Είναι σχετικά πρόσφατη η θριαμβευτική άνοδος στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας του Αντώνη Σαμαρά. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις κινηματικές διαδικασίες που επικράτησαν κόντρα στις προβλέψεις των δημοσκόπων, κόντρα στο ρόλο που έπαιξαν τα ΜΜΕ, αλλά και κυρίως κόντρα σε μεγάλη μερίδα των βουλευτών και στελεχών της Νέας Δημοκρατίας, που είχαν ταχθεί ανοιχτά και έκαναν αγώνα υπέρ της κ. Μπακογιάννη. Ο κόσμος της Νέας Δημοκρατίας αδιαφορώντας για....
τις δημοσκοπήσεις, μη ακούγοντας τα ΜΜΕ και τις προτροπές βουλευτών του κόμματος και διαφόρων στελεχών, ξεχύθηκε στις κάλπες και σαν μανιασμένο ποτάμι εξέλεξε με απόλυτη πλειοψηφία τον Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Στη συνέχεια οι συνεδριακές διαδικασίες επικύρωσαν πλήρως αυτή την επικράτηση. Σημειώνουμε προς το παρόν εδώ ότι αυτός ο κόσμος της Νέας Δημοκρατίας ήταν και είναι η μεγάλη πολιτική «προίκα» και η μεγάλη δύναμη του Αντώνη Σαμαρά, από την οποία ποτέ δεν πρέπει να φύγει.Αμέσως, με την άνοδο στην ηγεσία του κόμματος, ο Αντώνης Σαμαράς ήρθε αντιμέτωπος με τρία προβλήματα τα οποία εξακολουθούν να υπάρχουν και σήμερα.
1) Το πρόσφατο κυβερνητικό παρελθόν της Νέας Δημοκρατίας.
2) Τη γενικότερη απαξίωση των πολιτών για το πολιτικό σύστημα της χώρας και τα κόμματα, κάτι που χειροτέρευσε με την υποταγή μας στο μνημόνιο και στην τρόϊκα και
3) Τον μητσοτακισμό που υπάρχει στη Νέα Δημοκρατία.
Το πρόσφατο κυβερνητικό παρελθόν.
Αυτό είναι όντως σοβαρό πρόβλημα, αλλά στην ουσία αυτό το πρόβλημα το έχει κάθε κόμμα που χάνει την εξουσία. Βέβαια εδώ έχουμε πλέον εξελίξεις με ΔΝΤ κ.λ.π. που δεν είναι συνηθισμένες εξελίξεις και ακόμα έχουμε ένα αδίστακτο ΠΑΣΟΚ που το στηρίζει ολόκληρο το κατεστημένο των ΜΜΕ και το οποίο προπαγανδίζει ασύστολα και στήνει εξεταστικές επιτροπές και ειδικά δικαστήρια για να κρατάει τη Νέα Δημοκρατία όμηρο.
Παρ’ όλα αυτά ο Αντώνης Σαμαράς εδώ έχει υπέρ του το γεγονός ότι δεν ευθύνεται ο ίδιος για την διακυβέρνηση από τη Νέα Δημοκρατία. Επιπλέον τόσο ο ίδιος όσο και η Νέα Δημοκρατία είναι με το μέρος εκείνο των πολιτικών δυνάμεων που έχουν ταχθεί κατά του μνημονίου και εκτός αυτού έχει προτείνει και οικονομικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση. Το μεγάλο πρόβλημα του Αντώνη Σαμαρά εδώ είναι ότι δεν βγαίνει ο ίδιος ο κ. Καραμανλής να υποστηρίξει τα πεπραγμένα του. Αν έβγαινε ο ίδιος να υποστηρίξει και να αιτιολογήσει τις πολιτικές επιλογές που έκανε, θα απάλλασσε τον Αντώνη Σαμαρά και τη Νέα Δημοκρατία στο σύνολό της από την ανάγκη να υποστηρίζουν πολιτικές που δεν βγαίνει να υποστηρίξει ούτε ο ίδιος που τις έκανε.
Και πάλι όμως το πρόβλημα αυτό καλύπτεται κάτω από τα πολιτικά εγκλήματα που κάνει σε βάρος του λαού η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι λοιπόν αυτό το μεγαλύτερο πρόβλημα του Αντώνη Σαμαρά.
Η απαξίωση των πολιτών προς το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα.
Αυτό είναι ένα πρόβλημα, αλλά είναι ένα πρόβλημα γενικότερο με όλα τα κόμματα και δεν μπορεί να επηρεάσει μόνο τον Αντώνη Σαμαρά και τη Νέα Δημοκρατία. Αντιθέτως ο Αντώνης Σαμαράς ζήτησε από τον κ. Παπανδρέου αναθεώρηση του Συντάγματος για να αλλάξει το πολιτικό σύστημα και είναι γνωστές από παλιά οι προτάσεις του και τα πιστεύω του γύρω από αυτό το ζήτημα. Επομένως, ούτε αυτό είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα για τον Αντώνη Σαμαρά. Μάλιστα θα λέγαμε ότι είναι ένα προνομιακό πεδίο για να ασκήσει την πολιτική του σε σχέση με τους πολιτειακούς θεσμούς.
Ο μητσοτακισμός
Κατά τη γνώμη μας, αυτό είναι το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα για τον Αντώνη Σαμαρά και τη Νέα Δημοκρατία.
Ας δούμε τα πράγματα λίγο ιστορικά. Ο μητσοτακισμός (με ότι αυτός εκφράζει) δεν υπήρχε από την αρχή στη Νέα Δημοκρατία. Ο μητσοτακισμός επιβιβάστηκε στην πορεία. Από τότε γιγαντώθηκε μέσα στο κόμμα με αποτέλεσμα στο τέλος να συνυπάρχουν μέσα στο κόμμα αυτό στην ουσία δύο κόμματα σε ένα. Από το ένα μέρος ο παραδοσιακός καραμανλισμός και από το άλλο ο εισελθών μητσοτακισμός, ο οποίος μάλιστα κάποια στιγμή ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος αλλά και την ηγεσία της χώρας. Ο μητσοτακισμός ηττήθηκε το 1993, αλλά μέσα στο κόμμα παρέμεινε ακέραιος και δυνατός. Με την ηγεσία του Έβερτ και στη συνέχεια του Κώστα Καραμανλή, κυριάρχησε και δυνάμωσε ο καραμανλισμός, αλλά ουδόλως μειώθηκε ή εκδιώχθηκε ο μητσοτακισμός, ο οποίος σημειωτέον δεν είχε ηττηθεί σε κάποια κατά μέτωπο εσωκομματική αναμέτρηση. Κατείχε πλήρως τα προνόμιά του και ήταν πάντα όχι απλά στον προθάλαμο αλλά στο θάλαμο της εξουσίας.
Μετά την τελευταία διακυβέρνηση της χώρας από τον κ. Καραμανλή και την ήττα του καραμανλισμού στις βουλευτικές εκλογές, ήταν μαθηματικά βέβαιο και όλοι πόνταραν σ’ αυτό, ότι δηλαδή ο μητσοτακισμός θα επανέλθει στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας τουλάχιστον. Όμως στις 29-11-2009 είδαμε όλοι τι συνέβη. Αυτή τη φορά ο μητσοτακισμός διεκδίκησε κατά μέτωπο εσωκομματικά την ηγεσία στο κόμμα, αλλά ηττήθηκε απρόσμενα και με κινηματικές διαδικασίες από τον πολιτικό «ερημίτη» Αντώνη Σαμαρά. Ο μητσοτακισμός ηττήθηκε εντελώς αιφνιδιαστικά, τη στιγμή που ήταν έτοιμος να αναλάβει δια περιπάτου την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας.
Σήμερα στη Νέα Δημοκρατία έχουμε από το ένα μέρος έναν τραυματισμένο καραμανλισμό που εκτός από μια κακή διακυβέρνηση και μια συντριπτική ήττα στις βουλευτικές εκλογές σύρεται και στις εξεταστικές επιτροπές και λοιδορείται από το ΠΑΣΟΚ και τα ΜΜΕ και από την άλλη ένα ηττημένο και θυμωμένο μητσοτακισμό που αναζητεί τρόπο να συνέλθει από το σοκ της εσωκομματικής ήττας και να επανέλθει. Στη μέση βρίσκεται ο νεοεκλεγείς Αντώνης Σαμαράς και μερικοί «μουτζαχεντίν» που τον είχαν ακολουθήσει στην παλιότερη σύγκρουσή του με τον μητσοτακισμό. Γι’ αυτό, αν προσέξετε, τόσο ο μητσοτακισμός όσο και τα κατεστημένα ΜΜΕ βάλουν συνεχώς εναντίον της Πολιτικής Άνοιξης και των παλιών στελεχών της. Γιατί γνωρίζουν ότι όσο είναι γύρω του και προστατεύουν τον Σαμαρά οι σκληροί αντιμητσοτακικοί «μουτζαχεντίν», δεν υπάρχει μέλλον για τον μητσοτακισμό.
Ο μητσοτακισμός λοιπόν είναι στην πραγματικότητα το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει σήμερα ο Αντώνης Σαμαράς. Είναι ένα πρόβλημα που δεν αφήνει ούτε τον ίδιο ούτε τη Νέα Δημοκρατία να ανασάνουν και να τραβήξουν για την ηγεσία της χώρας. Ήδη η σύγκρουση έχει αρχίσει και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε καθημερινά.
Όλοι λοιπόν πιστεύουν ότι ο μητσοτακισμός θα κάνει δικό του κόμμα. Πλανάστε πλάνην οικτράν. Μπορεί αρχικά να κάνει ένα κόμμα για να συγκεντρώνει κυρίως τις αποχωρήσεις ή τις διαγραφές από τη Νέα Δημοκρατία και να έχει μια συνεχή πολιτική παρουσία, αλλά γνωρίζει πολύ καλά ότι «όποιος φεύγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος». Γνωρίζει πολύ καλά πως ο μητσοτακισμός δεν θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε και ο ξενιστής, δηλαδή η Νέα Δημοκρατία. Εμείς λοιπόν πιστεύουμε ότι στρατηγικός στόχος του μητσοτακισμού είναι η ανακατάληψη της ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας. Και το εμπόδιο σ’ αυτό το στόχο είναι ο Αντώνης Σαμαράς και οι σκληροί «μουτζαχεντίν» του και όχι φυσικά οι εύκολη λεία των εναπομεινάντων καραμανλικών στοιχείων.
Τι πρέπει να κάνει ο Αντώνης Σαμαράς;
Πιο πάνω κρατήσαμε μια σημείωση και είπαμε ότι όλος αυτός ο κόσμος της Νέας Δημοκρατίας που ξεχύθηκε στις κάλπες στις 29-11-2009 ήταν και είναι η μεγάλη πολιτική «προίκα» και η μεγάλη δύναμη του Αντώνη Σαμαρά, από την οποία ποτέ δεν πρέπει να φύγει. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ξεπέρασαν μητσοτακισμούς και καραμανλισμούς και θέλησαν να επαναστατήσουν βάζοντας σαν επαναστάτη αρχηγό τους τον Αντώνη Σαμαρά. Αυτοί είναι πλέον η δύναμή του και σ’ αυτούς πρέπει πάντα να καταφεύγει. Είναι οι μόνοι που μπορούν να αποκόψουν και να σβήσουν εντελώς τους στόχους του μητσοτακισμού.
Όμως όσο περνάει ο καιρός αυτή η σχέση του Σαμαρά με τα επαναστατημένα μέλη του κόμματος αρχίζει να ξεθωριάζει, γι’ αυτό και ο μητσοτακισμός αρχίζει και πάλι να παίρνει θάρρος και να αμφισβητεί ευθέως κεντρικές πολιτικές επιλογές. Τι θέλουμε να πούμε.
Από αυτό εδώ το blog, από την αρχή είχαμε πει ότι ο Αντώνης Σαμαράς δεν πρέπει να εμπλακεί με υποψηφιότητες σε τοπικό επίπεδο και να δημιουργήσει δικαιολογημένες ή προσποιητές πικρίες που μπορούν να γεμίσουν το στρατόπεδο του μητσοτακισμού. Έπρεπε ο ρόλος αυτός να μεταφερθεί στα επαναστατημένα μέλη της βάσης που περίμεναν και ακόμα περιμένουν να αποκτήσουν λόγο. Το ίδιο πρέπει να γίνει και με την επιλογή βουλευτών. Κανείς ηττημένος σε τοπικό επίπεδο δεν μπορεί να παραστήσει τον λαοπρόβλητο, ούτε έχει το σθένος πλέον να αποχωρήσει αν τον έχει αποδοκιμάσει η τοπική κοινωνία. Τώρα όμως δημιουργείται μια στρατιά δυσαρεστημένων όχι με άμεση αποδοκιμασία από τη βάση, με αποτέλεσμα να διογκώνεται ο μητσοτακισμός και να παίρνει μελλοντικό διαβατήριο επανόδου.
Αντί να γίνονται τοπικές δημοσκοπήσεις θα έπρεπε να στηθούν κάλπες, όπως έγινε και με την εκλογή προέδρων ΝΟΔΕ κ.λ.π.
Αυτός ο ακατάλυτος δεσμός με τα μέλη της βάσης είναι η πραγματική δύναμη του Αντώνη Σαμαρά, η πραγματική ουσία της δημοκρατίας, που δεν πρέπει να χαθεί.
