Νοέμβρη» του «ΕΛΑ» του «ΕΑ» ή των «Πυρήνων» πέρασαν αρκετά «δημιουργικά» χρόνια στα «τσικό» της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Είναι αστεία μία χώρα, οι διωκτικές αρχές της οποίας δεν έχουν συνειδητοποιήσει την αυτονόητη αυτή αρχή της εξέλιξης και δεν έχουν καταφέρει να εντοπίσουν τους ανόητους εραστές της αδρεναλίνης, ερευνώντας εξονυχιστικά τις οργανώσεις της ακροαριστεράς. Και το κυριότερο; Ότι δεν προχωρούν στον περιορισμό της δράσης τους από τη στιγμή που αποδεδειγμένα λειτουργούν ως φυτώρια της τρομοκρατίας.
Όπως επίσης αστεία είναι μία χώρα, η κοινωνία της οποίας δεν έχει καταφέρει να πείσει τα μέλη της πως ούτε με μερικά γκαζάκια, ούτε με 5-10 βόμβες το χρόνο θα πέσει το Κατεστημένο. Που πιστεύει ότι εάν χτυπήσεις έναν «μπάτσο» θα πονέσει το Σύστημα, ή εάν ανατινάξεις μία Τράπεζα το χρηματοπιστωτικό κύκλωμα της χώρας θα γίνει πιο ανθρώπινο.
Υπενθυμίζω: Είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη με «Αντάρτες Πόλης». Στην Εσπερία ξεμπέρδεψαν με αυτές τις παιδικές αρρώστιες από το '70.
Αλλά εμείς εκεί.
Επιμένουμε ως κοινωνία και ως πολιτικό σύστημα σε ανόητες παθογένειες, ηλίθιους συναισθηματισμούς και απαράδεκτες αριστερές ιδεοληψίες, παρά τον συντηρητισμό μας. Όποιος αμφιβάλει ας κοιτάξει λίγο πίσω: Δε θέλει προσπάθεια να ακούσει και πάλι κανείς όλες εκείνες τις φωνές συμπαράστασης προς τον Μαζιώτη, που πριν μία δεκαετία ήταν ένας απλός αρνητής της στρατιωτικής θητείας, ή προς ΟΛΟΥΣ τους «συντρόφους» του που είχαν συλληφθεί σε πορείες και καταλήψεις.
Άραγε, όλοι εκείνοι οι «ευαίσθητοι» υπερασπιστές τους σήμερα θα ζητήσουν συγνώμη από τον ελληνικό Λαό;